ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2260

อู๋เป่ยเดินทางมาถึงเหวสวรรค์เหมือนครั้งก่อน รอบ ๆ ขอบเหวยังคงมีผู้ฝึกตนมากมายที่เตรียมจะเข้าไปสำรวจ พวกผู้ฝึกตนเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่กล้าลงลึกเกินกว่า พันเมตร เพราะด้านล่างอันตรายเกินไป พวกเขามักจะวนเวียนอยู่แค่ระดับน้ำตื้น แต่ของดีจริง ๆ ก็มักจะซ่อนอยู่ลึกที่สุดเช่นกัน ดังนั้นจึงมีผู้แข็งแกร่งบางคนยอมเสี่ยงชีวิต ลึกลงไปหลายพันเมตรเพื่อหาโอกาส

เขากำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในเหว ทันใดนั้นกลับได้ยินเสียงร้องเรียกมาจากบนฟ้า

“คุณชาย!”

อู๋เป่ยชะงักไปเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นแสงลี้ลับสายหนึ่งพุ่งลงมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปรากฏร่างหญิงสาวผู้เลอโฉม ไม่ใช่ใครอื่น นางคือ หนิงจื่อเสวี่ยหญิงสาวที่ครั้งก่อนเคยฝาก หัวใจสวรรค์และโลก ไว้กับเขา

เมื่อได้เห็นหนิงจื่อเสวี่ย อู๋เป่ยก็รู้สึก กระดากใจ ขึ้นมา เพราะตอนที่เขาฝึกพลังลับ เขาเผลอหลอม หัวใจสวรรค์และโลก เข้าไปใน ทารกพลังลับของเขาโดยไม่ตั้งใจ และยังไม่ได้หาทางอธิบายให้นางฟัง

สิ่งที่ต่างจากคราวก่อนก็คือ ครั้งนี้หนิงจื่อเสวี่ยไม่ได้แต่งตัวเป็นแม่ชีอีกต่อไป แต่กลับสวมชุดกระโปรงสีเขียวระยับ ทำให้ความงามของนางยิ่งเปล่งประกาย งามจนหาที่เปรียบมิได้

“หนิงเซียนจื่อ เจ้ามาเหวสวรรค์อีกแล้วหรือ?” อู๋เป่ยทักทายพร้อมรอยยิ้ม

หนิงจื่อเสวี่ยถอนหายใจเบา ๆ ดวงตาคู่งามมีแววละอายใจ นางพูดขึ้นว่า“ข้า...ความจริงแล้ว ข้ามาตามหาคุณชาย แต่ข้ามาหาหลายครั้งแล้วก็ไม่เจอตัวคุณชายเลย...เมื่อครู่ข้ายังไปที่สำนักไท่เจินอีกครั้ง พี่ชายเฮยเจียงบอกว่าคุณชายมาเหวสวรรค์ ข้าก็เลยรีบตามมา...”

อู๋เป่ยได้ยินแล้วหัวเราะแห้ง ๆ ในใจพลางคิดว่านางคงมาตามทวง หัวใจสวรรค์และโลก คืนแน่ ๆ เขาจึงถามกลับอย่างระมัดระวัง

“หนิงเซียนจื่อ มาหาข้าครั้งนี้ มีเรื่องเดือดร้อนอะไรหรือ?”

หนิงจื่อเสวี่ยนิ่งอายอยู่ครู่หนึ่ง มือบิดชายกระโปรงเบา ๆ นางพูดเสียงแผ่ว

“คราวก่อนยาสามเก้าสุ่ยฮั่วตันที่คุณชายให้ ข้าเอากลับไปมอบให้ซือปั๋ว แต่ซือปั๋วบอกว่าสภาพของข้ายังไม่ร้ายแรงนัก ก็เลยไม่แบ่งให้ข้าน้อยเลยสักเม็ด...”

อู๋เป่ยเบิกตากว้าง “ก่อนหน้านั้น ข้าไม่ได้ให้เจ้าแยกไว้สองเม็ดหรือ?”

หนิงจื่อเสวี่ยทำหน้าละอาย ดวงตาคู่งามมีน้ำตาคลอนางตอบอย่างน้อยใจ “ข้าเห็นว่าตอนซือปั๋วแบ่งยาให้อาจารย์พี่คนอื่นลำบากใจนัก บางคนไม่ได้รับเลย ข้าก็เลยเอาอีกเม็ดออกมาให้ด้วย... พอซือปั๋วถามว่าข้ามีอีกหรือไม่ ข้าก็ไม่กล้าโกหก เลยยกให้หมด...”

อู๋เป่ยถึงกับพูดไม่ออก “นี่มัน...เจ้าใสซื่อเกินไปแล้ว!”

เขาถามต่อ “งั้นก็เท่ากับว่ายาที่เจ้าหามาเองแท้ ๆ กลับไม่ได้ให้แม้แต่น้องสาวของเจ้าเลยอย่างนั้นหรือ?”

หนิงจื่อเสวี่ยฝืนยิ้ม “ซือปั๋วท่านก็มีเหตุผลนะ เพราะอาการของน้องข้า ยังไม่รุนแรงเท่าพี่สาวคนอื่น ๆ...”

อู๋เป่ยหัวเราะเย็นชา “หนิงเซียนจื่อ เจ้าซือปั๋วของเจ้ามีปัญหาเรื่องคน หรือไม่ก็จงใจจะเล่นงานพวกเจ้าสองพี่น้อง!”

หนิงจื่อเสวี่ยก้มหน้า ไม่ได้โต้แย้ง แม้จะใสซื่อแต่นางก็ไม่ได้โง่ นางย่อมรู้ดีว่ามันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

อู๋เป่ยเห็นนางมีแววเศร้า จึงตบไหล่นางเบา ๆ แล้วปลอบ

“ไม่ต้องคิดมาก ข้าจะปรุงยาให้ใหม่ทั้งหมด เดี๋ยวข้าจะจัดการให้เอง!”

ดวงตาของหนิงจื่อเสวี่ยสั่นไหว นางยกมือปาดน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาอย่างซึ้งใจ เสียงนางแผ่วเบาแต่เปี่ยมด้วยความจริงใจ

“คุณชาย ข้าไม่รู้จะตอบแทนคุณชายอย่างไรดี...”

อู๋เป่ยหัวเราะดัง “เราก็เป็นเพื่อนกัน มีอะไรต้องตอบแทนอีก! เอาล่ะ ข้ากำลังจะลงเหวสวรรค์อยู่พอดี ไปด้วยกันเถอะ?”

หนิงจื่อเสวี่ยยิ้มละไม พยักหน้า “ได้!”

สองคนจึงลงเหวสวรรค์ไปด้วยกัน ระหว่างทาง อู๋เป่ยก็ถามเรื่องน้องสาวของหนิงจื่อเสวี่ย จึงได้รู้ว่าน้องสาวชื่อ หนิงรูปิงอายุห่างกันหนึ่งปี ทั้งคู่เข้าสำนักพร้อมกัน ฝึกตนด้วยกันมาตลอด

เมื่อมาถึงความลึกกว่า 1,000 เมตร อู๋เป่ยเริ่มสำรวจรอบตัวโดยไม่ปิดบังหนิงจื่อเสวี่ย เขาเปิด ตำรับโอสถใหญ่ออกมา ทันทีที่ตำรับโอสถเปิด แสงสว่างดั่งดวงไฟเล็ก ๆ ก็สว่างขึ้นหลายสิบจุด

อู๋เป่ยตาเป็นประกายทันที “ดีมาก! แถวนี้มีสมุนไพรชั้นสูงเพียบเลย!”

หนิงจื่อเสวี่ยตกตะลึง “คุณชาย สมบัตินี่คืออะไร ทำไมถึงหาสมุนไพรได้!”