ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2145

วันต่อมาอู๋เป่ยออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เขาจะไปร้านขายยาเพื่อดูว่าจะสามารถซื้อยาอะไรได้บ้าง

เพียงออกมาหน้าบ้านเขาก็เห็นหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าเหมินเอ๋อร์กำลังทำความสะอาดประตูหน้าบ้านอยู่ และเธอยังทำความสะอาดทางหน้าบ้านของอู๋เป่ยเสียสะอาดเลย

อู๋เป่ยมองดูทางที่สะอาดเอียดแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ขอบใจเจ้ามาก"

เหมินเอ๋อร์รีบพูดตอบ "คุณชายอรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ ข้ามีชื่อว่าเหมินเอ๋อร์เจ้าค่ะ"

อู๋เป่ยพยักหน้า "สวัสดีเหมินเอ๋อร์ กินอาหารเช้าแล้วรึยัง? "

เหมินเอ๋อร์ส่ายหน้า "ยังเลยเจ้าค่ะ ต้องรออีกครึ่งชั่วยาม(ประมาณหนึ่งชั่วโมง)จึงจะทานได้เจ้าค่ะ"

อู๋เป่ยตอบ "เดียวกลับมาข้าจะซื้อซาลาเปาเนือมาฝากเจ้านะ"

เมื่อวานอู๋เป่ยได้ยินบทสนทนาของสองแม่ลูด เหมินเอ๋อร์พูดว่า นางไม่ได้กินเนื้อมาครึ่งเดือนแล้ว หลังจากสามีเสียชีวิต แม่ของเหมินเอ๋อร์ก็รับงานซักผ้าและเย็บผ้าจากคนในละแวกใกล้เคียง เพื่อหาเงินเล็กน้อยมาประทังชีวิต รายได้น้อยนิดมาก ข้าวยังทานไม่อิ่มอย่าพูดถึงเนื้อเลย

รูปร่างของเหมินเอ๋อร์เห็นได้ชัดว่าบอบบางมาก เพราะขาดสารอาหาร

เหมินเอ๋อร์ทั้งดีใจและทั้งเกรงใจ "คุณชาย ซาลาเปาเนื้อแพงมาก ท่านอย่าซื้อเลย"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "เจ้าช่วยข้าทำความสะอาด ข้าขอบคุณเจ้ายิ่งนัก"

เขาไปที่ร้านขายยาก่อน พบว่าราคาของยาสมุนไพรล้วนแพงยิ่งนัก เขาเลือกไปเลือกมาก็ซื้อสมุนไพรมาสามสิบอย่าง จ่ายไปหนึ่งพันสามร้อยกว่าตำลึงทองคำ

เมื่อซื้อยาเสร็จแล้ว ก็เดินผ่านร้านซาลาเปาซานเฟิง เป็นร้านซาลาเปาที่มีซื้อเสียง เพราะซาลาเปาของที่นี่รสชาติอร่อย คนในละแวกนี้ที่มีฐานะดีหน่อย มักชอบมาซื้อซาลาเปาจากร้านนี้กัน

อู๋เป่ยเดินเข้าไปใกล้ พบว่าซาลาเปาแต่ละลูกมีขนาดเท่าลูกกำปั้น เนื้อแน่นเต็มคำ เขาจึงซื้อซาลาเปาเนื้อสี่ลูก เนื้อหมูสี่ลูก เนื้อแกะสี่ลูก และซุปไข่รสเปรี้ยวอีกสองถ้วยใหญ่

เมื่อได้ซาลาเปาแล้ว เขาก็เดินกลับบ้าน

เมื่อมาถึงประตูบ้าน ก็พบว่าเหมินเอ๋อร์กำลังนั่งรอที่หินหน้าประตูบ้าน คอยรอเขาอย่างใจจดใจจ่อ

เขายกยิ้มขึ้น เขาแบ่งเอาซาลาเปาหกลูกให้เหมินเอ๋อร์ และยังมีซุปไข่รสเปรี้ยวอีกชุดหนึ่ง

เมื่อได้กลิ่นหอม ดวงตาของเหมินเอ๋อร์ก็เป็นประกายแล้วพูดว่า "คุณชาย ซาลาเปาลูกใหญ่มากเลย ใช่ขอร้านซานเฟิงนั่นหรือไม่? "

อู๋เป่ย "ใช่แล้ว เจ้ารู้ได้อย่างไร?"

เหมินเอ๋อร์ตอบ "ตอนข้าอายุได้เจ็ดปี พ่อของข้าเคยพาข้าไปทานครั้งหนึ่ง มันหอมมาก" ในตอนที่พูดนั้น สายตาของนางดูเศร้าหมองและมีน้ำตาคลอนางคิดถึงความทรงจำถึงพ่อผู้ล่วงลับไปแล้ว

อู๋เป่ย "รีบเอาไปทานเถอะ"

"ขอบคุณคุณชาย"

อู๋เป่ยพูด "ต่อไปเรียกข้าว่าพี่อู๋เถอะ"

"อืม พี่อู๋! "

อู๋เป่ยกลับมาถึงบ้าน ส่วนเหมินเอ๋อร์นั้นดีใจราวกับได้ของล้ำค่า นางยกถุงกระดาษที่ใส่ซาลาเปาเนื้อไว้ในอ้อมแขนแล้ววิ่งเข้าไปให้แม่ดู

เมื่อหญิงวัยกลางคนเห็นซาลาเปาลูกใหญ่หกลูก นางก็อดตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ แล้วถามว่า "เหมินเอ๋อร์ เจ้าไปเอาซาลาเปาเนื้อมาจากไหน? "

เหมินเอ๋อร์ยิ้มแล้วตอบว่า "เป็นพี่อู๋ข้างบ้านให้ข้ามา เมื่อเช้าข้าเห็นว่าทางเดินหน้าบ้านของเขาสกปรก ข้าจึงทำความสะอาดให้ พี่เขาจึงบอกว่าจะตบรางวัลให้ข้า"

หญิงวัยกลางคนมองลูกสาวอย่างตกตะลึง "เจ้าเด็กคนนี้ กวาดพื้นถนนก็ได้กินซาลาเปาเนื้อบ้านคนอื่น ไหนเลยจะมีเช่นนี้" ขณะที่พูดอยู่ นางก็เก็บซาลาเปากลับใส่ถุง เตรียมจะนำไปคืนอู๋เป่ย

เหมินเอ๋อร์รีบร้อนพูด "ท่านแม่ อย่าเลย ๆ ข้าไม่ได้กินเนื้อมานานแล้ว เอาอย่างงี้ดีหรือไม่ เราทานซาลาเปาเนื้อของพี่อู๋ แล้วเดียวข้าไปช่วยทำความสะอาดให้พี่เขาอีก"

หญิงวัยกลางคนหยุดนิ่ง นางคิด ๆ ดูแล้วก็ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า "ก็ได้ เอาไปกินเถอะ เจ้าเด็กหิวโซ! "

เหมินเอ๋อร์ยิ้มหัวเราะดีใจ"ฮี่ฮี่" แล้วหยิบเอาซาลาเปาเนื้อลูกหนึ่งออกมาส่งให้หญิงวัยกลางคน "ท่านแม่ ท่านกินก่อน"

อู๋เป่ย "งานที่ข้าให้เจ้าทำมีความละเอียดอ่อนและต้องใช้ความแม่นยำสูง เจ้าต้องทำอย่างจริงจัง ดังนั้นค่าแรงก็เลยสูงกว่าปกติหน่อย"

เมื่อเหมินเอ๋อร์ฟังจบ ความรู็สึกเหมือนกำลังฝันอยู่จึงยิ้มแล้วพูดว่า "อืม เหมินเอ๋อร์จะต้องใจเรียนรู้! "

ในวันนั้น อู๋เป่ยต้มยาไปสามหม้อ และปั้นยาลูกกลอนได้รวมมากกว่าหนึ่งพันห้าร้อยเม็ด เมื่อยาแห้งสนิทดีแล้ว เขาก็ให้เหมินเอ๋อร์ช่วยบรรจุยาใส่ขวดเซรามิกขนาดเล็ก ขวดละสิบเม็ด

ทั้งสองคนยุ่งมาก เหมินเอ๋อร์จึงเรียกแม่ของเธอคือคุณนายจางมาช่วยด้วย ตอนเที่ยงคุณนายจางเป็นคนทำอาหารกลางวันให้ รสชาติดีมาก อู๋เป่ยรู้สึกพอใจไม่น้อย

เมื่อถึงช่วงบ่ายอู๋เป่ยก็ถือขวดเซรามิกใบเล็ก เดินเข้าไปในตลาดใหญ่ใจกลางเมือง เขาหาแผงร้านหนึ่งวางโต๊ะและปูผืนผ้าขาวสะอาด แล้ววางขวดยาไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็ตะโกนเรียกลูกค้าเสียงดัง

"เรเข้ามา เรเข้ามา ยาปรับสมดุลห้าธาตุ! คนระดับลมปราณสามกินแล้วภายในสามวันทะลุทะลวงถึงระดับสี่! ระดับหกหากกินเป็นประจำ ก็สามารถก้าวกระโดดไปถึงลมปราณเจ็ดได้อย่างราบรื่น! "

การขายยาตามริมถนนแบบนี้มีเยอะแยะไปหมด แต่จะมีใครสักกี่คนที่กล้าประกาศว่ายาของเขาสามารถช่วยให้ระดับพลังลมปราณทะลุทะลวงได้จริง โดยเฉพาะกลุ่มเป้าหมายอย่างระดับลมปราณสามซึ่งมีอยู่เต็มเมือง!

ดังนั้น เพียงไม่กี่นาทีหลังจากที่เขาตะโกนเรียกลูกค้า รอบ ๆ โต๊ะก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย ชายร่างอ้วนคนหนึ่งถามขึ้น "ข้าว่า เจ้าจะบอกว่าจริงหรือ? ข้านี่แหละกำลังอยู่ระดับลมปราณสามอยู่พอดี กินยาของเจ้าแล้วจสามารถทะลุทะลวงได้จริง ๆ หรือ? "

อู๋เป่ยหยิบขวดยาออกมาหนึ่งขวด แล้วพูด "ในขวดนี้มียาสิบเม็ด ปกติแล้วคนทั่วไปกินแค่สามถึงห้าเม็ดก็สามารถทะลุทะลวงได้แล้ว! หากพี่ใหญ่ไม่เชื่อ ก็ลองกินตอนนี้ได้เลย หากไม่มีผลใด ๆ เลย ข้าจะไม่เก็บเงินสักแดงเดียว และยังจะจ่ายคืนให้คุณพี่อีกหนึ่งร้อยตำลึงทอง! "

"ว่าอะไรนะ? ไม่เห็นผลยังได้เงินกลับไปอีก? " กลุ่มคนต่างแตกตื่น ต่างแสดงออกว่าอยากจะลอง

อู๋เป่ยพูด "แต่หากได้ผลจริง ราคายาขวดนี้คือหนึ่งพันตำลึงทอง! ดังนั้นใครยังไม่มีเงินหนึ่งพันตำลึง อย่าเพิ่งลองจะดีกว่า"

เขาพูดเช่นนี้ ฝูงชนต่างก็ไม่กล้าจะลองง่าย ๆ อย่างไรของก็มีราคาถึงหนึ่งพันตำลึงทอง สำหรับคนส่วนใหญ่แล้ว มันเป็นจำนวนเงินที่พวกเขาไม่อาจเอื้อมถึง!

"ข้าขอลอง! "

แต่ทันใดนั้นเอง ชายหนุ่มรูปร่างสะอาดสะอ้านคนหนึ่งเดินออกมาจากฝูงชน เขายื่นมือมาหยิบขวดยาใบหนึ่งขึ้นมา ดมกลิ่นเบา ๆ จากนั้นก็กินเม็ดยาสองเม็ดลงไปพร้อมกัน แล้วเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ และได้รับรู้พลังงานภายใน