ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 196

อู๋เป่ยพยักหน้า "ไม่ใช่แค่เหมาะ แต่เหมาะมากต่างหาก ดังนั้นฉันขอถามคุณอีกครั้ง อยากฝึกพลังยุทธ์ไหม?"

เยี่ยเสวียนจ้องมองอู๋เป่ยอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานาน จากนั้นเขาก็พยักหน้าอย่างจริงจัง "ฉันต้องการฝึกและฉันไม่เคยไม่อยาก! ฉันหวังว่าฉันจะเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้และล้างแค้นให้พ่อแม่ของฉัน ด้วยมือของฉันเอง!แต่ท่านปู่บอกว่าคุณสมบัติของข้าไม่ดีและถ้าฉันฝึกฝน ฉันจะถูกตีตายอย่างง่ายดายฉัน ดังนั้นเขาจึงไม่เคยคิดที่จะให้ฉันฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่ยังเด็ก"

“คุณอา แต่คุณบอกว่าฉันเป็นอัจฉริยะในการฝึกพลังยุทธ์ ทั้งหมดนี้เป็นความจริงงั้นเหรอ?”

เห็นได้ชัดว่าเยี่ยเสวียนไม่อยากจะเชื่อ เพราะตั้งแต่เด็ก ๆ เขามักจะคิดว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ได้

อู๋เป่ยยิ้มและถามว่า "ร่างกายของคุณอ่อนแอมาก แต่ด้านนั้นแข็งแรงมากใช่ไหม?"

เย่เสวียนรู้สึกเขินอายทันทีและเขาก็เกาหัว "พอได้แหละ ฉันเปลี่ยนผู้หญิงเจ็ดคนในคืนเดียวได้ แต่ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ฉันควบคุมตัวเองได้มากและปู่ของฉันก็เข้มงวดมาก"

อู๋เป่ย"อีกทั้งคุณมีพลังมาก โดยเฉพาะตอนที่คุณยังเด็ก"

เยี่ยเสวียนพยักหน้า "ถูกต้อง ตอนที่ฉันอยู่อนุบาล ฉันต่อสู้กับคนสิบคนได้และไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของฉัน พอโตขึ้น ฉันไม่ชอบต่อสู้กับคนอื่น อย่างไรก็ตาม ฉันออกกำลังกายเป็นประจำและความแข็งแกร่งของฉันก็แข็งแกร่งกว่าค่าเฉลี่ย สภาประชาชน คนอื่นใช้บาร์เบลห้าสิบกโล แต่ฉันใช้ร้อยหรือร้อยห้าสิบกิโล"

อู๋เป่ย"นี่เป็นความพิเศษของชีพจรสวรรค์นั่นเป็นเพราะในร่างกายของคุณมีระบบเส้นลมปราณสองระบบ ระบบเส้นลมปราณที่สองเพิ่งสมบูรณ์แบบเมื่อไม่นานมานี้"

เยี่ยเสวียนถาม "คุณอา ฉันมีเส้นลมปราณสองชุด ทำไมปู่ของฉันไม่รู้"

อู๋เป่ย"ปู่ของคุณอาจไม่รู้เท่าฉัน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีพจรสวรรค์คืออะไร เขาคงคิดว่าเป็นเพราะเส้นลมปราณของคุณผิดรูปและไม่เหมาะสำหรับการฝึกฝน"

เย่เสวียนรู้สึกตื่นเต้น "คุณอา คุณช่วยสอนศิลปะการต่อสู้ให้หน่อยได้ไหม"

"ตกลง"อู๋เป่ยยิ้ม "ในเขตหมิงหยางคุณต้องเชื่อฟังฉัน ถ้าคุณเชื่อฟัง ฉันจะพิจารณาสอนความรู้ที่ดีที่สุดให้กับคุณ"

เยี่ยเสวียนพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว "ฉันฟังๆ!"

อู๋เป่ยรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่ฟังเขาเรียกคุณอา เขาพูดว่า "เลิกเรียกฉันว่าคุณอาเถอะ เรียกชื่อฉันดีกว่า"

เยี่ยเสวียนโบกมือครั้งแล้วครั้งเล่า "ไม่ได้ๆ ถ้าปู่ของฉันรู้เข้า เขาจะทุบตีฉันแน่นอน งั้นต่อจากนี้ให้ฉันจะเรียกคุณว่า 'ท่านน้อย' ไหม"

อู๋เป่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งและคิดว่ามันโอเค เมื่อคนอื่น ๆ ได้ยินเขาเรียกตัวเองว่า "ท่านน้อย" พวกเขาคงคิดว่ามันเป็นชื่อเล่น ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าเห็นด้วย

เยี่ยเสวียนยิ้ม "ฮิฮิ" และพูดว่า "ท่านน้อยถ้าพวกเราถึงเขตแล้ว เราจะเริ่มฝึกซ้อมทันที ฉันสัญญาว่าจะฝึกฝนอย่างหนักและไม่ขี้เกียจ!"

อู๋เป่ยกล่าวว่า "หืม ยังมีเวลาอีกสองสามชั่วโมง คุณควรพักสักครู่"

พอเข้าสู่เขตหมิงหยาง ฟ้าก็มืด รถขับเข้าไปในวิลล่าหมายเลขหนึ่งในตงหู อู๋เป่ยก็พาเยี่นเสวียนลงมา

เยี่ยเสวียนนั่งอยู่ในรถเป็นเวลานาน แต่เขาไม่รู้สึกเหนื่อย เมื่อเขากลับมา เขาพาอู๋เป่ยไปสอนกังฟูให้เขา

อู๋เป่ยเรียนรู้วิธีการฝึกฝนมากมายจากอิฐหยก ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเริ่มต้นด้วยการฝึกร่างกายก่อนและให้เยี่ยเสวียนวางรากฐาน

เขาไม่ได้สอนวิชาที่ยากเกินไป เริ่มจากเทคนิคการออกกำลังกายและให้เขาฝึกฝน

ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นานที่เยี่ยเสวียนจะกรีดร้องเพราะการเคลื่อนไหวบางอย่างยากเกินไปและเส้นเอ็นของเขาต้องถูกดึงออกจากกัน กระบวนการยืดเส้นยืดสายนั้นเจ็บปวดมากอย่างไม่ต้องสงสัย

อู๋เป่ยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเขาและบังคับให้เขาออกกำลังกายซ้ำแล้วซ้ำอีกจนกว่าเขาจะพอใจ

หลังจากสอนการเคลื่อนไหวเล็กน้อย เขาขอให้เยี่ยเสวียนฝึกฝนต่อไป ส่วนตัวเองก็กลับบ้าน

สี่ทุ่มกว่าแล้วอู๋เหมยนอนแล้วและจางลี่กำลังดูทีวีอยู่

จางลี่มีความสุขมากเมื่อลูกชายของเธอกลับมาและไปหาอะไรให้เขากินทันที

__หวงจื่อเฉียงและกังจื่อก็ออกมาพบเขาเช่นกัน ในเวลานี้หวงจื่อเฉียงได้พัฒนาแล้วและได้รวมพลังลมปราณให้กลายเป็นหนึ่งแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นเพราะวิธีการหายใจที่สอนโดยอู๋เป่ยที่มาเปลี่ยนร่างกายของเขา มิฉะนั้นเขาอาจไม่สามารถฝึกฝนพลังชี่ให้กลายเป็นหนึ่งได้ในตลอดชีวิตของเขา