ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 207

“ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่?” อู๋เป่ยตกตะลึง “คนผู้นี้ทำกรรมชั่วมามาก?”

“เกินกว่าที่คุณจะจินตนาการได้! ความชั่วร้ายที่เขาทำนั้นมากมายเกินกว่าจะนับได้” เย่เทียนจงพูด “รุ่นน้อง สถานการณ์ในเมืองหลวงได้รับการแก้ไขแล้ว ผมจะมาพบคุณในวันพรุ่งนี้และหารือในรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องของโล่วฉังเซิง”

“คุณควรตกลงตามคำขอของโล่วฉังเซิงก่อน ลากเขาไปด้วย ในขณะที่แสร้งทำเป็นว่าร่วมมือ และอย่าประมาท แม้ว่าโล่วฉังเซิงจะกลับชาติมาเกิด แต่พลังวิญญาณของเขาก็ยังแข็งแกร่ง”

อู๋เป่ยพยักหน้า “สบายใจได้รุ่นพี่ ผมเข้าใจ”

เมื่อกลับถึงบ้าน จากนั้นเขาก็ฝึกฝนการเคลื่อนไหวครั้งแรกของวิชาหลอมร่างกายอย่างสุดขีด ตอนพลบค่ำ ในที่สุดเขาก็เข้าใจการเคลื่อนไหวนี้อย่างสมบูรณ์

เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า เมื่อเขาทำการเคลื่อนไหวเหล่านี้ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังชี่ที่แท้จริง ไม่เพียงแต่กระตุ้นลมปราณระดับสี่ แต่ยังสามารถเสริมสร้างพลังชี่ของไตและบ่มเพาะรากฐานของเขา

นี่เป็นลักษณะเฉพาะของการเคลื่อนไหวครั้งแรก เปิดใช้ลมปราณระดับสี่ ทำให้รากฐานของร่างกายแข็งแรงขึ้น มีคุณประโยชน์ต่อร่างกายอย่างมาก ในตอนแรกเขารู้สึกอึดอัดเมื่อเริ่มฝึกฝน แต่เมื่อเขาเชี่ยวชาญแล้ว เขารู้สึกสบายใจอย่างเหลือเชื่อ มันรุนแรงยิ่งกว่าความสุขจากการเสพยาเสียอีก

ในตอนบ่ายเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและให้กังจื่อขับรถพาเขาไปที่งานเลี้ยง

งานเลี้ยงจัดขึ้นที่อาคารฟังฮุ่ย เป็นร้านอาหารที่มีชื่อเสียงในเขตเมือง ในช่วงปีแรกๆเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลเทศมณฑลชอบสร้างความบันเทิงให้กับผู้นำที่นี่ และในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาธุรกิจของรัฐบาลเทศมณฑลลดลง แต่นักธุรกิจผู้มั่งคั่งและหัวหน้าองค์กรเอกชนชอบมารวมตัวกันที่นี่

ทันทีที่เข้าไปในล็อบบี้ของร้านอาหาร เขาก็เห็นชายหนุ่มร่างมีปากยื่นออกมาและมีคางเหมือนลิงยืนส่งข้อความทางโทรศัพท์

ทันทีที่ชายหนุ่มเห็นอู๋เป่ย เขาก็ตะลึง “อู๋เป่ย คุณมาทำอะไรที่นี่?”

ชายหนุ่มที่มีปากยื่นออกมาและมีคางเหมือนลิงคนนี้ มีชื่อว่าโหวเป่าเลี่ยง เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของอู๋เป่ยทั้งในโรงเรียนมัธยมปีแรกและปีที่สอง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่ได้ดีหรือแย่

อู๋เป่ย “แค่มาดูเฉยๆ”

โหวเป่าเลี่ยงกระแอมในลำคอและพูดว่า “งานเลี้ยงวันนี้จัดโดย หลัวจื่อชงถ้าไม่ใช่เพราะคำเชิญของเขา ผมเกรงว่า...…”

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่เป็นไร ผมแค่มาที่นี่เพื่อพบใครบางคน แล้วผมจะไปหลังจากนั้น”

ดวงตาของโหวเป่าเลี่ยงหันไปและเขาถามว่า “คุณต้องการพบใคร?”

อู๋เป่ย “อาจารย์ไป๋”

ใบหน้าของโหวเป่าเลี่ยงเปลี่ยนเป็นเย็นชา “อู๋เป่ย ตอนนี้อาจารย์ไป๋เป็นแฟนของหลัวจื่อชงแล้ว คุณต้องการพบเธอเพื่ออะไร? รีบออกไปได้แล้ว!”

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว “โหวเป่าเลี่ยง โรงแรมนี้เป็นของคุณหรือเปล่า?”

โหวเป่าเลี่ยงเย้ยหยัน “เชื่อหรือไม่ ตอนนี้ผมเป็นผู้จัดการโรงแรมนี้! ถ้าผมบอกว่าคุณเข้ามาไม่ได้ คุณก็เข้ามาไม่ได้!”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว เขาไม่ได้คาดหวังว่าอดีตเพื่อนร่วมชั้นของเขา โหวเป่าเลี่ยงจะไม่มีเหตุผลเช่นนี้ เขาพูดว่า “คุณเป็นผู้จัดการ แต่ร้านนี้เป็นสถานที่ที่ผู้คนมาทำธุรกิจ คุณจะห้ามไม่ให้ผมเข้าไปได้อย่างไร?”

โหวเป่าเลี่ยงพูดอย่างกระวนกระวาย “หยุดเสียเวลาของผม! ออกไป!”

“เกิดอะไรขึ้น?”

ขณะนั้นมีคนลงมาจากชั้นบน เมื่อเขาเห็นอู๋เป่ย สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปและเขารีบวิ่งมาทักทาย หน้าดูเจ้าเล่ห์พูดว่า “ท่านอู๋ ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่?”

คนนี้คือพีหยาง ศิษย์ของอู๋โหย่วเฉวียนที่เพิ่งได้รับการสอนบทเรียนจากอู๋เป๋ย

อู๋เป่ย “คุณเปิดร้านนี้เหรอ?”

พีหยางตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “พ่อของผมเคยเป็นคนดูแลมัน แต่ตอนนี้เขาแก่แล้ว ผมเลยมาดูแลมัน ท่านอู๋ เข้ามานั่งข้างในสิ”

โหวเป่าเลี่ยงรู้สึกประหลาดใจ พีหยางแสดงความสุภาพต่ออู๋เป่ย?

อู๋เป่ย “ผมจะไม่นั่งลง ผู้จัดการโหวของคุณที่นี่ ต้องการไล่ผมออก”

พีหยางตกใจ อดไม่ได้ที่จะตบโหวเป่าเลี่ยง ทำให้เขาหมุนเข้าที่ โหวเป่าเลี่ยงทั้งตกใจและโกรธ พูดว่า “พีหยาง คุณตีผมทำไม?”

“เเกมีตาไหม? แกจำท่านอู๋ไม่ได้หรือ ท่านอู๋คือผู้มีพระคุณของผม แกกล้าไล่เขาออก ใครให้ความกล้าหาญแกแบบนี้?” เขาโกรธมากขึ้นในขณะที่เขาพูด เตะโหวเป่าเลี่ยงลงกับพื้น

“ไม่ต้องเป็นผู้จัดการแล้ว ออกไป!” พีหยางมองไปที่โหวเป่าเลี่ยงด้วยความรังเกียจ และบอกให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพาเขาออกไปข้างนอก

เขาหันไปหาอู๋เป่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านอู๋ ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้สอนเขาดีพอ”

อู๋เป่ยพูด “ไม่เป็นไร คุณกลับไปทำงานของคุณเถอะ”

เขาตรงไปที่ห้องส่วนตัวบนชั้นสามซึ่งเป็นที่จัดงานเลี้ยง

ทันทีที่อู๋เป่ยมาถึง พีหยางก็เรียกพนักงานเสิร์ฟที่น่ารักให้ติดตามเขาทันที ถ้าอู๋เป่ยมีคำขอใดๆ เธอจะต้องกลับมารายงานพีหยาง

ประตูห้องส่วนตัวเปิดออก ได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงเห็นด้วยจากข้างใน

ขณะที่เขาเดินเข้าไป เขาเห็นชายอ้วนดำนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะด้วยใบหน้ายิ้ม ข้างๆเขาเป็นผู้หญิงที่สวยงาม อายุยี่สิบห้าปี นั้นคือความประทับใจของอู๋เป่ยที่มีต่ออาจารย์ไป๋ปิง

ไป๋ปิงสวมชุดกี่เพ้าปักลายสีขาวซีด ความงามของเธอช่างน่าทึ่ง ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น นั้นคือหลัวจื่อชง

เสียงหัวเราะหยุดลงทันที ทุกสายตาของคนหลายสิบคนในห้องก็หันไปหาอู๋เป่ย อู๋เป่ยยิ้มให้ ทุกคนพยักหน้า

“โอ้พระเจ้า! นี่อู๋เป่ยใช่ไหม?” เพื่อนร่วมชั้นชายคนหนึ่งลุกขึ้นยืน และวิ่งไปกอดอู๋เป่ย

ผู้ชายคนนี้ตัวใหญ่และกำยำ มีหนวดเคราหนา มือสาก ใบหน้าที่ผุกร่อน ชื่อของเขาคือชุยซิงไข่ และเขาเป็นเพื่อนที่ดีกับอู๋เป่ยในตอนนั้น

ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่สองของพวกเขา มีเหตุการณ์เกิดขึ้นในครอบครัวของชุยซิงไข่ และเขาถูกบังคับให้ออกจากโรงเรียนและเริ่มทำงาน

“ซิงไข่” อู๋เป่ยยิ้ม “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

เพื่อนร่วมชั้นอีกสองสามคนก็ยืนขึ้นอย่างต่อเนื่อง ล้วนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่ออู๋เป่ย

หลัวจื่อชงซึ่งอยู่ระหว่างการพูดคุย ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขา “หึหึ” หัวเราะเบาๆ และพูดกับอู๋เป่ยว่า “อู๋เป่ย? ผมจำไม่ได้ว่าเชิญคุณมาใช่ไหม?”

ในปีแรกของโรงเรียนมัธยม หลัวจื่อชงกระจายข่าวลือว่า อู๋เป่ยแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งในชั้นเรียน ทำให้เกิดความสับสนระหว่างพวกเขา อู๋เป่ยไม่มีความสุขกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงทุบตี หลัวจื่อชง ทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพวกเขา

ต่อมาได้แยกกันเรียนในปีที่สอง หากพวกเขาพบกันบนถนน พวกเขายังคงจ้องมองกันอย่างดุเดือด

ทันทีที่หลัวจื่อชงพูด เพื่อนร่วมชั้นบางคนที่ต้องการมาจับมือกับอู๋เป่ยก็นั่งลง

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็นว่า “หลัวจื่อชง คุณคิดมากไปเอง ผมได้ยินมาว่าเพื่อนร่วมชั้นเก่าบางคนมารวมตัวกันที่นี่ ผมจึงมาดูและเพื่อพบอาจารย์ไป๋ปิง”

หลัวจื่อชงเย้ยหยัน “คุณคิดว่าคุณจะเรียกชื่อแฟนผมแบบนั้นได้เหรอ เจ้าคนต่ำช้า ออกไปจากที่นี่ซะ!”

ข้างหลังเขา บอดี้การ์ดร่างกำยำสองคนก้าวไปข้างหน้า จ้องมองอู๋เป่ยด้วยความเกลียดชัง

ชุยซิงไข่รีบพยายามทำให้ทุกอย่างราบรื่นด้วยรอยยิ้ม “หลัวจื่อ เราทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่ากัน มีความสุขด้วยกันดีกว่า……”

ใบหน้าของหลัวจื่อชงเย็นชา “ชุยซิงไข่ ผมขอให้คุณพูดเหรอ? คุณยังต้องการดำเนินโครงการของผมไหม?

ใบหน้าของชุยซิงไข่เปลี่ยนไป เขารีบพูดว่า “หลัวจื่อ ผมไม่ได้หมายความเช่นนั้น……”

หลัวจื่อชงเพิ่งพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ใหม่และต้องการทีมตกแต่งสำหรับโครงการ โครงการทั้งหมดจะสร้างรายได้อย่างน้อยหลายสิบล้านโดยมีกำไรอย่างน้อยสามล้าน ชุยซิงไข่ได้รับการติดต่อจากหลัวจื่อชงเมื่อเดือนที่แล้ว โดยหวังว่าจะชนะโครงการตกแต่ง และหลัวจื่อชงก็ตกลงด้วยวาจา

“หมายความว่ายังไง?” หลัวจื่อชงพูดอย่างเย็นชา จากนั้นชี้ไปที่อู๋เป่ย “ไป ตีแล้วโยนเขาออกไป ตีออกไป ผมจะรับเหมางานตกแต่งครึ่งหนึ่งของอสังหาริมทรัพย์ให้คุณ”