ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 202

อู๋เป่ยมองไปที่อุปกรณ์และถามว่า “อาวุธเหล่านี้มีประสิทธิภาพเพียงใด?”

โจวอวี่ “หัวหน้า พวกเขาสามารถฆ่าผู้เชี่ยวชาญก่อนได้ภายในระยะหนึ่งร้อยเมตร”

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว “ฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้เชี่ยวชาญมีดบิน อาวุธมีประสิทธิภาพแม้ในระยะร้อยเมตร คุณยังคงต้องระวัง”

โจวอวี่ พูดว่า “หัวหน้า เรามีเครื่องวัดพลังงานที่สามารถตรวจจับปรมาจารย์ได้ในระยะสองร้อยเมตร”

“โอ้? มีเครื่องมือแบบนั้นด้วยเหรอ?” อู๋เป่ยค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น

“ใช่ ลมปราณดั้งเดิม เป็นพลังงานรูปแบบหนึ่งที่สามารถตรวจจับได้ด้วยเครื่องมือ” เธออธิบาย

ชวีสิงอี้ยิ้มและถามว่า “เครื่องมือแบบนี้? ผมขอดูหน่อยได้ไหม?”

ทั้งสี่คนให้ความเคารพอู่เป๋ย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับชวีสิงอี้ใบหน้าของพวกเขาก็จริงจังทันที โจวอวี่พูดอย่างเย็นชา “มันเป็นความลับอย่างมาก และระดับของคุณไม่สูงพอที่จะเห็นมัน”

ชวีสิงอี้รู้สึกอาย แอบยิ้ม และมองไปที่อู๋เป่ย

อู๋เป่ยพูดว่า “คุณชวี พวกคุณรออยู่ที่เชิงเขา เราจะนำเชลยกลับมาในภายหลัง”

หลังจากนั้นเขาก็โบกมือและพาผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสี่ขึ้นไปบนภูเขา

ป่าภูเขาบริเวณนี้ไม่เล็กและยากที่จะหาคน โชคดีที่ทีมตำรวจมีสุนัขตำรวจ และพวกเขายังมีเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งที่หวังเจวี๋ยได้ทำตก

เมื่อพวกเขามาถึงที่ตั้งการต่อสู้ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ปล่อยให้สุนัขตำรวจดมกลิ่นเสื้อผ้า และมันก็มุ่งหน้าไปทางด้านหน้าซ้ายทันที

อู๋เป่ยเดินตามหลังอย่างใจเย็น รักษาความเร็วของสุนัขไว้ หลังจากเดินไปนานกว่าสิบนาที ทันใดนั้นสุนัขตำรวจก็ทิ่มหูและจ้องมองไปข้างหน้าอย่างดุร้าย

อู๋เป่ยมองอย่างใกล้ชิดและเห็นพุ่มไม้หนาทึบห่างจากพวกเขาประมาณสิบเมตร

โจวอวี่ถืออุปกรณ์ที่เหมือนกล้องอยู่ในมือ และทันใดนั้นก็พูดว่า “อยู่หลังต้นไม้!”

กวงปู้อวิ๋นยกปืนขึ้นแล้วเล็งไปที่พุ่มไม้

“หวือ!”

แสงเย็นวาบ และมีดบินที่เร็วปานสายฟ้าก็พุ่งเข้าหาหัวใจของกวงปู้อวิ๋น

“กราว!”

อย่างไรก็ตาม มีมือหนึ่งยื่นออกมาและหนีบมีดบินระหว่างสองนิ้ว มันเป็นมีดบินรูปกระสวยไม่มีด้ามจับและมีปลายแหลม

กวงปู้อวิ๋นตกใจและเหงื่อออก “ปัง” เขายิงกระสุนพิเศษไปที่พุ่มไม้ กระสุนถูกออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อเจาะเกราะ

ใบไม้ปลิวว่อนและมีเสียงอู้อี้เมื่อกระสุนกระทบหิน

กวงปู้อวิ๋นกำลังจะยิงปืนนัดที่สอง แต่อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่จำเป็น”

ในขณะที่เขาพูด อู๋เป่ยยกมือขึ้นและแสงเย็นพุ่งไปข้างหน้า ทันใดนั้นก็มีเสียงครวญครางอู้อี้ดังมาจากพุ่มไม้ ชายวัยสามสิบเดินเซจนแทบล้มทั้งยืน เลือดไหลซึมออกมาจากอก มีดบินแทงทะลุร่างของเขา ปักเข้าที่หิน เหลือไว้เพียงครึ่งเดียวด้านนอก มันแสดงให้เห็นว่าการโจมตีนั้นทรงพลังเพียงใด

ชายคนนี้มีแขนสั้น ราวกับว่าเขาไม่มีส่วนใดส่วนหนึ่ง และหน้าผากของเขายื่นออกมาเล็กน้อย ดวงตารูปสามเหลี่ยมของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“คุณรู้ตำแหน่งของผมได้อย่างไร” เขาถาม เลือดไหลออกจากปากและจมูก

อู๋เป่ยตอบขณะที่เขาเข้ามาใกล้ “คุณน่าจะคุ้นเคยกับความสามารถในการค้นหาเสียงใช่ไหม?”

“เป็นไปไม่ได้ ผมไม่ได้ส่งเสียง” เขาไม่เชื่อ

อู๋เป่ยพูดว่า “คุณวางเครื่องบันทึกไว้อีกด้านหนึ่งเพื่อส่งเสียงเล็กน้อยเพื่อให้ศัตรูเข้าใจผิด ใช่ไหม?”

หวังเจวี๋ยถอนหายใจ “การได้ยินของคุณแข็งแกร่งเกินไป ผมชื่นชมคุณ!”

ขณะที่เขาพูด อู๋เป่ยก็เข้ามาใกล้แล้วและหยุดห่างจากเขาไม่ถึงสิบเมตร “ทำไมคุณถึงปรากฏตัวที่เขตหมิงหยาง และทำไมคุณถึงขึ้นไปบนภูเขา?”

หวังเจวี๋ยยิ้มอย่างชั่วร้าย “ผมมาทำภารกิจ”

“ภารกิจอะไร?” อู๋เป่ยถาม