ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2235

ฝ่ายตรงข้ามยิ้มแล้วพูดว่า “จุดสีแดงที่ทำเครื่องหมายไว้เหล่านี้ ล้วนมียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับแปดขึ้นไปปรากฏ ถ้าเจอแค่ต้นเดียวก็นับว่าคุ้มมากแล้ว จุดที่ทำเครื่องหมายเป็นสีน้ำเงิน มียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับเจ็ด จุดที่ทำเครื่องหมายเป็นสีดำ มีระดับห้าหรือหก

พวกเรามีพลังยุทธ์ไม่สูง ก็ไปหาแค่ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับห้าหรือหกก็พอ ส่วนระดับเจ็ดกับแปดช่างมันเถอะ เพราะมักจะมีคนคอยเฝ้าอยู่ อย่าได้หวังเลย”

อู๋เป่ย (吴北 / อู๋เป่ย) สังเกตเห็นว่าบนแผนที่ของอีกฝ่ายมีจุดสีเหลืองใหญ่สองจุด เพียงแต่มันไม่ได้อยู่ในเขตของสำนักเซียวเหยา เขาจึงถามว่า “พี่ชาย แล้วสองจุดนี้ มีสมุนไพรอะไรอยู่”

“ได้ยินว่ามียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบเอ็ด กับยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบสองน่ะสิ โอ้ย พวกเราก็ไม่รู้แน่ชัดหรอกว่าคืออะไร”

ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบเอ็ดและสิบสองเหรอ

หัวใจของอู๋เป่ยสะดุ้งวาบ เขาพูดว่า “แบบนี้ก็ยิ่งไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลย”

หลังจากดื่มเหล้าในน้ำเต้าเสร็จ อีกฝ่ายก็ขอตัวลา เพราะต้องออกไปตรวจตราภูเขาต่อ สมุนไพรที่ทุกคนเฝ้านั้นมีจำนวนแน่นอน โดยเฉพาะยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสี่ขึ้นไป ล้วนมีบันทึกไว้ หากในช่วงเข้าเวรมีสมุนไพรหายไป ศิษย์เหล่านี้จะต้องถูกสอบสวนแน่นอน

แต่ก็ยังมีพวกที่ไม่มีบันทึกอยู่ เพราะพื้นที่มันกว้างใหญ่ ย่อมมีสมุนไพรใหม่ถือกำเนิดขึ้น ใครที่พบเจอสมุนไพรใหม่ ก็มักจะแอบไม่รายงาน แล้วแอบเก็บไปขายเอาเงิน

หลังจากที่ชายคนนั้นจากไป อู๋เป่ยก็เริ่มมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ที่มีจุดสีแดงทำเครื่องหมายไว้ บริเวณเหล่านี้มักจะมียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับแปดขึ้นไป อาจจะเป็นระดับแปด หรือเก้า หรืออาจสูงถึงระดับสิบก็เป็นได้

สถานที่ที่มียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสูงเหล่านี้มักจะอุดมด้วยไอวิญญาณ ทำให้สมุนไพรใหม่เกิดขึ้นได้ง่าย

ผู้ที่ลักลอบเก็บสมุนไพรพวกนี้จึงไม่กล้าแตะยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสูง แต่พวกเขาก็สามารถเก็บพวกที่ไม่มีบันทึกไว้ได้

คนที่แบ่งแผนที่ให้กับอู๋เป่ยก่อนหน้านั้น ไม่มีทางคิดเลยว่า อู๋เป่ยเป็นคนบ้าบิ่นที่กล้าหาญถึงขนาดกล้าเก็บยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับแปดหรือแม้กระทั่งระดับสิบได้จริง

บนแผนที่มีจุดสีแดงอยู่ทั้งหมดเก้าจุด อู๋เป่ยจึงรีบมุ่งหน้าไปยังจุดที่ใกล้ที่สุดทันที ที่นั่นคือป่าดึกดำบรรพ์แห่งหนึ่ง แม้พื้นที่จะไม่กว้างมาก แต่กลับมียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณอยู่มากมาย

เมื่อมาถึงใกล้ป่า อู๋เป่ยก็เห็นว่าที่ริมป่ามีคนที่มีพลังยุทธ์แข็งแกร่งจำนวนไม่น้อยกำลังเฝ้าอยู่ เขาสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้วิชาลับ ทำให้ร่างกายของเขาซ่อนหายไปโดยสมบูรณ์ แม้แต่ลมปราณก็ไม่หลุดออกมาแม้แต่น้อย แล้วเขาก็ค่อย ๆ ลอบเข้าไปในป่าอย่างเงียบ ๆ

ที่นี่เป็นพื้นที่สำคัญของสำนักเซียวเหยา ทั่วทั้งป่าเต็มไปด้วยจุดซุ่มดู มีคนจำนวนมากซ่อนตัวอยู่บนยอดไม้ หรือเกาะตามลำต้น เพื่อคอยสอดส่องโดยรอบ

โชคดีที่พวกเขามองไม่เห็นการมีอยู่ของอู๋เป่ย

ทำให้อู๋เป่ยสามารถเดินไปมาได้ตามสบาย

เพียงแต่ต้องระวังไม่ให้เกิดเสียง

เครื่องหมายบนแผนที่นั้นค่อนข้างคร่าว ๆ เขารู้แค่ว่าภายในป่าแห่งนี้มียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับแปดขึ้นไป

แต่จำนวนเท่าไร อยู่ตรงไหน เขาไม่รู้เลย

ดังนั้น ตอนนี้เขาจึงทำได้แค่ค้นหาแบบปูพรมไปทีละจุด เขากระจายพลังจิตออกไป เริ่มค้นหาจากทางทิศตะวันออก

ทันทีที่เริ่มค้นหา เขาก็พบสมุนไพรจำนวนมาก

ตั้งแต่ระดับสี่ ระดับห้า ระดับหก แม้จะไม่ได้อยู่ทั่วพื้นดิน แต่ทุกระยะทางก็มีให้เก็บเรื่อย ๆ ในที่แห่งนี้ แทบจะมองไม่เห็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับหนึ่งและระดับสองเลย ส่วนมากจะเป็นระดับสามหรือสี่

เพื่อไม่ให้ถูกค้นพบ อู๋เป่ยจึงเลือกเก็บแค่ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับห้าขึ้นไปเท่านั้น โชคดีที่วิชาเร้นลับของเขาแสนลึกล้ำ ที่ใดที่เขาเหยียบผ่านรัศมีรอบสิบเมตร จะกลายเป็นพื้นที่ลับตาทันที

ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณที่เขาเก็บได้ก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเข้าใกล้ใจกลางป่า ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณที่พบก็ยิ่งมีระดับสูงขึ้น เขาเริ่มพบ ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับเจ็ด และแม้กระทั่งยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับแปด

ระหว่างทาง ถ้าเจอจุดซุ่ม เขาก็จะลอบเลี่ยงทันที ไม่เข้าไปเก็บสมุนไพรใกล้ ๆ ตรงนั้น แน่นอนว่า คนที่อยู่จุดซุ่มเหล่านี้ ต้องเฝ้าอยู่ตลอด พอเวลานานเข้า พวกเขาก็เริ่มชะล่าใจ บางคนก็นอนหลับ บางคนก็อ่านหนังสือกินของว่าง และก็มีบางคู่ชายหญิงที่เล่นสนุกกันอยู่ในป่า

ในที่สุด ที่บริเวณบ่อน้ำตื้นแห่งหนึ่ง เขาก็พบยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับเก้า และอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบเป็นครั้งแรก ในบ่อน้ำเล็ก ๆ เพียงไม่กี่ไร่นั้น กลับซ่อนอายุวัฒนะแห่งวิญญาณไว้ถึงสามต้น โดยในนั้นมีสองต้น เป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบ และอีกหนึ่งต้นเป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับเก้า

ที่น่าสนใจก็คือ ในบรรดายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณทั้งสามต้นนั้น สองต้นที่เป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบ กลับถูกหญ้าปกคลุมเอาไว้

ผู้อาวุโสหนิวตบหน้าชายหนุ่มด้วยฝ่ามือฉาดใหญ่

แล้วตวาดว่า “ไอ้สารเลว เพื่อยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณฉันรอมาสี่สิบเจ็ดปี แล้วแกกลับเฝ้าให้มันหายไป แกนี่มันสมควรตาย”

“ขอชีวิตด้วยเถิด ผู้อาวุโสหนิว” ชายหนุ่มตกใจจนแทบสิ้นสติ ร่ำร้องขอชีวิตไม่หยุด

ผู้อาวุโสหนิวเงื้อมือขึ้น เตรียมจะฆ่าเขาให้ตาย แต่ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นว่า “ท่านพ่อ ตอนนี้เรื่องก็ถึงขั้นนี้แล้ว อย่างน้อยก็ควรให้ตามหาเบาะแสของยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณก่อนเถอะ ฆ่าเขาตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ ให้เขาช่วยสืบหาไม่ดีกว่าหรือ?”

ผู้อาวุโสหนิวจึงลดมือลง สายตาเย็นชา กวาดไปรอบ ๆ ดูเหมือนต้องการจะหาคนที่ขโมยยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณ น่าเสียดายทเขามองไม่เห็นอู๋เป่ยเลย สิ่งที่เห็นก็มีเพียงพงหญ้าน้ำเท่านั้น

“จนถึงตอนนี้ คนที่รู้เรื่องยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณต้นนี้ มีแค่แกเท่านั้นในป่าแห่งนี้

บอกข้ามา ใครขโมยมันไป” ผู้อาวุโสหนิวกล่าวอย่างเย็นชา

ชายหนุ่มตอบว่า “ท่านผู้อาวุโสหนิว หรือจะเป็นคนนอกที่ลักลอบเก็บสมุนไพร? พวกแมวตาบอดเจอหนูตายโดยบังเอิญ แล้วก็ขโมยมันไป”

ผู้อาวุโสหนิวหรี่ตาลง “แกบอกว่าคนนอกงั้นหรือ ป่าแห่งนี้มีจุดซุ่มเฝ้ากว่าร้อยจุด ยังมีคนดูแล กับกับดักอีกมาก คนแบบไหนจะสามารถเข้ามาได้”

ชายหนุ่มอีกคนพูดว่า “ท่านพ่อ หรือว่าอาจเป็นคนเฝ้าในนี่แหละที่ขโมย พวกเขาอาจบังเอิญเจอยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบ แล้วเกิดความโลภ ขุดยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณไปเสียเอง”

ผู้อาวุโสหนิวฟังแล้วพยักหน้าติดต่อกัน “มีความเป็นไปได้นี้สูงมาก ไป รวบรวมทุกคนมารวมกัน

ฉันจะตรวจสอบดู ใครมันใจกล้าไม่กลัวตาย บังอาจมายุ่งยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณของฉัน”

ไม่นาน กลุ่มคนเหล่านั้นก็พากันจากไป ไปสืบหาต้นตอของยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณที่หายไป

อู๋เป่ยมองดูความวุ่นวายอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงเดินหน้าค้นหาต่อ เพราะป่าแห่งนี้ เขาเพิ่งสำรวจได้เพียงหนึ่งในสามเท่านั้น ยังเหลืออีกสองในสามที่รอให้เขาเข้าไปค้นหา