ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2247

“ชิงเอ๋อร์!” หญิงสาวกล่าวด้วยความยินดี พลางโอบนางไว้ในอ้อมแขน

จิ้งจอกสีครามออดอ้อนพลางพูดว่า “พี่สาว ขอบคุณที่หาหมอเทวดามาช่วยข้า”

หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ “ชิงเอ๋อร์ ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของพี่ หากเจ้าไม่ยอมสละตนเพื่อช่วยพี่ ก็คงไม่เสียเวลาถึงห้าร้อยปี”

ชิงเอ๋อร์ยิ้มแล้วกว่าว่า “พี่สาว การได้ช่วยท่าน ถึงต้องตายข้าก็ยอม ท่านอย่าลืมสิ ชีวิตข้าก็เป็นท่านที่ช่วยไว้เหมือนกัน”

พูดจบ นางก็เดินมาหาอู๋เป่ยแล้วโค้งคำนับอย่างงาม “ขอบคุณคุณชายที่ช่วยชีวิตข้าไว้”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วกล่าวว่า “แม่นางชิงเอ๋อร์ไม่ต้องเกรงใจหรอก ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ช่วยท่าน แน่นอน ที่สำคัญที่สุดคือเทพธิดา หากไม่มียาอายุวัฒนะพวกนี้ ข้าก็สุดจะเนรมิตน้ำแกงจากหม้อเปล่าได้”

หญิงสาวเอ่ยเรียบๆว่า “เจ้ารักษาชิงเอ๋อร์หาย ข้าก็จะไม่ฆ่าเจ้าแล้ว ยาอายุวัฒนะพวกนั้น เจ้าก็นำไปได้เลย”

“ขอบคุณเทพธิดา” อู๋เป่ยรีบเก็บยาอายุวัฒนะทั้งหมดที่ลอยอยู่ในอากาศเข้าไปในแหวนมิติ ในใจยังรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เพราะจริงๆแล้วยังสามารถปรุงยาให้ดีกว่านี้ได้อีก เพียงแต่เสียดายสมุนไพรชั้นสูงที่เขาเพิ่งได้มา เพราะที่เหลือทั้งหมดล้วนเป็นของเขา！

เมื่ออู๋เป่ยเก็บของเสร็จเตรียมจะขอตัวลา ก็ได้ยินหญิงสาวพูดขึ้นว่า “ปล่อยเจ้าไปก็ได้ แต่เจ้าต้องช่วยข้าอีกเรื่อง”

ใจอู๋เป่ยสะดุ้ง เขารีบถามว่า “เทพธิดามีบัญชาใด?”

หญิงสาวพูดว่า “เจ้าพาชิงเอ๋อร์ไปด้วย ข้ากำลังจะเข้าสู่ห้วงพิบัติกาล หากนางอยู่กับข้า มีแต่จะถูกลูกหลงไปด้วย”

ชิงเอ๋อร์รีบค้าน “พี่สาว ข้าไม่ไป!”

หญิงสาวตอบเรียบๆ ว่า “เจ้าจะไปหรือไม่ มันก็ไม่ขึ้นกับเจ้า ฟังพี่เถอะ รอให้พี่ผ่านพิบัติกาลไปได้ พี่จะไปหาพวกเจ้าแน่นอน”

จากนั้นนางก็มองไปยังอู๋เป่ย “ชิงเอ๋อร์เพิ่งฟื้นพลัง เจ้ารู้ทักษะการแพทย์และการปรุงยา ฝากเจ้าช่วยดูแลนางให้ดี หากทำได้ดี ข้าจะมีรางวัลให้เจ้าในภายหลัง”

อู๋เป่ยกระพริบตา “วางใจได้เลย ท่านเทพธิดา ข้าจะดูแลแม่นางชิงเอ๋อร์อย่างดีที่สุด”

พูดจบ อู๋เป่ยและชิงเอ๋อร์ก็รู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้าง จากนั้นทั้งสองก็หลุดออกจากดินแดนหลิงไท่ กลับมาสู่โลกภายนอกอีกครั้ง

ชิงเอ๋อร์ร้องเรียกทันทีว่า “พี่สาว!”

แต่บริเวณภูเขารอบด้านกลับเงียบงันไร้เสียงตอบ ราวกับร่างจำแลงเทพธิดายาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบหก ได้จากไปแล้ว ไม่รู้ไปยังที่ใดเพื่อเผชิญพิบัติกาล

ชิงเอ๋อร์น้ำตาคลอเบ้า เต็มไปด้วยความอาลัย

อู๋เป่ยกล่าวว่า “แม่นางชิงเอ๋อร์ ไม่ต้องเศร้าเสียใจ ข้ารับรองว่าสักวันหนึ่ง พวกเจ้าพี่น้องจะได้พบกันอีกแน่นอน”

ชิงเอ๋อร์พยักหน้าเบาๆ “ขอบคุณคุณชายที่ปลอบใจ”

อู๋เป่ยพูดต่อ “แม่นางชิงเอ๋อร์ ข้ากำลังจะไปที่สำนักปรมาจารย์แห่งการปรุงยาแห่งอ้าวซื่อ ข้าคิดว่าท่านอยู่ข้างนอกก็คงไม่ดีนัก ควรเข้าไปพักฟื้นในตำรับโอสถดีกว่า ข้าจะคอยดูแลปรับสมดุลพลังให้ท่านทุกระยะ เพื่อให้พลังยุทธ์ฟื้นคืนสู่จุดสูงสุดในเร็ววัน”

จิ้งจอกสีครามตอบว่า “งั้นก็ขอรบกวนคุณชายด้วย”

อู๋เป่ยจึงหยิบตำรับโอสถออกมา จิ้งจอกสีครามแปรเปลี่ยนเป็นแสงเซียน แล้วพุ่งเข้าสู่ภายในทันที

หลังจากนั้น อู๋เป่ยก็ทยอยใส่ยาอายุวัฒนะแห่งวิญญาณระดับสิบขึ้นไปทั้งหมดที่ได้รับ เข้าสู่ตำรับโอสถด้วยเช่นกัน และเมื่อจำนวนมากขนาดนี้ถูกดูดกลืนเข้าไป ตัวตำรับโอสถก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมหัศจรรย์ บนตำรับปรากฏแสงหนึ่งพุ่งออกมา กลายเป็นเด็กน้อยในชุดทองคำ

เด็กน้อยในชุดทองคำยิ้มให้กับอู๋เป่ย พลางกล่าวว่า “จิงถง ขอคารวะคุณชาย!”

อู๋เป่ยถามถามว่า “เจ้าคืออาวุธวิญญาณแห่งตำรับโอสถใช่ไหม?”

“ใช่แล้วคุณชาย เนื่องจากคุณชายได้รวบรวมสมุนไพรในระดับที่เพียงพอแล้ว จึงกลายเป็นผู้ใช้งานอย่างเป็นทางการในระดับเริ่มต้นของตำรับโอสถ”

อู๋เป่ย “หืม ก่อนหน้านี้ข้าไม่ใช่ผู้ใช้งานหรือ?”

“ถูกต้องครับคุณชาย ก่อนหน้านี้ท่านเป็นเพียงแขกผู้มาเยือน สามารถใช้งานบางส่วนเท่านั้น ตอนนี้ ตำรับโอสถสามารถเข้าสู่จิตวิญญาณของท่าน และสร้างโลกแห่งตนเองภายในได้แล้ว”