ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2140

อู๋เป่ยถามว่า"วิชายุทธแดนลับนั้น ไม่ได้แพร่หลายในหมู่ชาวบ้านเลยเหรอ?"

หลูหยุนอี้ยิ้มแห้งๆ กล่าวว่า "มันเป็นไปไม่ได้เลย ถ้ามีใครได้วิชายุทธจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไปแล้ว ถ้าถูกพบ เพื่อเอาวิชายุทธกลับมาฝ่ายนั้นจะส่งผู้เชี่ยวชาญมาฆ่าทิ้งทันที"

อู๋เป่ยถามต่อว่า "ถ้าไม่ใช้วิชานั้น พวกเขาจะรู้ได้ยังไง?"

หลูหยุนอี้ตอบว่า "วิชายุทธแดนลับของแต่ละบ้านจะมีลักษณะเฉพาะ เมื่อฝึกฝนไปแล้ว ร่างกายจะมีสัญญาณเฉพาะตัวที่สามารถถูกพบได้ง่ายๆ"

อู๋เป่ยคิดอละพูดว่า：“ก็ไม่แปลกแล้วล่ะ”

หลังจากหมุนไปรอบๆ สถานที่พัก อู๋เป่ยก็ไปที่ลานในบ้านและเกาเซิ่งพบ เขายกมือทักทายและกล่าวว่า：“พี่เกา ขอบคุณมากนะ ถ้าข้าหาเงินได้จะเชิญเลี้ยงเหล้าท่านแน่นอน”

เกาเซิ่งหัวเราะออกมา：“ฮ่าๆ ดีเลย ข้ารอคอยเจ้านะ!”

หลังจากส่งเกาเซิ่งไปแล้ว อู๋เป่ยก็ตามหลูหยุนอี้ไปเรียนรู้กฎระเบียบในการคุ้มกันขบวนสินค้าและการจัดการกับความสัมพันธ์ภายในสำนักคุ้มกันว่าเป็นอย่างไร

วันที่แรกไม่มีอะไรเกิดขึ้น อู๋เป่ยและพวกบรรดาผู้คุ้มกันต่างนั่งทานอาหาร ดื่มเหล้า พูดคุยหัวเราะสนุกสนาน และค่อยๆ กลายเป็นเพื่อนกัน

เมื่อพระอาทิตย์ตกดินและพระจันทร์ขึ้นเหนือยอดต้นหลิว หลูหยุนอี้ก็เรียกอู๋เป่ยที่กำลังฝึกฝนอยู่ในห้องว่า "พี่อู๋ คืนนี้เรามีงานรับจ้างคุ้มกัน นายคุ้มกันม้าให้เราได้ร่วมรับผิดชอบด้วยกัน"

อู๋เป่ยถามว่า "มีแค่พวกเราสองคนเหรอ?"

หลูหยุนอี้ยิ้มและตอบว่า "ใช่ขอรับ เป็นการส่งของมีค่าจากบ้านคนร่ำรวยในเมือง ไม่ใช่งานใหญ่โตอะไรมากมาย ดังนั้นแค่พวกเราสองคนก็พอแล้ว ไปเถอะ เราไปหาผู้คุ้มกันคนอื่นมาอีกสักหน่อย"

ในขณะนั้น รถขนส่งสองคันได้จอดอยู่ที่หน้าประตู กลุ่มนักขนส่งทั้งหมดอยู่ที่นั่น หลูหยุนอี้ได้เลือกนักคุ้มกันพเนจรสิบสองคน และนักคุ้มกันเฝ้ายามแปดคน รวมถึงพวกเขาทั้งสองก็เป็นทั้งหมดยี่สิบสองคน

หลูหยุนอี้กล่าวว่า：“พี่อู๋ เดี๋ยวข้าจะขี่ม้าด้านหน้า ส่วนท่านจะไปอยู่ด้านหลัง นักคุ้มกันเฝ้ายามแปดคนแต่ละคนจะรับผิดชอบรถขนส่งหนึ่งคัน ท่านฟังสัญญาณข้าดีๆ ถ้าจำเป็นต้องสนับสนุนก็ไปข้างหน้า แต่ถ้าไม่ต้องก็ตั้งใจรักษาหลังให้ดี เรากลัวที่สุดในการขนส่งคือความยุ่งเหยิง

ถ้ามีความยุ่งเหยิงจะง่ายต่อการที่โจรจะใช้โอกาสนี้ยึดของไป”

อู๋เป่ยถาม：“การขนส่งนี้ไกลไหม?”