ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2107

สี่นิ้วของมือยักษ์จับเขาไว้ ส่วนที่นิ้วโป้งปรากฏใบหน้าของชายร่างผอมไว้เคราแพะ เขาหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “เจ้าหนู แกนี่ฉลาดดีนะ ถึงกับไม่หลงกล”

อู๋เป่ยกระพริบตา “ท่านคือยอดฝีมือจากจักรวาลหลักใช่ไหม?”

เคราแพะตอบ “ใช่แล้ว ฉันนี่แหละ!”

อู๋เป่ยทำหน้าชื่นชม “ท่านมีพลังน่าเกรงขามขนาดนี้ คงเป็นผู้ฝึกยุทธระดับขอบเขตแห่งเต๋าแล้วล่ะสิ?”

ใบหน้าของเคราแพะขึ้นสีเล็กน้อย “ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่ก็ใกล้เต็มที ฉันอยู่ในระดับพลังแห่งความรอบรู้ขั้นที่สิบ”

อู๋เป่ยยกนิ้วโป้ง “แข็งแกร่งถึงระดับพลังแห่งความรอบรู้ขั้นที่สิบ ฉันนับถือจริง ๆ!”

อีกฝ่าย “ฮึ่ม” ออกเสียงแล้วพูดว่า “อย่ามาแกล้งพูดดี! ฉันถามจริง ๆ เถอะว่าแกจะยอมช่วยฉันออกไปจากที่นี่ไหม?”

อู๋เป่ยกระพริบตา “ท่านมีพลังยุทธ์สูงขนาดนี้ แล้วใครกันจะสามารถกักขังท่านไว้ได้?”

เคราแพะฮึ่มอีกครั้ง “ฉันเข้าไปในโลกของขอบเขตแห่งเต๋าก่อนใคร ไม่คิดเลยว่าจะมีข้อห้ามที่สังหารผู้ฝึกยุทธจากจักรวาลหลักได้ ฉันพอเข้าไปก็โดนโจมตีอย่างหนัก จนต้องหนีมาที่นี่ ตอนนั้นเหลือแค่จิตวิญญาณอันอ่อนแรง พอร่วงลงมาที่นี่ก็โดนพลังของจักรวาลโบราณหมิงกดข่มไว้อีก”

อู๋เป่ยแปลกใจ “ผู้ฝึกยุทธจากจักรวาลหลักมาอยู่ที่นี่จะถูกกดข่มหมดเลยเหรอ?”

เคราแพะตอบ “ก็ไม่เชิง ฉันอยู่ในระดับที่ใกล้เคียงกับขอบเขตแห่งเต๋า ซึ่งไม่อนุญาตให้เฉันสู่จักรวาลระดับนั้น”

อู๋เป่ยพยักหน้า “แล้วท่านอยากให้ฉันช่วยอย่างไร?”

เคราแพะว่า “แกปล่อยให้ฉันเข้าสิงร่างแกเพียงชั่วคราว ฉันจะได้หลบหลีกจากการค้นหาของจักรวาลนี้”

อู๋เป่ยถอนหายใจ “แต่ท่าน ฉันกลัวว่าร่างกายเล็ก ๆ แบบฉันจะรับพลังของท่านไม่ไหว”

เคราแพะตอบ “ไม่ต้องกังวล ฉันมีวิธีทำให้ร่างกายของแกแข็งแกร่งขึ้น”

อู๋เป่ยถามต่อ “แต่ท่านจะไม่ลบจิตสำนึกของฉัน แล้วยึดครองร่างกายฉันใช่ไหม?”

เคราแพะรับรอง “สบายใจได้ ฉันแค่อยากยืมร่างแกเพื่อหลบซ่อนชั่วคราว ร่างแบบแกฉันไม่ได้สนใจหรอก”

อู๋เป่ยโล่งใจ “ถ้าอย่างนั้นก็ดี!”

ตอนนั้นเอง มือยักษ์ก็ลดระดับลงแตะพื้น และอู๋เป่ยก็ยืนอยู่หน้าหลุมยักษ์ลึกดำมืด ไม่รู้ว่าทะลุไปยังที่ไหน

หลังมือคลายออก ก็กลายเป็นเงาร่างคนลอยอยู่ในอากาศ ยังเป็นรูปร่างเคราแพะ เขาพูดว่า “จิตวิญญาณของฉันอยู่ข้างล่าง ไปกับฉันเถอะ”

ในขณะนั้นเอง เสียงผู้หญิงนุ่มนวลดังขึ้นในหัวของอู๋เป่ย “อย่าลงไป”

อู๋เป่ยตกใจ “เธอเป็นใคร?”

“ฉันคือหนึ่งในเจตจำนงของจักรวาลโบราณหมิง”

อู๋เป่ยตกใจมาก “เธอเป็นเจตจำนงแห่งฟ้าของจักรวาลโบราณหมิง!”

“จะเข้าใจแบบนั้นก็ได้” เธอตอบ “หมอนี่จะยึดจิตสำนึกของแก แล้วใช้แกกลืนกินจักรวาลโบราณหมิง เมื่อเขาแข็งแกร่งขึ้น เขาจะยึดร่างกายและจิตวิญญาณของแกไปด้วย”

อู๋เป่ยถาม “แล้วทำไมเธอต้องกดข่มเขาไว้?”

เธอตอบ “เพราะเขาเป็นภัยต่อจักรวาลโบราณหมิง ฉันจึงต้องลบเขาออกไป แต่ว่าเขามีอาวุธเวทมนตร์คุ้มกัน ฉันไม่สามารถทำลายเขาได้โดยสมบูรณ์”

อู๋เป่ยเกิดความสงสัย “สัญลักษณ์บนม้วนหนัง คือเธอเป็นคนทิ้งไว้ใช่ไหม?”

ฝ่ายตรงข้ามพูดว่า: "ใช่ ฉันใช้วิธีนี้เพื่อค้นหาคนเช่นแก มาร่วมมือกันกำจัดเหลียวผู้นั้น"

อู๋เป่ยว่า: "ฉันจะช่วยแกได้อย่างไร? สัตว์ประหลาดเฒ่าตนนั้นมีพลังน่าสะพรึงกลัว ฉันกับมันอยู่กันคนละระดับ"

ฝ่ายตรงข้ามกล่าวว่า: "แกมีฉันอยู่มิใช่หรือ? ลูกแก้วทั้งสี่สิบสองเม็ดนี้ เรียกว่า สี่สิบสองไข่มุกสวรรค์ สามารถฝังไว้ในเทียนเชียวได้ทุกจุด เมื่อแกครอบครองสี่สิบสองไข่มุกสวรรค์ จะสามารถยืมพลังแห่งฟ้าดินในช่วงเวลาสั้นๆ เพื่อสังหารผู้นั้นได้"

เคราแพะยิ้ม: "อย่าเพิ่งรีบร้อน ก่อนเข้าไป แกต้องดื่มยาเสียก่อน"

พูดจบก็คว้าเอากระบอกน้ำเต้าใหญ่มา แล้วพูดว่า: "ดื่มซะ"

อู๋เป่ยไม่ลังเล เงยหน้าดื่ม “ฮวบ ฮวบ ฮวบ” จนหมด

เคราแพะหัวเราะลั่น เปิดฝาเตา แล้วยัดอู๋เป่ยเฉันไป ปิดประตูเตาอย่างแน่นหนา

ทันใดนั้น เตายาก็เริ่มร้อนจัด กลิ่นยาไหลทะลักเข้ามา เขารีบหยิบไข่มุกสวรรค์ทั้งสี่สิบสองเม็ด กลืนลงไปทั้งหมด

ลูกแก้วพวกนั้นเข้าไปในท้อง กลายเป็นพลังงาน แล้วเคลื่อนที่อย่างแม่นยำไปยังตำแหน่งของเทียนเชียว ช่วยเปิดเทียนเชียวทั้งหมด!

เทียนเชียวทั้งสามสิบหกเปิดขึ้นพร้อมกัน ปราณจากจักรวาลหลักไหลเข้าสู่ร่าง มันรวมกับปราณจากตี้เชียว กลายเป็นปราณใหม่ หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของเขา

ต่อมา ไข่มุกสวรรค์ที่เหลืออีกสิบสองเม็ดก็สร้างจู่เชียวขึ้นมา เมื่อจู่เชียวทั้งสิบสองเปิดออก พลังพิเศษจากจักรวาลหลักทั้งสิบสองสายก็ไหลเข้าสู่ร่างกายไม่หยุด พลังเหล่านี้รุนแรงกว่าปราณจากเทียนเชียวและตี้เชียวหลายเท่า

พลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนร่างจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ทันใดนั้น กลิ่นยาภายในเตาก็แทรกซึมเข้าสู่ร่าง ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดและแรงกดดันลงได้มาก

จากนั้น เคราแพะก็หลอมอู๋เป่ยเหมือนกับปรุงยา อู๋เป่ยถูกกลิ่นยาห่อหุ้ม พลังมหาศาลมากมายไหลเข้าสู่ร่างกาย เฉันร่วมกับพลังจากจักรวาลหลักทั้งสิบสองสาย

ไม่นาน เขาก็หมดสติ ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร เขาก็ตื่นขึ้นมา พบว่าตนเองนั่งขัดสมาธิอยู่ในเตายา กลิ่นยารอบตัวจางหายไปหมดแล้ว ร่างกายรู้สึกสบายเหลือเกิน จิตใจปลอดโปร่งมีพลัง

ประตูเตายาถูกเปิดออก เคราแพะก้มมองเขาแล้วยิ้ม: "เสร็จสมบูรณ์ แกช่างไม่ทำให้ฉันผิดหวังเลยจริงๆ!"

อู๋เป่ยกะพริบตา: "ท่านอาวุโสเคยหลอมคนอื่นมาก่อนหรือ?"

เคราแพะหัวเราะ: "แน่นอน ก่อนหน้าแก ฉันเคยหลอมคนมามากกว่าร้อยคน และแกคือคนแรกที่รอดมาได้"

อู๋เป่ยรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที หากไม่ใช่เพราะเขาดูดซับไข่มุกสวรรค์ไปก่อน เกรงว่าคงถูกหลอมตายไปแล้ว! แต่ครั้งนี้เขาก็ได้ประโยชน์มหาศาล ไม่เพียงแต่ฝึกขั้นน้อยและขั้นใหญ่สำเร็จ ยังฝึกขั้นที่เก้าด้วยการฝึกอาทิตย์จันทร์ และขั้นที่สิบด้วยการกลั่นจากฟ้าดินได้อย่างสมบูรณ์อีกด้วย!