ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 214

อู๋เป่ยตกตะลึง " กำลังอำนาจของถังเหมิงมันแข็งแกร่งขนาดนี้เลยเหรอ"

เย่เทียนจง " แล้วใครบอกว่าไม่ใช่ละ กรมศิลปะการต่อสู้ขั้นเทพน่าเกรงขามไหม แต่ว่าเรื่องของถังเหมิน ส่วนใหญ่พวกเราก็ไม่กล้ายุ่งเกี่ยว"

อู๋เป่ย " ถังเหมินยิ่งใหญ่ได้ขนาดนี้ อาศัยอะไรกันแน่"

เย่เทียนจง " วิชาสืบทอดที่สมบูรณ์แบบ สิ่งนี้ทำให้ถังเหมิงสามารถผลิตยอดฝีมือออกมามากมาย อีกอย่างในสมัยที่ใช้อาวุธเหล็ก อาวุธลับ และยาพิษ ของถังเหมิงนั้นก็ไม่มีใครเทียบได้เลย และยังได้สร้างกลุ่มนักฆ่าลึกลับด้วย"

"สมัยปัจจุบัน แม้ว่ากลุ่มนักฆ่าลึกลับจะหายตัวไป แต่ก็ไม่มีใครกล้าท้าทายอำนาจของพวกเขา ถังเหมิงอาศัยการแผ่อำนาจบีบคั้นของกลุ่มนักฆ่าลึกลับ โดยใช้แผ่นดินรัฐฉู่เป็นฐาน กระจายอำนาจไปเจ็ดมณฑลรอบๆ ถือได้ว่าเป็นจักรพรรดิแห่งยุทธภพที่แท้จริง คนที่มีเรื่องกับถังเหมิง ไม่ได้ตายดีสักคน"

" ฟังน้ำเสียงของศิษย์พี่แล้วเหมือนจะไม่ชอบถังเหมินนะ" อู่เป่ยตอบ" แสดงว่าถังเหมิงมีความเด็ดขาดมาก"

" ไม่ใช่แค่นั้น มันเหมือนไม่เกรงกลัวฟ้าและกฎหมาย" เย่เทียนจงส่ายหัว " แต่ยังโชคดีที่ถังเทียนเจวี๋ยยังสามารถควบคุมพวกเขาได้ ถ้าไม่อย่างงั้น ยุทธภพต้องวุ่นวายปั่นป่วนแน่นอน"

อู๋เป่ย " ศิษย์พี่ ทำไมอาจารย์ต้องทำสัญญาหมั่นกับถังเหมิงด้วย ตอนนั้นน่าจะยังไม่ได้รับศิษย์อย่างผมเข้ามานะ"

เย่เทียนจงแสร้งยิ้ม " อาจารย์ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ตอนนั้นพนันกับถังเทียนเจวี๋ย แต่แพ้ ถังเทียนเจวี๋ยจึงขอให้อาจารย์รับศิษย์เพิ่มอีกคน เพื่อแต่งงานกับหลานสาวของเขา ตอนนั้นหลานสาวของเขาเพิ่งจะอายุสามขวบเอง"

อู๋เป่ยงงงัน " เพิ่งจะสามขวบเหรอ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าตอนที่อาจารย์รับฉันเป็นศิษย์ก็ได้คิดถึงเรื่องนี้ด้วยสินะ"

เย่เทียนจง" เพราะอย่างนี้ สิ่งนี้มันเป็นภารกิจของศิษย์น้องที่จะได้อุ้มสาวงาม และได้กำลังที่แข็งแกร่งของถังเหมิงสนับสนุน เป็นเรื่องที่ดีนะ"

อู๋เป่ยถอนหายใจ

เย่เทียนจง " ทำไมต้องถอนหายใจเหรอ"

อู๋เป่ย " แม้แต่ราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ก็ยังอยู่ได้ไม่กี่ร้อยปี แต่ถังเหมิงกลับเสพสุขมาได้นับพันปี ฉันเองก็จินตนาการความน่ากลัวของมันไม่ได้เลย อำนาจแบบนี้ น่าจะกินคนไม่คายกระดูกเลยแหละ ฉันว่าอยู่ห่างๆ ไว้น่าจะดีกว่า"

เย่เทียนจงตบไหล่ของเขาเบาๆ " อาจารย์ไม่ได้บอกว่านายต้องแต่งกับเธอสักหน่อย นายลองไปดูก่อน"

จากนั้นไม่นาน เยี่ยเสวียนได้เอาเหล้ามา แล้วสามคนก็ดื่มกันอย่างชื่นฉ่ำ

ในระหว่างนั้น อู๋เป่ยได้เล่าเรื่องที่อั๋งจีพูดถึงเกี่ยวกับเทพไสยศาสตร์และจังเสวียนที่หายตัวไปในภูเขาเซียนเหอ เย่เทียนจงพูดด้วยเสียงหนักแน่น " เรื่องนี้ฉันก็ได้ยินคนพูดถึงเหมือนกัน ช่วงไม่นานมานี้มีคนไม่น้อยมุ่งหน้าไปยังเมืองเค น่าจะเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่นอน ศิษย์น้อง ช่วงนี้น้องก็คอยตามข่าวเรื่องนี้หน่อยละกัน"

ดื่มกันจนถึงเที่ยง ดูเหมือนว่าเย่เทียนจงจะดีใจมากเกินไป ดื่มไปอย่างไม่ยั้งมือ ทำให้มีอาการเมา

"ศิษย์น้อง คืนนี้นายนัดโล่วฉังเซิงออกมา เดี๋ยวฉันไปเจอกับเขา" เสียงของเขาเบามาก เบาจนกระทั่งเยี่ยเสวียนที่นั่งข้างๆ ก็ไม่ได้ยิน

อู๋เป่ยพยักหน้า แล้วก็ยกแก้วชนกับเขา ดื่มเหล้าหมดในเฮือกเดียว พูด" ศิษย์พี่ นายพักผ่อนก่อน เดี๋ยวตอนบ่ายผมค่อยมาอีก"

หลังจากที่ออกมาจากตงหู่หมายเลขหนึ่ง อู๋เป่ยก็ได้โทรหาหยางเจี่ย โดยใช้มือถือที่เอามาจากอู๋เหมย

เวลาผ่านไปแวบเดียวก็มีคนรับสาย เสียงของหยางเจี่ยดังออกมา " นายยอมช่วยฉันแล้วเหรอ"

อู๋เป่ย " คืนนี้เวลาสี่ทุ่ม นายมาเจอฉันที่คฤหาสน์ตงหูหมายเลขหนึ่ง ฉันจะรอนายอยู่ตรงนั้น"

หยางเจี๋ยตอบ" มีแค่นายเหรอ"

"มีศิษย์พี่ฉันด้วย " อู๋เป่ยตอบ" แต่นายเลือกจะไม่มาก็ได้ แต่ถ้าทำอย่างนั้น วันหลังนายอย่ามาหาฉันอีก"

หยางเจี๋ยเงียบไปชั่วครู่ " ได้ ฉันจะไปตรงเวลาแน่นอน" จากนั้นก็ตัดสายทันที

กลับมาถึงบ้าน อู๋เป่ยพบว่าคุณแม่จางลี่กำลังใจจดใจจ่อกับหน้าจอมือถือ ไม่ได้รู้สึกว่าเขากลับมาแล้วด้วย

" แม่ กำลังดูอะไรอยู่เหรอ" อู๋เป่ยนั่งลงข้างๆ แล้วก็ถามด้วยรอยยิ้ม

สายตาของเขาเหลือบมองไปยังหน้าจอแวบหนึ่ง ตกตะลึงทันที มันเป็นประกาศข่าวหาญาติที่หายไป ในประกาศเป็นภาพของเด็กน้อย อายุประมาณสามขวบ คิ้วและแววตาของคนคนนั้นมีสามส่วนเหมือนกับตัวเองตอนเด็ก

"นี่คือใครเหรอ" เขาถามด้วยความตกใจ

จางลี่ลังเลแวบหนึ่ง พูด " ฉันรู้สึกว่า ภาพนี้เหมือนพ่อนายตอบเด็ก"

อู๋เป่ยใจเต้นแรง และเริ่มอ่านบทความประกาศหาญาติต่อ

เด็กชายคนนั้นมีชื่อว่า หลี่เนี่ยนจู๋ เป็นคนเมืองหนานตูในมณฑลอวิ๋นตง หายตัวไปตอนอายุสามขวบครึ่ง ประมาณเมื่อสิบสี่สามปีที่แล้ว

อู๋เป่ยพึมพำตอบ " สี่สิบสามปีก่อน สามขวบครึ่ง ก็แสดงว่าตอนนี้เขาอายุประมาณสี่สิบกับอีกหกเดือน"

เขาถามจางลี่" แม่ พ่อผมน่าจะอายุประมาณสี่สิบเจ็ดปีไม่ใช่เหรอ"

จางลี่พยักหน้าตอบ " พ่อนายไม่รู้วันเกิดของตัวเอง ปีนี้น่าจะประมาณสี่สิบเจ็ดแล้ว"

อู๋เป่ยทำตาปริปริ " แม่ พ่อได้รับการเลี้ยงดูจากบ้านตระกูลอู๋ ยังเป็นไปได้เหรอ"

จางลี่ถอนหายใจเบาๆ "มันจะเป็นไปได้หรือไม่ได้ก็ไม่สำคัญหรอก เพราะพ่อนายก็ไม่ได้อยู่แล้ว"

อู๋เป่ยตอบ " ทำอย่างนั้นไม่ได้ ผมต้องหาให้ได้ว่าใครคือปู่และย่าแท้ๆ ของผม"

จางลี่ส่ายหัว "ไอ้ลูกคนนี้นี่ แล้วแต่นายละกัน"

เหมือนกับว่าหวงคิดถึงสามี ทำให้อารมณ์ของจางลี่ดูหดหู่ ลุกขึ้นแล้วก็เดินกลับห้องไป

ความอยากรู้ของอู๋เป่ยถูกจุดขึ้นมาทันที เขาครุ่นคิดสักพัก จึงโทรหาหันไป๋ พูด " ผู้จัดการหัน ผมอยากให้คุณช่วยอะไรหน่อย"

หันไป๋ยิ้มตอบ" น้องพี่ นายจะมาเกรงใจทำไมกัน มีอะไรก็ว่ามาตรงๆ เลย"

อู๋เป่ย " สี่สิบสามปีก่อน อู๋เหลียงเซิ่งแห่งอวิ๋นจิงได้รับเลี้ยงเด็กคนหนึ่ง คนนั้นก็คือพ่อของฉัน อู๋เจิ้นตง ผมอยากรู้ชาติกำเนิดของพ่อฉัน จะหาได้ไหม"

หันไป๋ " น่าจะได้นะ ก็แค่ตามหาคนที่ขายเด็กในวันนั้น เหมือนจับต้นคลำหาแตง ก็น่าจะหาเจอ กลัวแค่เวลาผ่านไปนานมาก คนที่รู้เห็นเหตุการณ์จะไม่อยู่ในโลกแล้วนะสิ"