ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 217

จังเป่าเซิ่งพูดด้วยความประหลาดใจ “ไวน์นี้มีกลิ่นหอมมาก มันไม่แรงเลย”

จังเป่าเซิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม “ไร้สาระ ไวน์เจ็ดหมื่น แน่นอนว่าต้องอร่อยอยู่แล้ว ”

เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาอีกครั้งทันที และพูดอย่างจริงจัง “เสี่ยวเป่ย ตอนที่ฉันยังเด็กฉันเคยตีคุณ ฉันจะลงโทษตัวเองด้วยการดื่มสิบแก้ว”

คนอื่น ๆ ได้ยินเช่นนั้นก็กระวนกระวาย ให้ตายเถอะ หลานชายคนนี้ต้องการดื่มไวน์ราคาแพงชั้นดีนี้ในการมาลงโทษตัวเอง อย่างไรก็ตาม วิธีของเขา กลับได้เปิดความคิดของทุกคน

จังเป่าเซิ่งก็ยกแก้วขึ้นเช่นกัน “เสี่ยวเป่ย คุณยังจำได้ไหม ? ครั้งหนึ่งที่เราไปโรงเรียนด้วยกัน ฉันมีลูกอมอยู่ในปาก คุณถามฉันว่ากินอะไร ฉันบอกว่ามันเป็นยา ฉันโกหกคุณ และฉันเองก็ควรจะลงโทษตัวเองสิบแก้ว ”

อู๋เป่ยตกตะลึง ดังนั้นเขาจึงต้องยกแก้วขึ้นแล้วพูดว่า “พวกคุณไม่ค่อยได้มา วันนี้มีไวน์เพียงพอ ดื่มหมดแล้ว ฉันจะให้คนเอามาให้อีก ”

ดวงตาของจางเป๋าเฟิงเป็นประกาย “เพียงพอเหรอ ? ทุกคนไม่ต้องรีบร้อน ค่อย ๆ ดื่ม”

ฉินรั่วยวี่เม้มริมฝีปากหัวเราะเบา ๆ “พวกคุณนี่นะ ยังเหมือนเดิมเลย พี่เสี่ยวเป่ย ฉันเองก็จะดื่มอวยพรให้พี่ด้วย”

เมื่อทุกคนพูดถึงวัยเด็ก พวกเขาก็หัวเราะเป็นครั้งคราว เมื่อซวีห่าวยีพูดยังไม่ทันเข้าใจ เขาก็พูดอะไรบางอย่างขึ้นมาทันที “รั่วยวี่ อีกเดี๋ยวยังต้องไปเยี่ยมอู๋โหย่วเฉวียน คุณดื่มน้อยหน่อยนะ ”

ฉินรั่วยวี่ “ไม่เป็นไร ฉันรู้ตัวเองดี มา ให้ฉันลองชิมไวน์แดงดู ”

อู๋เป่ยหยิบขวดไวน์และเทให้เธอ เมื่อฉินรั่วยวี่ได้กลิ่น ดวงตาที่สวยงามของเธอก็เป็นประกาย และพูดว่า “ห่าวยี คุณไม่ลองหน่อยเหรอ ? ”

ซวีห่าวยีไม่มีหน้าจะดื่มแล้ว ท้ายที่สุดเขาบอกว่ามันเป็นไวน์ปลอม และพูดว่า “ช่างเถอะ ฉันจะดื่มไวน์ขาว”

ฉินรั่วยวี่จิบเข้าปาก หลับตาเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ถึงฉันจะไม่ใช่ซอมเมอลิเยร์ แต่มันก็อร่อยจริง ๆ ”

จางเป๋าเฟิงรีบรินไวน์ครึ่งแก้วให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ไวน์หลายล้าน ไม่อร่อยมันก็ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว ถ้าพวกคุณไม่ดื่ม ฉันดื่ม”

หลังจากจิบชิบดูก่อน ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะ “ไวน์นี้ไม่มีทางผิด ถ้ามันเป็นไวน์ปลอม ฉันจะกินแก้วไวน์นั้น”

ซวีห่าวยีรู้สึกว่าเขากำลังกำหนดเป้าหมายตัวเอง และพูดเบา ๆ “ฉันไม่ใช่นักชิมไวน์มืออาชีพ และเกรงว่าจะไม่สามารถลิ้มรสของจริงของแท้ออกได้”

จางเป๋าเฟิงวางแก้วลงและพูดว่า “ขอโทษนะ แต่ฉันเป็นซอมเมอลิเยร์ คุณสามารถค้นหาชื่อของฉันได้จากเว็บไซต์ทางการของสมาคมซอมเมอลิเยร์”

ซวีห่าวยีตกตะลึง นี่มันถูกตำหนิเข้าแล้วจริง ๆ ! มีความรู้สึกเป็นหมาเลย

อู๋เป่ยอยากรู้อยากเห็นมาก “คุณไม่ได้เป็นทหารไปแล้วเหรอ แล้วจะมากลายเป็นผู้เชี่ยวชาญไวน์ได้อย่างไร ? ”

จางเป๋าเฟิงพูดเบา ๆ ว่า “ในปีที่สามในกองทัพ ฉันก็เปลี่ยนงาน และช่วยเพื่อนบริหารบริษัทนำเข้าไวน์ เพราะฉันเจอไวน์ปลอมบ่อย ฉันกัดฟัน และสอบผ่านซอมเมอลิเยร์ ต่อมรับรสของฉันไวกว่าคนทั่วไป ความจำของฉันค่อนข้างแข็งแกร่ง และเรียนรู้ได้เร็ว นอกจากนี้ฉันยังได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับสองในการแข่งขันซอมเมอลิเยร์แห่งชาติในครั้งที่แล้วด้วย”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า “ได้จัดการดูแลบริษัทแล้ว น่าทึ่งมาก มาเลย ฉันดื่มอวยพรให้คุณ”

หลังจากดื่มไวน์ไปแก้วหนึ่ง อู๋เป่ยก็พูดกับฉินรั่วยวี่ “รั่วยวี่ ได้ยินมาว่าเธอกำลังจะขายสินทรัพย์ นี่คือไม่วางแผนจะกลับมาแล้วเหรอ ? ”ฉินรั่วยวี่ถอนหายใจเบา ๆ “บริษัทของตระกูลประสบปัญหา และมีช่องว่างทางการเงินหลายสิบล้าน และตระกูลมีบ้านเก่าอยู่เจ็ดหลัง และพ่อของฉันต้องการขายไปสองสามหลัง”

อู๋เป่ย “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง คุณกำลังจะไปอู๋โหย่วเฉวียน หรือว่าคุณจะไปหาอู๋โหย่วหรงเพื่อดึงมาลงทุน”

ฉินรั่วยวี่รู้สึกประหลาดใจมาก “พี่เสี่ยวเป่ย พี่รู้จักอู๋โหย่วหรงเหรอ? ”

อู๋เป่ยส่ายหัว “ฉันไม่รู้จัก แต่ฉันรู้จักอู๋โหย่วเฉวียน คุณเตรียมที่จะลงทุนเท่าไร ? ”

ฉินรั่วยวี่กล่าวว่า “หนึ่งร้อยล้าน ครอบครัวของฉันยินดีที่จะขายหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์”

“ธุรกิจอะไร ? ” เขาถาม

“ในการค้าส่งออกเสื้อผ้า เดิมทีไม่มีปัญหากับเงินทุน แต่จู่ ๆ ลูกค้าต่างชาติรายใหญ่ก็ประกาศล้มละลาย และภายในพริบตาก็โยนเงินหลายร้อยล้านยูโรใช้หนี้ และสุดท้ายก็ยืมจากซ้ายไปขวา แต่ก็ยังมีส่วนที่ขาดแคลนอยู่อย่างน้อยร้อยล้าน”

อู๋เป่ย คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันจะช่วยคุณหาทางออกในภายหลัง ไม่ต้องไปหาอู๋โหย่วเฉวียน”

ดวงตาของฉินรั่วยวี่เป็นประกาย “พี่เสี่ยวเป่ย พี่ช่วยฉันได้ไหม ? ”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า “ฉันบังเอิญรู้จักผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จัก”

ไวน์ขาวสองขวดนั้นไม่พอดื่มเลย และขวดที่สองก็หมดลงอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็โทรศัพท์ทันที และขอให้เย่เฉียนนำไวน์มาให้

เย่เฉียนเจิ้งและเย่เทียนจง นั่งประเชิญหน้ากัน ยอมรับคำเตือน และเขาก็รำคาญมานานแล้ว เมื่อเขาได้ยินว่าอู๋เป่ย กำลังดื่มอยู่ข้างนอก เขาก็รีบพูดทันที “คุณปู่ ท่านน้อยเรียกผม

ก่อนที่เย่เทียนจงจะถามอย่างละเอียด เขาก็รีบออกไปแล้วหยิบไวน์ออกไปสองลัง แล้วขับรถไปยังร้านอาหาร

เขตเล็ก ๆ ที่ไม่ใหญ่ ใช้เวลาขับรถจากทะเลสาบตงหู่ไปยังร้านอาหารไม่ถึงสิบนาที

ในเวลานี้ ซวีห่าวยีได้ยินอู๋เป่ยบอกว่าเขาสามารถช่วยฉินรั่วยวี่ได้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยขึ้นมา “ฉันว่าพวกเพื่อน ตระกูลฉิน ตอนนี้อยู่ในจุดวิกฤติของชีวิตและความตาย โดยขาดเงินลงทุนหลายร้อยล้าน ซึ่งมันไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยเพียงไวน์ไม่กี่ขวด”

จากนั้นเขาพูดต่อ “พ่อของฉันกับอู๋โหย่วเฉวียนเป็นคนรู้จักเก่ากัน และอู๋โหย่วหรงน้องชายของเขาเป็นใหญ่ในโลกการลงทุน หากอู๋โหย่วหรงเต็มใจที่จะลงทุนเงิน ตระกูลฉินไม่เพียงจะได้รับเงินทุน แต่ยังได้รับช่องทางการขายที่กว้างขึ้น ช่องทางการโปรโมชั่น ทั้งหมดนี้ คุณสามารถทำได้ไหม ? ”

“ทำได้สิ !ท่านน้อยของฉัน！”

ในเวลานี้ ประตูถูกผลักเปิดออก และเย่เสวียนเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องสองคน แต่ละคนถือไวน์หนึ่งลัง

เย่เสวียนยิ้มและพูดว่า “ท่านน้อย ผมเอาไวน์มาแล้วครับ”

อู๋เป่ยตบที่นั่งด้านซ้ายและพูดว่า “นั่งลงเถอะ”