ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1931

เมื่อกล่าวจบ อู๋เป่ยก็ขึ้นมาบนฟ้า สายตาสอดส่องลงไปที่ด้านล่าง “ดินแดนแห่งนี้มีผู้คนกว่าหมื่นล้านคน แกเข้าไปในโลกของแกก่อนเถอะ”

เขาศักดิ์สิทธิ์พยักหน้า จากนั้นแสงศักดิ์สิทธิ์ก็ได้บินขึ้นและลอยตัวขึ้นไปบนฟ้า

อู๋เป่ยส่งกระแสจิตเข้าไปในสมองของทุกคน ทำให้ในตอนนี้ทุกคนจะได้ยินเสียงของเขาในหัว “ฉันคือจักรพรรดิเทียนอู่ พวกคุณจะไม่ได้อยู่บ้าน ตัวฉันจะส่งพวกคุณไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย ขอให้ทุกคนอย่าได้ตื่นตระหนกไป”

เมื่ออู๋เป่ยกล่าวจบ เขาศักดิ์สิทธิ์ก็ส่งแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมานับหมื่นล้าน เหล่าประชาชนที่อยู่บนพื้นก็ค่อยๆทยอยลอยขึ้นจากพื้นและเข้าไปในแสงศักดิ์สิทธิ์

อู๋เป่ยเองก็เข้าไปในเขาศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน ภายในเขานี้เป็นโลกที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ เขาลอยลงมาที่แผ่นดินใหญ่ ลักษณะและสภาพแวดล้อมนั้นไม่ต่างกันกับที่ทวีปรกร้างเท่าไหร่นัก สภาพแวดล้อมก็ไม่คล้ายคลึงเช่นกัน

เหล่าประชาชนนั้นจะถูกส่งลงมาตามครอบครัว ซึ่งก่อนที่พวกเขาจะถูกส่งลงมาบนพื้นดินก็ได้มีบ้านเมืองและหมู่บ้านต่างๆเกิดขึ้นมา

เหล่าประชาชนได้เข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหม่ที่มีเครื่องใช้ในบ้านถูกจัดไว้ให้อย่างครบครัน และพื้นที่นอกเมืองก็มีไร่นาจำนวนมาก ที่จะสามารถทำการเกษตรได้

อู๋เป่ยที่ได้เห็นประชาชนพอใจนั้น ก็กล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ไม่เลวเลยนี่ สมกับเป็นผู้แข็งแกร่งที่อยู่มาหลายยุคสมัย”

เขาศักดิ์สิทธิ์ “ผมได้รับคนอื่นมาที่นี่ด้วย”

กล่าวจบผู้คนอีกมากมายก็ได้เข้ามาในเขาศักดิ์สิทธิ์ เมืองที่อู่เป่ยอยู่นั้นว่างเปล่า นอกจากคนจำนวนไม่มากแล้ว ที่เหลือก็ล้วนเข้ามาอยู่ในเขาศักดิ์สิทธิ์

เมื่อประชาชนเข้ามาตั้งถิ่นฐานเรียบร้อย ทันใดนั้นเขาศักดิ์สิทธิ์ก็ปล่อยลมปราณออกมา พลังได้หลอมรวมเข้ากับเขา หลังจากนั้นชั่วครู่ เขาศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกแสงศักดิ์สิทธิ์ห่อหุ้ม ยามที่แสงศักดิ์สิทธิ์สลายออกไป ก็ปรากฏเป็นร่างของหญิงสาวสง่างามคนหนึ่ง สวมด้วยเดรสสีม่วง

เธอเดินมาอยู่ตรงหน้าของอู๋เป่ยพร้อมกับยกยิ้มให้เขาเล็กน้อย “นายท่าน”

อู๋เป่ยตั้งตัวไม่ทันเล้กน้อย และกล่าวขึ้น “ทำไมแกถึงกลายเป็นผู้หญิงแล้วล่ะ？”

เขาศักดิ์สิทธิ์ “นี่ไม่ใช่ความต้องการของผมเสียหน่อย เป็นน้ำใจจากประชาชนต่างหาก”

อู๋เป่ย “เอาเถอะ แล้วแต่แกเลย”

เขาศักดิ์สิทธิ์ “แล้วก็ขอให้นายท่านช่วยตั้งชื่อให้ผมด้วย ภายภาคหน้าผมจะได้อยู่ที่นี่ด้วย”

อู๋เป่ยนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง “ต่อไปนี้แกชื่อว่าหลี่เสินชานแล้วกัน”

เขาศักดิ์สิทธิ์ยกยิ้ม “ขอบคุณนายท่านที่ตั้งชื่อให้ ต่อไปผมคือหลี่เสินชาน”

อู๋เป่ยในยามนี้ เมื่อไม่ต้องกังวลเรื่องของประชาชนแล้วก็อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก “หลี่เสินชาน ต่อไปแกก็ดูแลบ้านแห่งนี้ให้ดีแล้วกัน”

หลี่เสินชาน “รับทราบขอรับ！”

ในยามที่กลับถึงบ้าน อู๋เป่ยก็ฝึกตนต่อไปจนบรรลุไปถึงชั้นราชานักบุญ โดยผ่านมิติหมื่นศักดิ์สิทธิ์ไปจนถึงขั้นราชานักบุญ เขาคือคนแรกตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันนี้ที่มีพื้นฐานที่แข็งแกร่ง

อาณาจักรพันศักดิ์สิทธิ์เรียกว่าบรรพจารย์ศักดิ์สิทธิ์ อาณาจักรเฉิงศักดิ์สิทธิ์จะเรียกว่าพระเจ้าศักดิ์สิทธิ์ จริงๆแล้วอู๋เป่ยในตอนนี้นั้นก็ถือว่าอยู่ในระดับชั้นที่เก่งเกินกว่าราชานักบุญแล้ว แต่ทว่ายังไงเสียราชานักบุญก็ถือว่ามีความมหัศจรรย์อยู่มาก เขาจึงตัดสินใจที่จะฝึกจนจบ

ราชานักบุญนั้นมีสามมิติ แบ่งออกเป็นนักปราชญ์ บรรพบุรุษผู้ศักดิ์สิทธิ์ และอารยะธรรม

มิตินักปราชญ์เป็นการเข้าใจถึงระบบของจักรวาล ฟ้าดินและสรรพสิ่งบนโลกอย่างถ่องแท้ ซึ่งบนโลกแห่งนี้ก็มีไม่กี่สิ่งแล้วที่ยังทำให้ราชานักบุญเกิดความสงสัย

ภายในร่างกายของอู๋เป่ยได้แตกแขนงออกมาเป็นจักรวาลของตัวเองขนาดเล็ก สำหรับเขาแล้วมิตินี้ไม่ยากนัก ใช้เวลาแค่ชั่วครู่ก็ไปถึงได้แล้ว นี่เป็นแค่การรวบรวมในการฝึกตน

ยามนี้ท้องฟ้าปรากฏแสงสว่างขึ้นมา จากนั้นอู๋เป่ยก็บินขึ้นไปบนฟ้า พลังจิตของเขาได้เปิดออก และพบว่าทะเลตงไห่เกิดหมู่เกาะขนาดใหญ่ขึ้นมา สภาพแวดล้อมบนเกาะนั้นเกาะนั้นก็ดีมากๆ แต่น่าเสียดายที่ในตอนนี้ถูกจักรพรรดิมารครอบครอบอยู่

เขากล่าวกับถังจื่อยี่ “จื่อยี่ ฉันเห็นว่าในทะเลนั่นมีเกาะหนึ่งที่ไม่เลวเลย พวกเราย้ายครอบครัวไปที่นั่น และหลังจากนั้นฉันก็จะเป็นเจ้าของเกาะ ส่วนพวกคุณก็จะได้เป็นภรรยาเจ้าของเกาะ”

ถังจื่อยี่หัวเราะ “เอาสิ แต่ติดที่ว่าบนเกาะนี้มีจักรพรรดิมารที่มีพลังที่แข็งแกร่งตนหนึ่งอยู่ และได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ของเขากับจักรพรรดิแห่งสวรรค์ก็ดีมากเสียด้วย”

อู๋เป่ยยิ้มเย็น “มีความสัมพันธ์ที่ดี？ถ้างั้นก็ยิ่งต้องไปหาเขาเสียหน่อย”

อู๋เป่ยก้าวไปเพียงก้าวเดียวก็มาถึงภายนอกเขตของเกาะ เกาะนี้มีขนาดใหญ่นัก และดูเหมือนจะมีขนาดใหญ่กว่าเกาะลับกว่าสิบเท่า

เมื่อเขามาถึง บนเกาะก็เกิดบรรยากาศอันแสนน่าสะพรึงขึ้นมาพร้อมกับภาพลวงตาของมารตนหนึ่งที่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็น “ใครกันที่กล้าเข้ามาในพื้นที่ของจักรพรรดิมาร？”

อู๋เป่ย “จักรพรรดิมารตนนี้ช่างน่าสงสารเสียจริง แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาสักคนยังไม่มีเลยเหรอ？”

จักรพรรดิมารกล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยว “บังอาจนัก ！ตัวข้าเพิ่งมาถึงที่นี่ ก็เลยยังไม่ทันได้มีใครมารับใช้！”

อู๋เป่ย “ฉันมาเพื่อบอกแกว่า ฉันให้เวลาหนึ่งวันในการย้ายออกไปเสีย ไม่เช่นนั้นฉันจะกำจัดแกเสีย หนังมังกรบนตัวของแกนี่ก็ไม่เลวเลย น่าจะเอามาทำชุดเกราะอย่างดีได้หลายพันชุด”

จักรพรรดิมารโมโหอย่างมาก จนคำรามออกมาพร้อมกับกล่าวขึ้น “เจ้าหนู แกรนหาที่ตายแล้วแหละ！”

ทันใดนั้นเอง ก็เกิดรังสีอัมหิตขึ้นมาที่พร้อมจะฆ่าเต็มทน แสงดาบนับแสนเล่มรวมตัวกันและเข้าไปรัดคอของอู๋เป่ยไว้