ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 210

อู๋เป่ยถามต่อว่า " คนโง่เง่าอย่างนายประสบความสำเร็จได้ยังไง"

หลัวจื่อชง" ปีที่ผมขึ้นมหาวิทยาลัย พ่อผมได้เลื่อนขั้นไปเป็นผู้จัดการฝ่ายพัฒนาเศรษฐกิจของมณฑล ภายในสองปีเขาได้โกงเงินหลายพันล้าน ผมจึงได้ออกจากโรงเรียนแล้วก็เริ่มทำธุรกิจด้วยเงินก้อนนี้ ภายใต้ความช่วยเหลือของพ่อ ทำให้ธุรกิจยิ่งทำยิ่งเติบโต"

อู๋เป่ยยิ้มเย็นชา" เงินที่คดโกงมา นายยังพูดได้แบบนี้ นายก็ทรยศพ่อเก่งนะเนี่ย"

เขาครุ่นคิดสักครู่ พูดต่อ" ตอนนี้นายไปหาสวี่ปั๋วเหรินที่ทำการมณฑล แล้วก็แจ้งเรื่องการคอร์รัปชันของพ่อนายให้หมด" จากนั้นก็เอาเบอร์มือถือของสวี่ปั๋วเหรินให้เขา

" ได้" หลัวจื่อชงรับเบอร์มือมือมาแล้วก็ลุกเดินออกไป เขาเปิดประตูแล้วก็เดินตรงลงไป ไม่สนใจใครทั้งนั้น ต่อให้มีคนเรียกเขาก็ไม่ตอบ ทำให้ทุกคนต่างประหลาดใจกันมากไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ข้างในประตู อู๋เป่ยได้โทรหาสวี่ปั๋วเหรินสายหนึ่ง พูดเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น จากนั้นก็สร้างฝ่ามือด้วยลมปราณขึ้นมา เดินปรารถนาแห่งเทพ เกิดเป็นเสียงอย่างดัง"ผัวะ"ไปทางไป๋ปิง

ร่างกายของไป๋ปิงกระตุกไปทีหนึ่ง จากนั้นปราณสีเขียวระหว่างคิ้วก็สลายตัวออกไป นัยน์ตาอันสวยงามของเธอขยับไปมาหลายที ค่อยๆ ฟื้นคืนสติกลับมา

ตอนที่เธอเห็นภาพของอู๋เป่ยนั้น พูดด้วยความตกใจ " คุณคือ...อู๋เป่ยเหรอ"

อู๋เป่ยยิ้มตอบ" อาจารย์ไป๋ เป็นผมเอง อู๋เป่ย อาจารย์รู้สึกยังไงบ้าง"

ไป๋ปิงมองไปซ้ายทีขวาที รู้สึกว่าสิ่งรอบตัวแปลกตาไปหมด ถาม" ที่นี่ที่ไหน แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

อู๋เป่ยนั่งลงแล้วพูด " ถ้าผมพูดออกมา กลัวว่าอาจารย์ยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น"

ตอนนั้น เขาได้เล่าเรื่องที่หลัวจื่อชงเชิญครูไสยศาสตร์มาทำของใส่เธอให้ฟัง และได้พูดถึงงานรวมรุ่นด้วย

บนใบหน้าของไป๋ปิงเต็มไปด้วยความตะลึงงัน กระซิบพูด" ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้ละ"

อู๋เป่ย " อาจารย์ไป๋ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ผมได้กำจัดไสยศาสตร์บนตัวอาจารย์ออกไปแล้ว อีกอย่างตั้งแต่นี้ไปหลัวจื่อชงก็จะไม่กล้ามาหาอาจาย์อีกแล้ว "

ไป๋ปิงทั้งกลัวและตกตะลึงมาก ตาแดงระเรื่อทันที " อู๋เป่ย ต้องขอบคุณนายจริงๆ ถ้าไม่ได้นายออกมาช่วย ฉัน..."

อู๋เป่ย " อาจารย์ไป๋ คุณไม่ต้องเกรงใจหรอก เดี๋ยวผมไปเรียกเพื่อนๆ เข้ามา ทุกคนจะได้คุยกัน"

เขาออกไปเที่ยวหนึ่ง ทุกคนก็เดินเข้ามา จากนั้นทุกคนรู้สึกว่า ไป๋ปิงไม่ได้เหมือนก่อนหน้านั้น ก่อนหน้านั้นเธอทำหน้าเคร่งใส่ทุกคน ไม่ยอมคุยกับใครเลย แต่ตอนนี้เธอกลับพูดไปด้วยยิ้มไปด้วย ทำให้รู้สึกว่ากลับไปเป็นคนที่ทุกคนรู้จักอีกครั้ง

" เพื่อนๆ นักเรียนทุกคน ในเมื่อมากันครบแล้ว เราก็เริ่มกันเลย" ไป๋ปิงพูดพร้อมรอยยิ้ม

ทุกคนปรบมือให้ จากนั้นก็กลับไปนั่งที่นั่งของตัวเอง อู๋เป่ยเองก็ไปนั่งที่นั่งเก่าของหลัวจื่อชง

"อาจารย์ไป๋ ตอนนี้อาจารย์ยังสอนหนังสืออยู่ไหม"

ไป๋ปิงส่ายหัว" ลาออกเมื่อครึ่งปีแล้ว ตอนนี้พักอยู่บ้านเฉยๆ บางทีก็แต่งหนังสือบ้าง"

อู๋เป่ยยิ้มพูด" ผมยังจำได้ตอนนั้นอาจารย์ได้เขียนบทกลอนยาวบทหนึ่ง เขียนได้ดีมาก"

ไป๋ปิงยิ้มตอบ" ดีสักที่ไหนกัน เขียนมั่ว ตอนนี้ฉันได้เขียนแต่งเรื่องยาวเรื่องหนึ่ง ตอนนี้ยังไม่ได้ตีพิมพ์เลย"

อู๋เป่ย " ผมต้องอ่านเรื่องใหม่ของอาจารย์แน่นอน"

อีกข้างหนึ่ง ชุยซิงไข่ลังเลสักพัก พูด " อู๋เป่ย จริงๆ แล้วอาจารย์ถูกบังคับให้ลาออกน่ะ เพราะ..."

"ชุยซิงไข่  ไม่ต้องพูดแล้ว" ไป๋ปิงรีบตัดบทพูดทันที

ชุยซิงไข่เงยหน้าขึ้น " อาจารย์ไป๋ อู๋เป่ยเป็นถึงหัวหน้าตำรวจจับกุมอาชญากร มีเขาคอยหนุนหลังให้อาจารย์ อาจารย์ก็ไม่ต้องกลัวคนพวกนั้นหรอก"