ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 1975

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ รับแรงกดดันจากพลังทั้งหมดไว้ ขณะที่อู๋เป่ยใช้โอกาสนี้ค้นหาจุดศูนย์กลางและข้อบกพร่องของค่ายกลและข้อต้องห้ามทีละจุด และทำการทำลายลงอย่างต่อเนื่อง

ไม่นานเขาก็ทำลายค่ายกลสังหารได้หนึ่งแห่ง ต่อด้วยแห่งที่สอง และแห่งที่สาม

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง พลังสังหารเหนือเขตเทียนซา เริ่มลดลงเรื่อย ๆ ข้อต้องห้ามต่าง ๆ ค่อย ๆ ถูกปลดล็อก และหลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมง พลังสังหารทั้งหมดก็หายไป เมฆหมอกที่ปกคลุมอยู่ก็จางหายไปเช่นกัน เผยให้เห็นภาพในพื้นที่ที่ถูกซ่อนเร้น

บนท้องฟ้ามีไอวิญญาณ สามสิบหกวังวนที่ปล่อยพลังวิญญาณจากมิติสูงออกมาอย่างต่อเนื่อง และตรงกลางนั้น มีพระราชวังขนาดใหญ่ ลอยเด่นอยู่ล้อมรอบด้วยยอดเขาที่ลอยอยู่ยี่สิบแปดยอด แต่ละยอดเต็มไปด้วยดอกไม้หายาก สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์และต้นไม้ยาเทพ

น่าทึ่งกว่านั้น ข้างพระราชวังยังมีทางช้างเผือกไหลผ่าน

บนพื้นดิน ยังมีสิ่งก่อสร้างโบราณและถ้ำจวนหลายแห่งที่เต็มไปด้วยบรรยากาศลึกลับ ภายในสิ่งก่อสร้างเหล่านั้นกลับมีพื้นที่มิติสัญลักษณ์หยินหยางซ่อนเร้นที่ไม่สามารถประเมินค่าได้

พื้นที่ทั้งหมดนี้มีความยาวจากตะวันออกไปตะวันตกสามพันหลี่ และความกว้างจากเหนือจรดใต้สองพันห้าร้อยหลี่ ภายในมีสวนสมุนไพรหนึ่งแห่ง ถ้ำจวนสิบสองแห่ง สิ่งก่อสร้างขนาดเล็กและใหญ่รวมร้อยห้าแห่ง รวมทั้งพระราชวังลอยฟ้าขนาดใหญ่

เมื่อภาพทั้งหมดนี้ปรากฏต่อสายตาผู้คนที่เฝ้าดู ทุกคนก็ต้องตกตะลึงไปตาม ๆ กัน “นี่หรือคือเขตเทียนซา?”

ทันใดนั้น ผู้คนจำนวนมากจากทุกทิศทางก็พากันกรูเข้าไปเพื่อสำรวจ

อู๋เป่ย ไม่สนใจความวุ่นวาย เขาปล่อยจิงโหวออกมา

จิงโหวคำรามเสียงดังลั่น ยืนคุมเชิงที่หน้าประตูเขต ขับไล่เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่พยายามเข้ามาให้ถอยกลับไป

ในขณะเดียวกัน อู๋เป่ยกำลังเชื่อมต่อกับค่ายกลหลักของพื้นที่แห่งนี้เพื่อควบคุมทางเข้าออก และพบว่าค่ายกลใหญ่ที่นี่ไม่ได้เปิดใช้งาน แต่ศูนย์ควบคุมของค่ายกลกลับอยู่ในพระราชวังลอยฟ้า

เขาเร่งบินขึ้นไปยังลานหน้าพระราชวัง และพบว่าประตูวิหารยังคงปิดสนิท เบื้องบนของประตูมีตัวอักษรเขียนไว้สามตัวว่า “จื่อซวีกง”

เขาวางมือลงบนประตู หุ่นเชิดเกราะทองคำทั้งสี่ตัวเงื้อดาบยักษ์ขึ้นสูงทันที พร้อมปลดปล่อยพลังสังหารพุ่งตรงมาล็อกเป้าหมายที่ อู๋เป่ย

อู๋เป่ย ไม่แสดงอาการเกรงกลัวแม้แต่น้อย เขารู้สึกถึงพลังงานบางอย่างไหลผ่านจากประตูเข้าสู่แขนของเขา ก่อนจะแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกาย พลังเลือด เทียนเซิงเลือดศักดิ์สิทธิ์ภายในตัวเขาเกิดการสั่นไหวเล็กน้อย ตอบสนองต่อพลังงานดังกล่าว

“ตูม!”

ประตูวิหารเริ่มสั่นสะเทือน ก่อนจะเปิดออกอย่างเชื่องช้า ภายในปรากฏไอวิญญาณสีม่วงเข้มที่หนาแน่นไหลทะลักออกมา ขณะเดียวกัน หุ่นเชิดเกราะทองคำทั้งสี่ตัวก็ลดจวี้เจี้ยนลง กลับเข้าสู่ท่าทางปกติ

อู๋เป่ย ยิ้มบาง ๆ ก้าวเดินเข้าไปในวิหารอย่างมั่นใจ ทันทีที่เท้าของเขาก้าวเข้าไป ไอม่วงเข้มที่ปกคลุมอยู่ได้เปิดทางออกมา ปรากฏเป็นหญิงสาวในชุดเกราะแดง นัยน์ตาเย็นชา ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นส่วนหนึ่งของกลไกป้องกันของวิหาร

เธอมองไปที่อู๋เป่ยเพียงครั้งเดียว ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อมว่า “คารวะนายน้อย!”

อู๋เป่ย ฟังสำเนียงของเธอ เป็นภาษาที่ซับซ้อน คล้ายกับที่ผู้เที่ยงแท้โบราณเคยใช้ แต่มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง โชคดีที่เขาสามารถเข้าใจได้ เขาจึงถามว่า : “ที่นี่คือที่ใด?”

หญิงเกราะแดงตอบว่า : “ขอเรียนให้นายน้อยทราบ ที่นี่คือที่พำนักของบุตรลำดับที่เจ็ดแห่งเทียนตี้”

อู๋เป่ย ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนถามต่อ : “ทำไมเจ้าถึงเรียกข้าว่า ‘นายน้อย’?”

หญิงเกราะแดงตอบด้วยน้ำเสียงเคารพ : “เพราะในร่างกายของท่าน มีสายเลือดของบุตรแห่งเทียนตี้ แสดงว่าท่านคือทายาทสายตรงขององค์จักรพรรดิ์”

อู๋เป่ยเข้าใจในทันทีว่าเหตุผลนี้เกี่ยวข้องกับสายเลือดของอิ๋วหวง ที่เขาได้รับมา เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วถามว่า : “เจ้าชื่อว่าอะไร?”

หญิงเกราะแดงตอบว่า “ข้าคือจินหมิ่น ผู้บัญชาการองครักษ์เกราะแดง มีหน้าที่ปกป้องวิหารแห่งนี้และรอคอยทายาทของจักรพรรดิ์มาเยือน”

อู๋เป่ย : “ก่อนหน้าข้า เคยมีใครมาที่นี่มาก่อนไหม?”

จินหมิ่น : “ไม่เคยค่ะ”

อู๋เป่ยดีใจมาก : “อย่างนี้ข้าก็จะกลายเป็นนายท่านของจื่อซวีกง ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปใช่ไหม?”

จินหมิ่นพยักหน้า : “ใช่แล้ว นายน้อย หุ่นเชิดเทียนเซิงคนก่อนจากไปแล้ว ตั้งแต่นี้ไปท่านคือเทียนเซิงคนใหม่”

อู๋เป่ยมองเธออย่างพิจารณา : “จินหมิ่น เจ้าเป็นหุ่นเชิดเทียนเซิงใช่หรือไม่?”

จินหมิ่น : “ใช่แล้ว ข้าเป็นหุ่นเชิดเทียนเซิง หน้าที่ของข้าคือปฏิบัติตามคำสั่งของนายน้อย”

เมื่อจินหมิ่นเปิดใช้งานค่ายกลป้องกัน ทั่วทั้งพื้นที่ตำหนักจื่อซวีพลันถูกปกคลุมด้วยหมอกควันสีม่วงแดงทันที ทำให้ทัศนียภาพเซี่ยงทั้งหมดถูกซ่อนเร้นไว้

แม้ตำหนักจื่อซวีจะไม่ได้แผ่กลิ่นอายสังหาร แต่พลังป้องกันของมันกลับแข็งแกร่งกว่าก่อนที่อู๋เป่ยจะสำรวจถึงหลายเท่า หากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา ไม่มีผู้ใดสามารถเข้ามาได้

จิงโหว เห็นว่าประตูภูเขาปิดลงและค่ายกลถูกเปิดใช้งาน มันจึงเลิกขวางกั้นเหล่าผู้บำเพ็ญ คนกลุ่มหนึ่งเดินมาถึงหน้าประตู และเริ่มพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น

“ใครจะไปคิดว่าในเขตเทียนซา จะมีสถานที่น่าทึ่งเช่นนี้ ดูจากขนาดและการก่อสร้าง อย่างน้อยมันก็ต้องเป็นที่พำนักของสายตรงของเทียนตี้ อาจจะเป็นของท่านอ๋อง”

อีกคนที่ดูมีพลังจักษุเฉียบแหลมและความรู้มากกว่า พูด : “นี่ไม่ใช่ตำหนักของท่านอ๋อง ข้าว่ามันน่าจะเป็นตำหนักของเทียนตี้มากกว่า!”

“อะไรนะ? ตำหนักของบุตรจักรพรรดิ์หรือ? นี่เป็นการค้นพบครั้งใหญ่แน่นอน ที่นี่น่าจะเป็นสถานที่ที่มีมาตรฐานสูงสุดเท่าที่เราสำรวจเจอในเทียนกงแล้วล่ะ”

“ใช่ ใครจะไปคิดว่าสมบัติอันล้ำค่าเช่นนี้ กลับตกไปอยู่ในมือของคนนอก” บางคนพูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย

เมิ่งเหว่ย และชายชุดคลุมน้ำเงินก็มาถึง ทั้งคู่ตกตะลึงอย่างมาก

เมิ่งเหว่ยเหลือบตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะตะโกนเสียงดังไปยังประตูภูเขา “สหาย! ข้าคือเมิ่งเหว่ย มีเรื่องอยากคุยกับเจ้า!”

อู๋เป่ย ได้ยินเสียงเรียก เขาเดินออกมาจากตำหนักจื่อซวี และปรากฏตัวที่หน้าประตูในทันที เย่ปิงซีรีบเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข เพราะรู้ว่าสมบัติครั้งนี้มหาศาล

อู๋เป่ย บอกให้เย่ปิงซีและจิงโหวเข้าไปด้านในก่อน จากนั้นเขาหันไปมองเมิ่งเหว่ยแล้วถาม : “เจ้ามีเรื่องอะไร?”

เมิ่งเหว่ยสีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง เขาพูดเสียงเข้ม : “เจ้านี่ช่างกล้าหาญนัก! กล้าขโมยใบอนุญาตของข้า แล้วเข้ามาสำรวจที่นี่!”

อู๋เป่ยจ้องมองเมิ่งเหว่ยสีหน้าเย็นชา : “ใบอนุญาตนั่น ข้าซื้อมาในราคาหนึ่งล้านล้านเหรียญช่างชิง สัญญาระหว่างเรายังอยู่ในมือข้า”

เมิ่งเหว่ยหัวเราะเยาะ : “นั่นเป็นของปลอม! ข้าขอเตือนเจ้า รีบยกที่นี่ให้ข้าเสีย แล้วออกไปจากเทียนกงซะ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะต้องเสียใจแน่!”

อู๋เป่ยมองเขานิ่ง ๆ : “เมิ่งเว่ยห เจ้าคิดดีแล้วหรือที่จะทำแบบนี้?”

เมิ่งเหว่ยหัวเราะเยาะอีกครั้ง : “ข้าบอกเจ้าให้รู้ไว้ว่า ตระกูลเมิ่งของข้าเป็นหนึ่งในตระกูลที่ทรงอำนาจที่สุดในเทียนกง หากเจ้าไม่อยากตาย ก็จงยอมมอบสถานที่นี้ให้ข้าโดยดี!”