ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2206

อู๋เป่ยกลับขึ้นห้อง เปิดคอมพิวเตอร์ค้นคว้าข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับโลกแห่งนี้อย่างต่อเนื่อง เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับโลกฆราวาสแห่งนี้ให้มากขึ้น ถึงอย่างไรเขาก็เพิ่งจะมาถึง ยังไงก็ไม่อาจเข้าใจทุกอย่างได้ลึกซึ้งเท่ากับคนที่เกิดและเติบโตที่นี่

อีกไม่นาน เขาก็จะต้องใช้ตัวตนใหม่ในการเริ่มต้นชีวิตในโลกฆราวาส ถ้าหากความรู้พื้นฐานไม่แน่นพอ มีหวังโป๊ะแตกแน่นอน

เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ แขกที่ร้านก็เริ่มน้อยลง พอถึงสี่ทุ่ม รถยนต์ที่จอดอยู่หน้าร้านก็ลดลงกว่าร้อยละแปดสิบ แต่ก็ยังมีรถอีกไม่น้อยจอดอยู่ที่ตี้อี๋จวี

“คนพวกนี้ไม่กลับบ้านตอนกลางคืนเหรอ” เขาถาม

ลูกน้องวัยประมาณยี่สิบต้น ๆ คนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูด : “แขกบางคนไม่จำเป็นต้องกลับคืนนี้”

อู๋เป่ย : “อ่อ ทำไมถึงไม่ต้องไป”

ลูกน้องคนนั้นชื่อเหยาเว่ย เขายิ้มแบบมีเลศนัยแล้วชี้ไปด้านหลัง : “ตอนที่คุณมาถึง เห็นตึกสีขาวหลังนั้นไหม”

อู๋เป่ย : “เห็นแล้ว”

เหยาเว่ย : “ด้านในมีทั้ง KTV และห้องพัก แขกหลายคนกินข้าวเสร็จก็ไปใช้บริการที่นั่นต่อ”

อู๋เป่ยพูด : “ร้านอาหารมี KTV มันก็ธรรมดาไม่ใช่เหรอ”

เหยาเว่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “ที่นี่ไม่เหมือนที่อื่น ข้างในมีสาว ๆ จากตระกูลผู้ดีไม่น้อย พวกเจ้าของบริษัทใหญ่ ๆ ชอบแบบนี้มาก”

อู๋เป่ยชะงักเล็กน้อย “สาว ๆ จากตระกูลผู้ดีเหรอ”

เหยาเว่ย : “ก็พวกผู้หญิงที่มีครอบครัวแล้ว แต่ยังสาวและสวยนั่นแหละ พวกเธอไม่ใช่คนรวย แต่ใช้เงินเยอะ เลยมาหารายได้พิเศษที่นี่”

อู๋เป่ยพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหยิบกรรไกรมาตัดแต่งต้นไม้บนระเบียงเล็ก ๆ เดิมที่คนก่อนหน้าเขา ผู้ชายหนวดเล็กคนนั้น ไม่สนใจพวกต้นไม้พวกนี้เลย

แต่อู๋เป่ยไม่เหมือนกัน เขามาจากเจิ้นตั้น ทุกสิ่งในเจิ้นตั้นแห่งนี้ไม่ว่าจะต้นไม้ ใบหญ้า หรือสิ่งแวดล้อม ล้วนทำให้เขารู้สึกสดชื่นและมีชีวิตชีวา มันช่างมีชีวิตชีวาจริง ๆ

ทันใดนั้น วิทยุสื่อสารที่อยู่บนตัวของเหยาเว่ยก็ดังขึ้น เป็นเสียงของฮวาเจี้ยนเฉิง : “หาคุณอู๋ด่วน!”

เหยาเว่ยตกใจ รู้ว่าจะต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่นอน รีบเปิดเสียงวิทยุแล้วพูด : “คุณอู๋อยู่ข้างผม!”

“คุณอู๋ รบกวนช่วยมาที่ KTV หน่อย มีคนเจ็บหนัก!”

การบาดเจ็บถึงชีวิตไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ โดยเฉพาะในสถานที่แบบ KTV ที่มีแต่ลูกค้าระดับสูง หากเกิดเรื่องตายขึ้นมา ตี้อี๋จวีอาจโดนสั่งปิดทันที

เหยาเว่ยรีบพาอู๋เป่ยไปที่ตึกสีขาวด้านหลัง ฮวาเจี้ยนเฉิงยืนรออยู่หน้าอาคาร สีหน้าซีดเซียว เขากระซิบเสียงต่ำอย่างร้อนรน : “คุณอู๋ ลูกชายลู่เฉินของท่านลู่ซ่วย ถูกคนฟาดจนบาดเจ็บสาหัส ดูท่าจะไม่รอด! คุณอู๋ คุณมีความรู้เรื่องแพทย์ ได้โปรดช่วยชีวิตเขาด้วยเถอะ ไม่งั้น ตี้อี๋จวีของผมต้องโดนสั่งปิดแน่!”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว : “ตัวตนของลู่เฉินไม่ธรรมดา โดนทำร้ายได้ยังไง”

ทั้งสองคนพูดไปด้วย พร้อมกับเดินเข้าไป

ฮวาเจี้ยนเฉิงกัดฟันพูด : “มีคนเมาคนนึง ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง คว้าที่เขี่ยบุหรี่มาทุบหัวลู่เฉินเข้าเต็มแรง บอดี้การ์ดของเขาอยู่ไกลไปหน่อย พอวิ่งมาถึง เขาก็แทบไม่หายใจแล้ว!”

เมื่อเข้ามาในห้อง KTV ห้องหนึ่ง พวกเขาเห็นชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบต้น ๆ นอนอยู่บนพื้น เลือดเต็มหัว ลมหายใจแผ่วเบา ข้างตัวเขามียอดฝีมือระดับหลอมลมปราณขั้นห้าขึ้นไปสองคนคอยปกป้อง

ข้าง ๆ เขามียอดฝีมือระดับสูงสองคนยืนคุมเชิง ท่าทางดุดัน สายตากวาดไปรอบ ๆ ด้วยความระแวดระวัง ที่เท้าของพวกเขา มีชายวัยสามสิบต้น ๆ นอนบาดเจ็บสาหัส ดูเหมือนจะถูกสองคนนั้นเล่นงานกลับ

ไม่ต้องเดาให้มาก คนบาดเจ็บคนนี้คือคนที่ฟาดหัวลู่เฉิน ส่วนคนที่เลือดท่วมอยู่ก็คือลูกชายลู่เฉินของลู่ซ่วย

อู๋เป่ยเดินเข้าไป แต่ยอดฝีมือทั้งสองก็ยืนขวาง ฮวาเจี้ยนเฉิงรีบพูด : “ท่านทั้งสอง นี่คือหมออู๋หมอเทพ! รีบให้เขาตรวจดู!”

พอรู้ว่าอู๋เป่ยเป็นหมอ ทั้งคู่ก็หลีกทางให้ทันที

อู๋เป่ยนั่งลงข้างลู่เฉิน สังเกตบาดแผลแล้วจับชีพจรอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใช้สองมือลงมือกดจุดที่หัวของเขา

หลังจากกดอยู่สักพัก ลมหายใจของลู่เฉินก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ อู๋เป่ยหันไปสั่งให้ฮวาเจี้ยนเฉิงเอาอุปกรณ์ฝังเข็มมา แล้วเริ่มลงมือรักษา

ลู่เฉินเปิดมือถือ กวาดตามองข้อมูลเสร็จแล้วพูด : “ความสามารถไม่เลวนี่ มีเมียสาม ลูกเจ็ด พ่อแม่อายุเจ็ดสิบกว่า ยังแข็งแรงดี อืม อีกทั้งยังมีนักศึกษาสาวสวยคนหนึ่งเป็นกิ๊กอยู่ ค่อนข้างสวยใช้ได้เลย”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ชายคนนั้นร่างกายอ่อนแรงทันที ถามเสียงสั่น : “คุณจะทำอะไร”

“คิดดูเอาเอง” ลู่เฉินพูดเสียงเย็นชา : “ถ้าแกอยากทำร้ายฉัน แกต้องตายแน่ แต่ถ้าแกพูดความจริง ฉันจะไม่ยุ่งกับครอบครัวแก แล้วให้แกตายอย่างสมศักดิ์ศรี”

แค่เห็นแววตานิ่งสงบของลู่เฉิน ชายคนนั้นก็รู้แล้วว่า ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมา พูด : “ผมพูดก็ได้! เจ้าของเทียนเซี่ยจวีเป็นคนสั่งผม เขาบอกว่ามีแขกระดับสูงอยู่ที่นี่ ให้ผมตีให้ตาย! ผมกะจะหนีหลังจากนั้น แต่เพิ่งทำร้ายร่างกายเสร็จ ก็โดนบอดี้การ์ดจับไว้ก่อน ท่านนายพลน้อย ผมไม่รู้เลยว่าคุณเป็นลูกชายของท่านขุนพล!”

ฮวาเจี้ยนเฉิงโกรธจัด พูด : “พวกเทียนเซี่ยจวีกล้ามากเลยนะ กล้าแตะต้องท่านนายพลน้อย!”

ลู่เฉินไร้สีหน้า พูดกับบอดี้การ์ด : “พวกนายพาคนไปที่เทียนเซี่ยจวีเดี๋ยวนี้ จัดการพวกมันให้ราบ!”

“รับทราบ!” บอดี้การ์ดทั้งสองรีบออกไป

ลู่เฉินลูบหัวตัวเอง พูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณหมออู๋ ทักษะการแพทย์ของคุณนี่สุดยอดจริง ๆ ผมบาดเจ็บขนาดนี้ ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีก็ฟื้นตัวแล้ว”

อู๋เป่ย : “ยังไม่หาย แค่ช่วยให้พ้นขีดอันตราย ยังต้องรักษาต่ออีกหลายวัน”

ลู่เฉิน : “งั้นช่วงนี้ผมจะพักที่นี่ รบกวนคุณหมออู๋ช่วยรักษาผมด้วย”

ฮวาเจี้ยนเฉิงพูด : “ท่านนายพลน้อยอยู่กี่วันก็ได้ ไม่มีปัญหาเลย!”

อู๋เป่ย : “กะโหลกของท่านนายพลน้อยมีรอยร้าว คืนนี้พักก่อน พรุ่งนี้ค่อยรักษาต่อ”

ลู่เฉินเชื่อฟังอย่างมาก รีบกลับไปพักที่ห้องสวีตสุดหรู

พอลู่เฉินเดินออกไป ฮวาเจี้ยนเฉิงก็ทรุดตัวลงกับเก้าอี้ ปาดเหงื่อที่หน้าผาก พูด : “เกือบไปแล้ว! ถ้าวันนี้คุณไม่อยู่ ผมคงจบเห่แน่ ๆ!”