ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 206

เกียรตินิยมอันดับหนึ่งหน่ะเรื่องจริง เพียงแค่รางวัลยังไม่มาก็เท่านั้น ส่วนหน้าที่ในกระทรวงความมั่นคงนั้น เป็นการปฏิบัติหน้าที่ตามปกติของกรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพ

จนกระทั่งสิบโมงเช้า จู่ๆ เขาก็ได้รับเงินโอนเข้าจำนวนหนึ่ง ยอดสูงถึงหนึ่งล้านหยวน บันทึกการโอนระบุว่า นี่คือเงินเดือนเดือนที่แล้วของเขา

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ยอดเงินหนึ่งล้านนี้เป็นรายรับในส่วนของเงินเดือน รองเจ้าสำนักหอเจียงหนาน

ยอดเงินล้านหยวนสำหรับเขา มันไม่มีค่าอะไรด้วยซ้ำ เขาเองก็ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไร

ตอนเช้า เขาไปที่ตงหูหมายเลขหนึ่ง เยี่ยเสวียนไม่ทำให้เขาผิดหวัง กระบวนท่านั้นเขาทำได้จนชำนาญแล้ว เขาพอใจเป็นอย่างมาก แถมยังสอนเขาเพิ่มไปอีกสี่กระบวนท่า ดังนั้น ตอนนี้เขาได้ถ่ายทอดวิชาฝึกตนทั้งสิบสองกระบวนท่าให้กับเยี่ยเสวียนไปหมดแล้ว

เยี่ยเสวียนดีใจราวกับได้พบกับขุมทรัพย์ เขาเริ่มฝึกฝนอย่างขะมักเขม้นทันที สองวันที่ผ่านมา เขาได้ฝึกฝนการเคลื่อนไหวของเขาจนพัฒนาไปได้อย่างมาก เอวไม่ปวด ขาไม่อ่อนแรงแล้ว ราวกับฝึกฝนได้โดยสำเร็จ

เมื่อถึงเวลาสิบเอ็ดนาฬิกา อู๋เหมยโทรศัพท์มา และบอกว่าเธอได้ทำการนัดทานอาหารกลางวันกับหยางเจี๋ย และได้บอกสถานที่นัดหมายกับเขาไป

อู๋เป่ยขับรถ m8 ของเขาออกไปเพื่อเดินทางไปยังโรงน้ำชาเก่าแก่แห่งหนึ่ง หลังจากที่ลงรถแล้ว ก็ตรงขึ้นไปยังชั้นสองทันที

ตอนนี้ อู๋เหมยกับหยางเจี๋ยกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่บริเวณที่นั่งริมหน้าต่าง อู๋เป่ยจงใจเปล่งเสียงออกมา  “อื้ม” “เสี่ยวเหมย เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง?”

อู๋เหมยชะงักไปชั่วขณะ และรีบตอบว่า “พี่ ฉันมากินข้าวกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนค่ะ”

หยางเจี๋ยรีบลุกขึ้นยืนทันที เขาโค้งคำนับอู๋เป่ยด้วยท่าทางสุภาพมากๆ “สวัสดีครับพี่อู๋เป่ย ผมชื่อหยางเจี๋ย เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของอู๋เหมยครับ”

อู๋เป่ยสังเกตหยางเจี๋ย และพูดอย่างขำๆ ว่า “ไม่ต้องเกรงใจ นั่งลงเถอะ ดีเลย ผมเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวเหมือนกัน งั้นมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง”

เขานั่งลงข้างๆ หยางเจี๋ย ตอนเวลาที่พูดคุยกัน เขาตั้งใจจะพยายามเข้าใกล้หยางเจี๋ย จนในที่สุดเขาก็ได้กลิ่นของหญ้าประทับวิญญาณ

หยางเจี๋ยทำตัวเป็นธรรมชาติมากๆ เขาหัวเราะและพูดว่า “พี่อู๋เป่ย มื้อนี้ให้ผมเลี้ยงเถอะครับ”

อู๋เป่ย “ไม่ต้องเกรงใจ ใครเลี้ยงก็เหมือนกันแหละ จริงสิ เธอชื่อหยางเจี๋ยใช่ไหม อายุเท่าไรแล้วหล่ะ?”

หยางเจี๋ย “สิบขวบครับ”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ไม่เลว ดูเป็นเด็กที่มีชีวิตชีวาดีนะ”

เขาเริ่มทำการเปิดตาวิเศษ ก็พบว่าสมองของหยางเจี๋ย มีมวลพลังที่ไม่เสถียรอยู่ในนั้น สิ่งนั้นน่าจะเป็นพลังวิญญาณของผู้ที่แย่งทารกมาเกิด ซึ่งมันทรงพลังมากจริงๆ!

อย่างไรก็ตาม เขาพบว่า วิญญาณของหยางเจี๋ยมีอยู่เพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ฝังรากอยู่ในร่างของเขา วิญญาณส่วนใหญ่เป็นอิสระ กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายนี้ของเขาได้ นี่คือสาเหตุว่าทำไมเขาถึงไม่มีพลังยุทธ์นั้นเอง

เมื่อดูอย่างละเอียดอีกครั้ง เขาก็พบกับปมของปัญหาที่มีอยู่ ร่างกายร่างนี้ของหยางเจี๋ย ราวกับเคยได้รับการปลุกเสกด้วยหลังอันลึกลับชนิดหนึ่ง จนทำให้วิญญาณของเขาถูกแยกออกมา

ไม่นานนักเขาก็เข้าใจทุกอย่างได้ดี ก่อนหน้านี้ตาแก่ผู้นี้เคยแย่งทารกมาเกิดแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไม ร่างกายของทารกนั้นถึงไม่เป็นปกติ วิญญาณของเขาสามารถควบคุมร่างของทารกนั้นได้เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น

ในเวลาเดียวกัน เขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหยางเจี๋ยถึงต้องมาตามหาเขา ตาแก่ผู้นี้มีเรื่องที่จะมาขอร้องตนเอง แต่เขารู้ได้อย่างไรหล่ะว่า ตัวเขาเองมีความชำนาญเรื่องของการแพทย์?

“หยางเจี๋ย พ่อแม่ของเธอทำอาชีพอะไรหรือ?” อู๋เป่ยถาม

หยางเจี๋ยหัวเราะและตอบว่า “พ่อของผมมีอาชีพค้าขาย ส่วนแม่ของผมทำงานอยู่ในที่ว่าการอำเภอ”

อู๋เป่ยพยักหน้า “เยี่ยมไปเลย”

จากนั้นเขาก็พูดกับอู๋เหมยว่า “เสี่ยวเหมย เธอช่วยไปซื้อบุหรี่ให้พี่ซองสิ”

อู๋เป่ยตกปากรับคำ จากนั้นก็ลงไปชั้นล่างทันที

อู๋เป่ยเข้าไปนั่งแทนที่ของอู๋เหมย ทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากัน เขาทำสีหน้าเคร่งขรึมและพูดว่า “ใต้เท้าสามารถแย่งทารกมาเกิดได้ แสดงว่าในขณะนั้นต้องเป็นบุคคลหมายเลขหนึ่งแน่ๆ”

หยางเจี๋ยตกใจ เขาถามด้วยความสงสัยว่า “พี่อู๋เป่ย พี่กำลังพูดเรื่องอะไรหรือ?อะไรคือแย่งทารกมาเกิดหรือครับ?”