ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2234

ทั้งสองคนเดินทางต่อไปยังแดนจิ่วหยาง พบทางเข้าแล้ว ที่นั่นมีคนไม่น้อยเฝ้าอยู่

อู๋เป่ยพูดกับหลิ่วซานเซี่ยงว่า “เหล่าหลิว คุณอยู่ข้างนอกรอผมก่อน”

หลิ่วซานเซี่ยงเชื่อมั่นในอู๋เป่ย ไม่กังวลถึงความปลอดภัยของเขา “ครับ ท่านโปรดระมัดระวังทุกอย่าง ผมจะรออยู่ข้างนอกเพื่อฟังข่าวดีจากท่าน”

หลังจากแยกทางกับหลิ่วซานเซี่ยง เขาก็เดินเข้าไปยังทางเข้าด้วยท่าทางสง่างาม นั่นคือพระราชวัง ทางเข้าแดนจิ่วหยางที่แท้จริงน่าจะอยู่ในพระราชวังนั้น

เขาแสดงบัตรผ่าน คนเฝ้าประตูพยักหน้าให้เข้าไป เมื่อมาถึงในพระราชวัง เขาเห็นประตูแสงสีเขียวนิล เดินเข้าไปในประตูแสงนั้น เขาก็เข้าสู่ห้วงเวลาอีกแห่งหนึ่ง แดนจิ่วหยาง!

เข้าสู่แดนจิ่วหยางแล้ว อู๋เป่ยรู้สึกเหมือนกลับไปสู่ความรู้สึกเมื่อยังอยู่ในเจิ้นตั้นหลัก พลังของเขาถูกกดทับอีกครั้ง เหลือเพียงไม่ถึงหนึ่งในสิบของเดิม โชคดีที่มีประสบการณ์ครั้งก่อน คราวนี้เขาปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้อย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าตอนนี้เขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับเมื่อก่อนได้ บัดนี้พลังของเขาเพิ่มขึ้นหลายเท่าจากตอนที่เพิ่งกลับมาจากเจิ้นตั้นหลัก!

มองไปรอบๆ ขณะนี้เขาอยู่ที่ไหล่เขาของภูเขาลูกเล็ก เพียงแค่มองอย่างไร้จุดหมาย เขาก็พบยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณสองต้น ต้นหนึ่งเป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสอง อีกต้นหนึ่งเป็นยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสี่!

อู๋เป่ยทั้งตกใจทั้งดีใจ นี่เป็นเพราะโชคดีหรือว่าที่นี่มียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณมากในตัวเอง?

ทันทีที่เขาค้นหาไปรอบๆ เดินไปได้สักหลายสิบเมตร ก็พบยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณต้นที่สาม

“ดูเหมือนไม่ใช่เพราะโชคดี แต่ที่นี่มียาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณมากในตัวเอง!” อู๋เป่ยตาเป็นประกาย เก้ายางจิ้งนี้น่าจะเป็นห้วงเวลาแห่งหนึ่งในเจิ้นตั้นหลัก ไม่ทราบเหตุใดจึงเชื่อมต่อกับโลกห้าธาตุ

“ข้ามาถูกที่แล้ว ต้องเก็บยาสมุนไพรที่นี่ให้มากๆ!” เขาเก็บยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณไปโดยไม่สำคัญ แล้วค้นหายาสมุนไพรต่อไป

เก็บยาไปประมาณสิบต้น ทันใดนั้นเขาก็เห็นเงาคนบนภูเขาลงมาอย่างรวดเร็ว หยุดอยู่ห่างจากเขาสักสิบกว่าเมตร นี่คือชายหนุ่มผู้บำเพ็ญ สีหน้าเขียวคล้ำมองเขาอย่างพิจารณา เสียงเย็นชาถาม “คุณใจกล้าจริง กล้ามาขโมยเก็บยาสมุนไพรในเขตของ ‘ประตูเสรี’ ของเรา!”

อู๋เป่ยงงเล็กน้อย เขตของประตูเสรี?

เขารีบพูด “สหาย ผมเพิ่งมาถึงแดนจิ่วหยาง ยังไม่ค่อยเข้าใจที่นี่ คุณบอกว่าที่นี่เป็นเขตของพวกคุณ มีหลักฐานอะไรบ้าง?”

อีกฝ่ายหัวเราะเย็นชา “บริเวณนี้ประตูเสรีนี้เราค้นพบก่อน เป็นธรรมชาติที่จะเป็นประตูเสรีของเรา!”

อู๋เป่ยไม่เห็นด้วย “ค้นพบก่อน ไม่ได้หมายความว่าที่นี่จะเป็นของพวกเจ้า การพูดต้องใช้เหตุผล ตามตรรกะของพวกคุณ คนที่ค้นพบแดนจิ่วหยางก่อน แดนจิ่วหยางทั้งหมดจะเป็นของเขาหรือไม่?”

เมื่ออีกฝ่ายได้ยินอู๋เป่ยพูดเช่นนี้ เขาหัวเราะ “ฮึฮึ” “คุณอย่าพูดเรื่องไร้ประโยชน์เหล่านี้ ส่งยาที่คุณเก็บมา แล้วตัดแขนข้างหนึ่งเอง และชดใช้เงินเซียนสิบเท่าของมูลค่ายาสมุนไพร ผมจะปล่อยคุณไป!”

อู๋เป่ยหัวเราะเย็นชา “ฮึฮึ” “คุณไม่ต้องปล่อยผม ความสามารถอะไรที่คุณมี จงแสดงออกมาทั้งหมด ผมอยากดูว่าสำนักเซียวเหยามีความมั่นใจจากไหน กล้าผูกขาดบริเวณนี้!”

“ฮึ! เจ้าหาความตาย!” เห็นอู๋เป่ยจะต่อต้าน คนนี้โบกมือขวา ในฝ่ามือก็มีแสงดาบแล่นออกมา ฟาดลงมาใส่อู๋เป่ย

แสงดาบเร็ว แต่ปฏิกิริยาของอู๋เป่ยเร็วกว่า เขาต่อยหมัดในอากาศ เพียงแค่กำปั้นขยับ หมัดตราประทับก็ทุบไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย โดนกลางหัวใจ

“กรี๊ด!”

หัวใจของอีกฝ่ายถูกทุบแตก แสงดาบในอากาศไม่มีคนขับเคลื่อน ทันทีก็วิ่งไปมาอย่างสับสน ไม่ทราบว่าหายไปไหน

อู๋เป่ยเดินไปตรวจดู แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าของคนนี้ แล้วเปลี่ยนร่างเป็นหน้าตาของเขา สุดท้ายก็ฝังคนนั้นในหลุมดิน แล้วเดินเก็บยาอย่างเฉยๆ ต่อไป

ระหว่างทาง เขารู้สึกว่าเป็นครั้งคราวจะมีตาเทพสแกนผ่าน แต่ไม่มีใครมาสอบถามเขา

เขาใช้เวลาเกือบหนึ่งวัน เก็บยาสมุนไพรทั้งภูเขาครั้งหนึ่ง ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณทั้งหมดที่ใช้ได้ ถูกเขาเก็บไปหมด