ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 195

ดวงตาของอู๋เป่ยเป็นประกาย เขาพูดว่า "ถ้ามีดาบนี้เราออกไปได้แน่!"

เขาแบกเย่เสวียนไว้บนหลัง ยกดาบขึ้นแล้วเดินออกไป เมื่อเขามาถึงทางเข้าถ้ำเย่เทียนจงรีบประคองเยี่ยเสวียนไปและถามว่า "ศิษย์น้อง เสวียนเอ๋อร์ไม่เป็นไรใช่ไหม"

“ไม่เป็นไร เขาแค่อยู่ในอาการโคม่า หลังจากออกไป ฉันจะรักษาบาดแผลของเขาให้”

เย่เทียนจงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า "กรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพน่าจะส่งคนมาสอบสวน ถึงตอนนั้นพวกเราก็จะมีสิทธิ์ที่จะได้ออกไป"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "พึ่งตัวเองดีกว่าพึ่งคนอื่น มาลองกันเถอะ"

เขายกดาบยาวขึ้นและแสงของดาบฟาดลงไปที่กำแพงหินที่อยู่ใกล้เคียง กำแพงหินเป็นเหมือนเต้าหู้ ถูกตัดออกทั้งชิ้นและกองไปกับพื้น

ทุกคนตกตะลึง บางคนเอื้อมมือไปแตะหิน ดาบนี้จะคมอะไรขนาดนั้นแม้แต่ตามหลักวิทยาศาสตร์แล้วมันก็เป็นไปไม่ได้!

อู๋เป่ย"เอาหินออกไป!"

ต่อจากนั้น เขาฟันหินด้วยดาบยาว ในขณะที่คนอื่นๆ ย้ายหินกลิ้งไปด้านข้าง ในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง เขาก็ตัดถ้ำลึกห้าเมตรที่สามารถผ่านมาได้ทีละคนได้

ตอนที่อู๋เป่ยและคนอื่น ๆ ติดอยู่ในถ้ำบนยอดเขา ชายหนุ่มอ้วนยืนเอามือไพล่หลังด้วยรอยยิ้มที่โหดร้ายบนใบหน้า

ข้างหลังเขามีผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาหลายคน หนึ่งในนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม "แผนการของท่านฝัวนี่ยอดเยี่ยมจริงๆ ต่อให้เย่เทียนจงจะไม่ถูกกับดักจนตาย แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะออกมา"

ชายหนุ่มคนนี้คือตู๋ฝัว เขาพูดอย่างราบเรียบ "วิญญาณชั่วร้ายในถ้ำนั้นแข็งแกร่ง คนพวกนั้นคงตายในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้"

ชายคนหนึ่งพูดขึ้น "ท่านฝัว ทำไมเราไม่ระเบิดอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด"

ตู๋ฝัวโบกมือ "ไม่ต้อง ปล่อยให้คนหนึ่งเฝ้าที่เกิดเหตุ ที่เหลือตามฉันมา"

ชายหนุ่มหันหลังและจากไป เหลือเพียงชายหนุ่มหัวล้านในที่เกิดเหตุซึ่งยังคงอยู่บนภูเขาเพื่อติดตามสถานการณ์ด้านล่าง

ครึ่งชั่วโมงต่อมาอู๋เป่ยได้ขุดถ้ำหินลึกกว่า 10 เมตรแล้ว หลังจากตัดดาบเล่มสุดท้ายแล้วเขาก็เตะไปที่กำแพงหิน

ด้วยเสียง "บูม" แสงจ้าส่องเข้ามาทุกคนโห่ร้อง ในที่สุดก็ออกมา!

อู๋เป่ยเป็นคนแรกที่ออกจากถ้ำ ทางเข้าถ้ำอยู่ใกล้กองเศษหิน เส้นทางที่เขาเลือกนั้นแม่นยำมากและเขาไม่ต้องเปลืองแรง

ในเวลานี้ ชายหนุ่มหัวโล้นบนยอดเขาพบพวกเขา สีหน้าของเขาตกใจ เขารีบหมอบลงและถอยกลับอย่างเงียบๆ

หลังจากที่ทุกคนออกมาแล้วเย่เทียนจงก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "กลับกันเถอะ!"

คนสองคนถูกทิ้งให้ทำความสะอาดที่เกิดเหตุและคนที่เหลือตามเย่เทียนจงกลับไปที่ถนนที่พวกเขาจอดรถไว้และขับรถกลับไป

ในเวลาเดียวกันตู๋ฝัวที่กำลังเดินทางโดยรถยนต์ได้รับโทรศัพท์จากชายหนุ่มหัวโล้น เมื่อเขาได้ยินข่าวจากอีกฝ่าย สีหน้าของเขาก็ตัวแข็งทื่อ ไม่ตาย!

หลังจากวางสาย เขาก็ถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า "สั่งลงไปซะ สงครามกำลังจะเริ่มแล้ว!"

ผู้ใต้บังคับบัญชาต่างตกตะลึง พวกเขาไม่เคยเห็นตู๋ฝัวที่จริงจังและหนักแน่นขนาดมาก่อน หนึ่งในนั้นถามว่า "ท่านฝัว เย่เทียนจงยังไม่ตายเหรอ?"

“ไม่ตายแล้วยังช่วยชีวิตเย่เสวียนไปได้” ตู๋ฝัวดูไม่เชื่อ “เขาทำลายรูปแบบชั่วร้ายนั่นได้อย่างไร”

ผู้ใต้บังคับบัญชามองหน้ากัน พวกเขารู้ว่าอิทธิพลของเย่เทียนจงในเทียนจิงดี การโต้กลับของเขาในครั้งนี้ต้องรุนแรงและดุเดือด!

อีกด้านหนึ่งเย่เทียนจงและพรรคพวกกลับบ้าน หลังจากที่อู๋เป่ยช่วยเยี่ยเสวียนแล้วเย่เทียนจงรู้สึกโล่งใจจริงๆ

เขาตบไหล่อู๋เป่ย "ศิษย์น้อง พาเย่เสวียนออกจากเทียนจิงและไปอาศัยอยู่ที่เขตหมิงหยางสักสองสามวันนะ ช่วงนี้ฝากดูแลเขาแทนฉันด้วย"

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว "ศิษย์ ฉันจะเข้าร่วมในการต่อสู้กับตู๋ฝัวด้วย"

เย่เทียนจงปฏิเสธอย่างราบเรียบ "ไม่ได้ นี่เป็นการสู้รบที่ชี้ขาดและผู้คนจะต้องตาย ถ้าคุณไป มันจะเป็นอันตราย ฉันไม่ได้ขอให้คุณดูแลเยี่ยเสวียนให้ฉันเหรอ"