ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2216

หลูเฉินถอนหายใจแล้วพูดว่า “ถ้าท่านปู่ของผมไม่อยู่แล้ว เกรงว่าท่านพ่อคงรักษาตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ไว้ไม่ได้ อีกทั้งทรัพย์สินและพื้นที่ทั้งหมดของตระกูลหลู ก็จะถูกพวกเขากัดกิน แม้แต่ชีวิตของคนในตระกูลหลู ยังไม่แน่ว่าจะรอด!”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ท่านน้อย ผมเข้าใจความกังวลของคุณ ไม่ต้องห่วงครับ ในเมื่อผมมาแล้ว ผมจะทุ่มสุดตัวแน่นอน”

หลูเฉินกล่าวอย่างจริงใจ “ผมเชื่อมั่นในตัวคุณ! เมื่อวานผมโทรคุยกับท่านพ่อ ท่านบอกว่า ถ้าคุณสามารถรักษาท่านปู่ให้หายได้ ตระกูลหลูยินดีมอบยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณที่เก็บสะสมไว้ทั้งหมดตลอดหลายปีที่ผ่านมา ให้กับคุณ เพื่อตอบแทนบุญคุณอันยิ่งใหญ่นี้!”

อู๋เป่ยไม่ได้เกรงใจหลูเฉิน ตอนนี้สิ่งที่ตระกูลหลูต้องการไม่ใช่ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ แต่คือการทำให้ท่านนายท่านรอดชีวิต เขาพูดว่า “พูดแบบนี้ แสดงว่าคฤหาสน์แม่ทัพสะสมยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณไว้มากสินะ?”

หลูเฉิน “ตระกูลหลูของผมมีเบื้องหลังแข็งแกร่ง ย่อมหาทรัพยากรได้ไม่น้อย จนถึงตอนนี้ ตระกูลเราสะสมยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณไว้แล้วกว่าสามร้อยต้น”

อู๋เป่ยได้ยินว่ามีกว่าสามร้อยต้น ก็ตอบว่า “นั่นถือว่าไม่น้อยเลย”

ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณในตลาด ต่อให้เป็นต้นเดียวก็มีมูลค่าหลายแสนถึงพันล้าน กว่าสามร้อยต้นนั้นมีมูลค่ารวมเป็นตัวเลขระดับดาราศาสตร์

หลูเฉิน “ยังไม่หมดเท่านั้น จากนี้ไปคุณจะเป็นแขกผู้ทรงเกียรติที่สุดของตระกูลหลู ไม่ว่าคุณจะต้องการสิ่งใด ตระกูลหลูจะทุ่มสุดกำลังเพื่อสนองตอบ!”

อู๋เป่ยมองเห็นถึงความร้อนรนในใจของหลูเฉิน เขาเข้าใจดีว่า หากนายท่านของตระกูลหลูเสียชีวิต คนในตระกูลหลูทั้งหมดอาจไม่รอด การที่เขาช่วยชีวิตนายท่านได้ เท่ากับเป็นการมอบชีวิตใหม่ให้กับทั้งตระกูล

รถไฟแล่นไปได้ครึ่งชั่วโมง ก็มีคนเคาะประตู บอดี้การ์ดเปิดออก เห็นพนักงานหญิงหน้าตาสวยงามคนหนึ่งเข็นรถผลไม้เข้ามา เธอยิ้มหวาน “ท่านน้อย นี่คือผลไม้สดที่หัวหน้าขบวนเตรียมไว้ให้ค่ะ”

หลูเฉินไม่ค่อยทานผลไม้ แต่เพราะอู๋เป่ยอยู่ด้วย เขาจึงพยักหน้าให้เธอเข็นเข้ามา

เมื่อรถเข็นเข้าใกล้อู๋เป่ย ไหล่ขวาของพนักงานหญิงพลันสะบัดเบา ๆ ควันสีฟ้าอ่อนเส้นหนึ่งลอยตรงเข้าหาอู๋เป่ย

แน่นอนว่าไม่อาจรอดพ้นสายตาอู๋เป่ย มือขวาเขาสะบัดเบา ๆ ควันสีฟ้าก็พลิกทิศอย่างว่องไว พุ่งกลับไปทางหน้าหญิงสาว พนักงานหญิงตกใจ ถอยหลังฉับพลัน พร้อมกับที่มือขวาของเธอปล่อยแสงเย็นสามสาย สายหนึ่งพุ่งใส่หลูเฉิน อีกสายมุ่งมาที่อู๋เป่ย ดูก็รู้ว่าเป้าหมายหลักของเธอคืออู๋เป่ย!

“บังอาจนัก!” บอดี้การ์ดโกรธจัด พากันลงมือทันที เสียแต่ว่าพวกเขาช้าเกินไป ในขณะที่แสงเย็นเร็วเกินไป

“ติง!”

ถ้วยน้ำชาที่อยู่ในมืออู๋เป่ยถูกเขวี้ยงออกไป ปัดแสงเย็นที่พุ่งใส่หลูเฉินกระเด็นออก ส่วนเขาเองก็เป่าลมเบา ๆ แสงเย็นอีกสองสายที่พุ่งมา ก็ตกลงบนพื้นกลายเป็นเข็มบินเล็กจิ๋วสองเล่ม!

ขณะนี้บอดี้การ์ดต่อสู้กับพนักงานหญิงแล้ว พวกเขาแข็งแกร่ง แต่พนักงานหญิงแข็งแกร่งยิ่งกว่า ไม่กี่กระบวนท่าก็ทำให้สองคนบาดเจ็บ แล้วเธอก็รีบวิ่งออกจากประตู

แต่ทันทีที่ถึงหน้าต่าง เตรียมหนีออกไป คอของเธอกลับถูกรัดแน่น ร่างก็ถูกอู๋เป่ยยกกลับเข้ามาในตู้โดยสารแล้ว

เธออ่อนแรงล้มลงกับพื้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงขยับตัวไม่ได้

อู๋เป่ยกลับไปนั่งที่เดิม หลูเฉินจ้องพนักงานหญิงเขม็งแล้วถามว่า “ตอบคำถาม แล้วเธอจะตายอย่างไม่ทรมานนัก”

พนักงานหญิงสีหน้าเฉยชา พูดเบา ๆ ว่า “จะฆ่าก็ฆ่าเถอะ”

“ฆ่าเธอ? ไม่มีทางง่ายขนาดนั้น!” แล้วเขาก็สั่งให้บอดี้การ์ดพาตัวพนักงานหญิงไปสอบสวนในตู้โดยสารอื่น

หลูเฉินพูดอย่างเคียดแค้นว่า “พวกมันคิดว่าตระกูลหลูของผมจะถูกรังแกได้ง่าย ๆ รึไง!”

จากนั้นเขาหันไปมองอู๋เป่ย พูดอย่างจริงใจว่า “คุณครับ ถ้าเมื่อกี้ไม่มีคุณ ผมก็คงตกอยู่ในอันตรายแล้ว”

อู๋เป่ยรู้ดีว่า หลูเฉินมีเกราะป้องกันภายใน ต่อให้เป็นหญิงคนนั้นก็ฆ่าเขาไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เป้าหมายของมือสังหารหญิงคือเขา การลงมือกับหลูเฉินไม่มีความหมายมากนัก

เขาพูดว่า “ดูเหมือนจะมีคนรู้จุดประสงค์ที่ผมมาครั้งนี้แล้ว”

หลูเฉินหรี่ตา “การเดินทางครั้งนี้ของผมเป็นความลับมาก และผมก็พึ่งรู้จักคุณได้ไม่นาน ข่าวกลับรั่วเร็วขนาดนี้”

อู๋เป่ย “ไม่ต้องรีบร้อน พวกเขาน่าจะรีดข้อมูลออกมาได้บางอย่าง”