ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2040

ที่ระยะทางเหลืออีกสองร้อยลี้จากเมืองจู้เซี่ยง ท้องฟ้าได้มืดสนิทแล้ว แต่รอบๆไม่มีบ้านเรือน เขาจึงต้องเดินต่อไป

เดินไปประมาณสิบลี้ จู่ๆก็มีกลุ่มคนที่แข็งแกร่งประมาณสิบกว่าคนกระโดดออกมาจากป่า ผู้นำกลุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“เด็กน้อยส่งทรัพย์สินทั้งหมดมา ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้า！”

อู๋เป่ยมองดูว่าพวกเขามีระดับฝีมืออยู่ แต่คนที่เก่งที่สุดก็แค่ระดับการฝึกตนขั้นที่ห้า จึงไม่ตื่นตกใจ กลับมีความสุขเสียด้วยซ้ำ：“พวกท่านนี่กำลังจะปล้นข้าใช่ไหม？”

ผู้นำกลุ่มเยาะเย้ย：“พูดมาก ไม่ปล้นเจ้า จะให้เราก็เลี้ยงข้าวเจ้า？”

อู๋เป่ยลงจากม้าแล้วหยิบดาบชางเสวี่ยนเดินไปหากลุ่มคน ผู้นำกลุ่มยกมีดเหล็กขึ้นแล้วตวัดไป：“เด็กน้อย อย่าขยับ มิฉะนั้นข้าจะฟันเจ้า！”

“ชุ่บ！”

แสงดาบแวบผ่านไป ได้ยินเพียงเสียงเบาๆ ดาบของผู้นำถูกตัดเป็นสองท่อน อู่เป่ยหัวเราะ：“ก่อนอื่นถามดูก่อนว่าดาบของข้าแหลมคมขนาดไหน！”

“บุก！”

ผู้นำตกใจและทำสัญญาณให้ทุกคนเข้ารุมโจมตี ทั้งแทงและฟัน

แต่ว่าสำหรับอู๋เป่ยท่าทางของพวกเขาเหมือนล้อเล่น ไม่คุ้มค่าที่จะเอ่ยถึง

อู๋เป่ยหมุนตัวดาบสร้างเป็นแสงดาบที่สาดประกายไปทั่ว กลุ่มคนพวกนั้นต่างก็ถูกตัดแขนขา ส่งเสียงกรีดร้องและถอยหลัง

เมื่อเก็บดาบ อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“เอาทรัพย์สินของพวกเจ้าออกมา ไม่อย่างนั้นตาย！”

เขากำลังต้องการเงินสำหรับซื้อยาอยู่พอดี เมื่อเจอพวกโจรนี้ แน่นอนว่าเขาต้องปล้นพวกโจรกลับ

กลุ่มคนนี้เป็นของหนึ่งในอิทธิพลใกล้เคียงที่เคยปล้นนักเดินทางหลายร้อยคนที่ผ่านไปผ่านมา และได้ทรัพย์สมบัติอย่างมาก เมื่อเห็นอู๋เป่ยที่น่ากลัวเช่นนี้ พวกเขาจึงไม่กล้าขัดขืน และพาเขาไปยังป่า ที่นั่นมีรถม้าเพื่อนำทรัพย์สินที่ปล้นได้เก็บไว้ในกล่องไม้