ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1958

อู๋เป่ย คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ตอนนี้ไปถามให้ชัดเจนเลยว่า คำสาปอมตะของเจ้ามาจากไหนกันแน่”

อิ๋วหวง พูดว่า “แม่ของข้าคงกำลังสวดมนต์อยู่ตอนนี้ ไม่ควรไปกวน”

“สวดมนต์?” อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “ท่านแม่ของเจ้าคือผู้บำเพ็ญธรรมเหรอ?”

อิ๋วหวง พูด “แม่ของข้ามีพลังเวทย์บางอย่าง แต่ตั้งแต่เด็กจนโต ท่านได้ใช้พลังแค่สองครั้ง ครั้งแรกคือตอนข้าได้รับบาดเจ็บ อีกครั้งตอนที่คนในตระกูลหย่งทำร้ายข้า”

อู๋เป่ยถาม “ผลลัพธ์เป็นยังไง?”

อิ๋วหวงตอบ “ครั้งแรก ปราชญ์จิตสำนึกของข้าหายไปแล้ว แต่ท่านแม่ทำให้ข้าฟื้นขึ้นมา ครั้งที่สอง คนในตระกูลหย่งที่ทำร้ายข้าบาดเจ็บเจียนตายไปครึ่งหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่กล้าทำอะไรข้าชัดเจนอีก”

อู๋เป่ยพูด “ก็เห็นได้ชัดว่าท่านแม่ของเจ้ามีพลังอันลึกซึ้ง ถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางปกป้องเจ้าจากอันตรายได้”

อิ๋วหวง พูด “อาจจะเป็นแบบนั้น ท่านแม่ท่านเคร่งครัด ข้าจึงกลัวท่านอยู่บ้าง”

คำพูดนี้อาจจะทำให้ใครหลายคนไม่เชื่อ ว่าผู้เป็นจักรพรรดิแห่งหย่งอย่างอิ๋วหวง จะกลัวแม่ของตนเอง

อู๋เป่ย ถาม “ท่านแม่ของเจ้าคือคนที่ให้กำเนิดเจ้า จะไปกลัวทำไม? ตอนนี้ไปหาท่านเลย บอกท่านไปว่าเจ้าตายไปแล้วและฟื้นคืนมา จึงมีคำถามที่อยากถามท่าน”

อิ๋วหวง เงียบไปครู่หนึ่ง “ได้ ข้าจะไปถามท่าน”

ไม่นาน อู๋เป่ยก็เข้ามาถึงที่ประทับของพระนางแม่ทัพใหญ่ ที่ตำหนักหยกคุน

เมื่อถึงหน้าประตู อู๋เป่ย ก็ได้ยินเสียงสวดมนต์ที่สงบและเมตตา เขาฟังอยู่อึดใจหนึ่ง พอจะเคาะประตู เสียงสวดมนต์ก็หยุดลง เสียงอ่อนโยนและเมตตาดังขึ้น

“ชุนเอ๋อร์ เข้ามาเถอะ”

อิ๋วหวง ชื่อจริงว่า ต้วนชุน ได้ยินแล้วจึงผลักประตูเข้าไป

หมุนไปสองสามครั้ง จนมาถึงห้องที่ประดิษฐานพระพุทธรูปใหญ่สูงประมาณห้ากิโลเมตร หน้าพระพุทธรูปมีสตรีวัยกลางคนคุกเข่าอยู่บนพื้น มือข้างซ้ายถือสวดพระธรรม มือข้างขวาตีไม้

อู๋เป่ยเดินเข้ามา พระนางหันมาพูดด้วยรอยยิ้ม “ชุนเอ๋อร์ ดึกแล้ว มีเรื่องอะไรหรือ?”