ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2207

อู๋เป่ยถาม : “ลู่ซ่วยคือใคร”

ฮวาเจี้ยนเฉิง : “ลู่ซ่วยคือท่านนายพลผู้พิทักษ์ชายฝั่ง ด้านหลังเขาคือดินแดนพลังยุทธ์! แม้แต่เมืองหลวงจักรพรรดิก็ไม่อาจสั่งเขาได้โดยง่าย คุณว่าตำแหน่งเขาสูงแค่ไหนล่ะ”

อู๋เป่ย : “คนใหญ่คนโตแบบนั้น มากินข้าวที่นี่ทำไม”

ฮวาเจี้ยนเฉิง : “ท่านนายพลน้อยบอกว่า เขามาที่นี่เพื่อซื้อสมุนไพรชนิดหนึ่ง พอได้สมุนไพรแล้วอารมณ์ดีก็เลยอยากพักผ่อนที่นี่สักสองวันก่อนกลับ”

พอได้ยินว่าเป็นเรื่องสมุนไพร อู๋เป่ยจึงถาม : “สมุนไพรอะไร คุณเคยเห็นไหม”

ฮวาเจี้ยนเฉิงยิ้มเจื่อน : “ฐานะผมต่ำต้อย จะได้เห็นอะไรล่ะ แต่ดูจากท่าทีของท่านนายพลน้อย มันต้องไม่ใช่สมุนไพรธรรมดาแน่ๆ”

อู๋เป่ยพยักหน้า ไม่ได้ถามต่อ

หลังจากนั้นเขาเดินไปยังบริเวณที่สวีจื่อเหยียนกำลังไลฟ์อยู่ ไลฟ์ยังไม่จบ สวีจื่อเหยียนไม่ได้ร้องเพลง แต่กำลังพูดคุยกับแฟนๆ ของเธอ

เขามองแวบหนึ่งก็ต้องตกใจ เพราะแค่ช่วงครึ่งวัน แฟนคลับของสวีจื่อเหยียนพุ่งเกินหนึ่งล้าน และจำนวนคนดูสดๆ ก็เกือบหนึ่งล้านห้าแสนคน

ซุนจื่อเหยียนพอใจอย่างมาก ถามด้วยรอยยิ้ม : “พี่อู๋ เป็นยังไงล่ะ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าเพลงนี้เหมาะกับจื่อเหยียนที่สุด!”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ไม่เลว แล้ววันนี้มีคนให้รางวัลเท่าไหร่”

ซุนจื่อเหยียน : “ยอดรวมตอนนี้เกินสองล้านแล้ว แถมยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พี่อู๋ ถ้าอย่างนั้นให้จื่อเหยียนฝึกอีกสักเพลง พรุ่งนี้จัดต่อไหม”

อู๋เป่ย : “ได้”

อีกด้านหนึ่ง เหยียนปิงก็เพิ่งจบไลฟ์ วันนี้เธอก็ปังไม่แพ้กัน ยอดผู้ติดตามเพิ่มขึ้นถึงห้าแสน ตอนนี้เธอกลายเป็นหนึ่งในนักไลฟ์สดที่กำลังมาแรงที่สุดของประเทศไปแล้ว

จนกระทั่งสิบเอ็ดโมง สวีจื่อเหยียนถึงได้ปิดไลฟ์

ซุนจื่อเหยียนเรียกทุกคนมารวมตัวกัน พูด : “ฉันคิดไว้ว่าต่อไปจื่อเหยียนกับปิงปิงจะต้องออกเพลงใหม่ทุกสัปดาห์ พรุ่งนี้บริษัทใหม่ของพวกเราจะเปิดตัวแล้ว แล้วพวกเธอสองคนจะเป็นนักร้องสองคนแรกที่เซ็นสัญญา!”

สวีจื่อเหยียน : “จะเซ็นสัญญากับคนอื่นอีกเหรอ”

ซุนจื่อเหยียน : “แน่นอน! พรุ่งนี้ฉันจะไปมหาวิทยาลัยดนตรีแล้วหาสาวๆ สวยๆ มาปั้นอีกชุดนึง”

เธอหันไปมองอู๋เป่ยแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “พี่อู๋ เรื่องเพลง ต้องพึ่งพี่แล้ว!”

อู๋เป่ย : “บริษัทนี้ฉันมีหุ้นไหม”

ซุนจื่อเหยียนหัวเราะ พูด : “มีสิ แถมพี่ถือหุ้นใหญ่ด้วยนะ ถือถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์!”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ดี งั้นอยากได้กี่เพลง ฉันจะจัดให้หมด”

ซุนจื่อเหยียนมองนาฬิกาแล้วพูด : “พี่อู๋ พรุ่งนี้ไปกินข้าวที่บ้านฉันหน่อยนะ พี่ไม่อยู่หลายวัน คุณปู่ฉันบ่นหาทุกวันเลย”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ได้ พรุ่งนี้บ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมท่าน”

ซุนจื่อเหยียนกับเหยียนปิงและคนอื่น ๆ แยกย้ายกลับบ้าน แต่สวีจื่อเหยียนกลับอยู่ต่อ

อู๋เป่ยถามเธอ : “จื่อเหยียน ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก ดึกแล้วนะ”

สวีจื่อเหยียนพูดเรียบ ๆ : “ฉันมีบ้านที่ไหนกัน”

อู๋เป่ยชะงัก : “ไม่มีบ้านเหรอ”

สวีจื่อเหยียนถอนหายใจเบาๆ : “พ่อแม่ฉันหย่ากันตั้งแต่ฉันยังเล็ก ฉันอยู่กับยายมาตลอด แต่หลังจากยายเสีย ฉันก็ไปอยู่กับพ่อ แต่แม่เลี้ยงคนใหม่ของพ่อใจร้ายมาก อยู่ได้แค่ไม่กี่วันก็ไล่ฉันออก แล้วพ่อก็ทำได้แค่แอบยัดเงินไม่กี่ร้อยให้ฉันใส่กระเป๋าไว้เงียบๆ”

อู๋เป่ยลูบผมเธอเบาๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่เป็นไร ตอนนี้เธอโตแล้ว หาเลี้ยงตัวเองได้”

สวีจื่อเหยียนพิงหัวลงบนไหล่ของเขาอย่างสงบ พูด : “ใช่ ตอนนี้ฉันเป็นสตรีมเมอร์ แถมยังเป็นสตรีมเมอร์ที่หาเงินได้เยอะด้วยนะ”