ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 213

จูชิงเหยียน " ความหมายน่าจะประมาณว่า ถ้าไม่ยอมขายโรงงานของเราให้เขาก็อย่าหวังว่าจะได้ทำธุรกิจต่อไปเลย"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว " เดี๋ยวกลับไปแล้วเธอส่งข้อมูลพื้นฐานของคนคนนั้นให้ผมหน่อย ผมจะลองตรวจสอบดู"

จูชิงเหยียน " ได้คะ"

หลังจากพูดกันต่อสักพัก อู๋เป่ยก็ตัดสายทิ้ง ให้กังจื่อมารับเขากลับบ้าน

หลังจากกลับถึงบ้าน เวลาก็ดึกมากแล้ว แต่เขากลับยังไม่พักผ่อน เริ่มการฝึกวิชาเพาะกายกระบวนท่าที่สองในกลุ่มที่หนึ่ง

กระบวนท่านี้ฝึกยากมาก เขาใช้เวลาฝึกทั้งคืน จนถึงเวลาเช้าถึงได้กระบวนท่าที่สมบูรณ์แบบ ทำให้ตัวเขาเหนื่อยล้ามาก เหนื่อยจนกระดิกนิ้วก็ไม่มีแรง

หลังจากที่พักผ่อนชั่วโมงกว่าบวกกับกินอะไรเล็กๆ น้อยๆ พลังงานของเขาถึงได้ฟื้นคืนกลับมา

เวลาเก้าโมงเช้าเขาได้รับสายของเย่เทียนจง จึงมายังตงหูหมายเลขหนึ่ง

ตอนที่เขาไปถึงตงหูหมายเลขหนึ่งนั้น เย่เทียนจงก็กำลังสังเกตผลการฝึกวิชาของเยี่ยเสวียน เยี่ยเสวียนในเวลานี้ได้แสดงกระบวนท่าต่อกันสิบสองกระบวนท่าอย่างต่อเนื่อง

หลังจากที่ฝึกวิชาเพาะกายเสร็จเขาก็รู้สึกว่ามีลมปราณสายหนึ่งไหลไปทั่วร่างของเขา เย่เทียนจงรู้สึกดีใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่เขากลับระงับความสุขไว้แล้วก็พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม " ซือจูของนายสอนนายแค่นี้ นายกลับใช้เวลาฝึกหลายวัน นายมันโง่เขลายิ่งนัก"

เยี่ยเสวียนถูกด่าจนชินชาตั้งแต่เด็ก ทำตาขาวใส่พร้อมพูดว่า " ปู่ ปู่ยังมีหน้ามาว่าผมเหรอ ท่านน้อยบอกว่าผมเป็นเด็กพรสวรรค์ในการฝึกวิชา แต่ท่านแก่และตาพร่ามัวกลับบอกว่าผมฝึกวิชาไม่ได้"

เย่เทียนจงเขินจนหน้าแดง เรื่องนี้ก็เป็นความผิดของเขาจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะอู๋เป่ย เขาก็ได้ดับฝันของหลานชายไปแล้ว

เขาเบิกตากว้าง ยกมือขึ้นเตรียมจะตีสอนหลานชาย ถูกอู๋เป่ยที่เพิ่งมาถึงห้ามไว้ ยิ้มพูด " ศิษย์พี่ พี่อย่าตีให้เขาเสียคนล่ะ"

แล้วก็หันไปบอกเยี่ยเสวียนอย่างทันที " นายได้เหล้ามาหลายลังไม่ใช่เหรอ รีบไปเอาออกมาสิ"

เยี่ยเสวียน หัวเราะคิกคิก ตอบ " ได้เลย"

ท่าทีที่มีต่อ "ท่านน้อย "คนนี้ เขาทำดีกว่าที่มีต่อเย่เทียนจงด้วยซ้ำ

หลังจากที่เยี่ยเสวียนเดินจากไป เย่เทียนจงถอนหายใจยาวเฮือก พูดกับอู๋เป่ยว่า" ศิษย์น้อง ในฐานะศิษย์พี่ก็ไม่รู้จะขอบคุณนายยังไงดี เสมญานามยเสวียนพูดไว้ไม่ผิด ฉันมันแก่เฒ่าตาพร่ามัวแล้วจริงๆ "

อู๋เป่ยลากเขามานั่งใกล้ๆ ยิ้มตอบ" ก่อนอื่นต้องขอแสดงความยินดีกับศิษย์พี่ด้วย เยี่ยเสวียนเป็น "ชีพจรสวรรค์" ในร่างกายมีลมปราณสองชุด ชุดหนึ่งเป็นหลักและอีกขุดหนึ่งเป็นชีพจรช่วย ถ้าเขาเริ่มฝึกวิชา ภายในสามปีก็จะกลายเป็นปรมาจารย์ชั้นพรสวรรค์ และก่อนอายุสามสิบห้าก็สามารถกลายเป็นเทพเซียนได้"

เบ้าตาของเยี่ยเสวียนแดงก่ำทันที " เป็นเรื่องดียิ่งนัก ฉันเองก็ไม่ได้ทำให้เสี่ยวจิงและซู่ซีผิดหวังแล้วละ"

อู๋เป่ย " พวกเขาเป็นพ่อแม่ของเยี่ยเสวียนเหรอ"

เย่เสวียนจงพยักหน้าเบาๆ " ใช่แล้ว ถ้าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ก็ดีสินะ" พูดไปก็มีน้ำตาที่โศกเศร้าไหลออกมาด้วย

อู๋เป่ยได้ปลอบใจเขา " ศิษย์พี่ ความสำเร็จของเยี่ยเสวียนก็สูงกว่าพี่อีก ถือได้ว่าฟ้าได้ชดเชยพี่แล้วละ"

"ใช่แล้ว ยังมีอะไรที่ทำให้พี่ไม่พอใจอีกละ" พลางปัดน้ำตาไปด้วย พูด "ศิษย์น้อง พี่มาครั้งนี้ อย่างแรกก็คือมาเยี่ยมลูกเสวียน อย่างที่สองคือจะมาบอกผลการกระทำของจิงให้นายฟังอย่างละเอียด"

อู๋เป่ยพยักหน้า " ศิษย์พี่ ตู๋ฝัวและจังหยวนกู่พี่ได้จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ"

เย่เทียนจง " กองกำลังของตู๋ฝัวถูกกำจัดจนหมดสิ้น และยังได้นำคนของเราไปแทนที่กำลังของตู๋ฝัวที่ถูกทำลายไปด้วย"