ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2320

อู๋เป่ยพยายามติดต่อสื่อสารระหว่างเทพเร้นลับของตนกับลำดับของต้าเต้าที่เปรียบดั่งจักรพรรดิอันศักดิ์สิทธิ์ ทว่ากฎแห่งระดับสวรรค์นี้ทรงพลังเกินกว่าที่เขาจะประมาท พลังจิตของเขาเพียงแค่แตะต้องก็ทำให้เทพเร้นลับรู้สึกชาไปทั้งร่าง และในใจยังเกิดความรู้สึกอยากยอมจำนนอย่างบอกไม่ถูก

เขาพยายามกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ ใช้พลังจิตอันเข้มแข็งติดต่ออีกครั้ง... ครั้งแล้วครั้งเล่า... แม้กฎระดับสวรรค์จะดูเหมือนไม่สนใจและไม่อยากให้ความร่วมมือเลยก็ตาม

แต่การผสานเช่นนี้เหมือนการสร้างมิตรภาพ ยิ่งคุ้นเคยก็ยิ่งเปิดใจ อู๋เป่ยไม่เคยท้อ เขายังคงลองต่อไป สักสิบครั้งไม่สำเร็จก็ยี่สิบครั้ง จนในที่สุดกฎระดับสวรรค์เริ่มค่อยๆ เปิดรับและยอมสื่อสารกับเทพเร้นลับของเขา

เวลาผ่านไปสามวัน อู๋เป่ยยังไม่ยอมแพ้ และในที่สุดกฎระดับสวรรค์ก็เริ่มยอมรับเขาอย่างช้าๆ

เขารู้ว่านี่คือเวลาที่เหมาะสม จึงเร่งรัดใช้วิชาที่บันทึกไว้ในตำราต้าเต้า เพื่อยึดครองกฎระดับสวรรค์ นั่นคือยุทธวิธีขโมยสวรรค์

เมื่อเขาเริ่มใช้วิชานี้ พลังแห่งถนนแห่งสิบสองธาตุหยินหยางถูกปลุกขึ้นก่อให้เกิดความปั่นป่วนในจักรวาล กฎระดับสวรรค์จึงเริ่มยอมรับและผสานพลังลับระดับเทพหนึ่งในเทพเร้นลับของอู๋เป่ย จนกลายเป็นวิชาระดับเทพวิชาใหม่!

กระบวนการนี้ช่างยากลำบาก อู๋เป่ยใช้เวลาถึงห้าวันกว่าจะดูดซับกฎระดับสวรรค์ได้หมดสิ้น และถือกำเนิดวิชาจริงวิชาแรกของตน นั่นคือ วิชาแท้แห่งหยินหยาง!

หลังจากนั้น เขาก้าวเข้าสู่ระดับพลังแห่งความรอบรู้ชั้นที่สอง หรืออาณาจักรกฎเกณฑ์!

เมื่อมีวิชาจริงในครอบครอง อู๋เป่ยก็เปล่งประกายเหมือนจักรพรรดิ ลมปราณแห่งจักรวาลฉายชัด เมื่อเขาพยายามผสานกฎอื่นๆ ก็กลายเป็นเรื่องง่ายดายราวกับของเล่น

แค่เพียงยกมือขึ้นเบาๆ กฎแห่งจักรวาลก็ยอมเข้าคิวรอผสานกับเขาอย่างสงบเสงี่ยม

ในช่วงเวลานั้น อู๋เป่ยฝึกฝนพลังลับระดับเทพและระดับลึกลับหลายชนิดจนผสานเป็นวิชาจริง จากนั้นก็รวมพลังลับระดับสูงบางส่วนเข้าไปอีก

เมื่อถึงวันที่เจ็ดของการมาเยือนยอดดารา เขารวบรวมวิชาจริงได้ถึงหนึ่งร้อยยี่สิบวิชา ในนั้นมีหนึ่งวิชาระดับสวรรค์ สิบวิชาระดับเทพ และที่เหลือทั้งหมดเป็นวิชาระดับสูง

ทุกครั้งที่ฝึกวิชาจริงเพียงหนึ่งวิชา เขาจะดึงพลังกฎบางส่วนเข้าไว้ในเทพเร้นลับของเขาได้ หนึ่งร้อยยี่สิบวิชาเท่ากับว่าเขาดูดซับพลังทรงอานุภาพถึงหนึ่งร้อยยี่สิบชนิด!

ในระดับพลังแห่งความรอบรู้ปกติ ส่วนใหญ่จะฝึกวิชาระดับต่ำ กลางก็หายาก ส่วนระดับสูงนั้นหายากมาก ต้องมีผู้บำเพ็ญหลายแสนคนจึงจะเจอสักหนึ่งคนที่มีวิชาระดับสูง

ส่วนระดับเทพหรือ “เซียน” ในโลกแห่งเซียนแท้ๆ จะมีผู้เกิดขึ้นเพียงหนึ่งคนในพันปี และยังมีวิชาระดับเทพเพียงหนึ่งวิชาเท่านั้น ส่วนวิชาระดับสวรรค์ ยังไม่เคยมีผู้ใดฝึกสำเร็จมาก่อนเลย

อู๋เป่ยรู้สึกว่าเทพเร้นลับอันยิ่งใหญ่ของเขากำลังใกล้เต็มขีดความสามารถแล้ว และไม่อาจดูดซับพลังกฎได้อีก

ในวันที่สิบ เขารู้สึกว่าทุกวิชาจริงแข็งแกร่งสมบูรณ์ครบถ้วน หนึ่งร้อยยี่สิบพลังเวทย์หล่อหลอมเทพเร้นลับและร่างกายของเขาอย่างแน่นหนา

ลมปราณอันเข้มแข็งนั้นค่อยๆ หายไป กลายเป็นเหมือนคนธรรมดาที่ไม่มีอำนาจอะไร

ในช่วงเวลานี้ เขาได้ก้าวเข้าสู่ระดับที่สามของพลังแห่งความรอบรู้ คือระดับคืนสู่ธรรมชาติ

ขณะนั้นเอง ร่างกายของเขาไหลเวียนด้วยพลังเวทย์ ก่อเกิดเส้นทางพิเศษ เรียกว่าชีพจรเวทย์

ชีพจรที่เปิดโดยวิชาระดับสวรรค์ เรียกว่า “ชีพจรสวรรค์” ส่วนชีพจรที่เปิดโดยวิชาระดับเทพ เรียกว่าชีพจรเทพ

การเปิดชีพจรเวทย์นี้ต้องใช้เวลานานมาก เมื่อเปิดครบทั้งหมด ชีพจรจะรวมเป็นหนึ่ง สร้างเป็นไข่เวทย์ที่จะได้รับพลังเวทย์อย่างต่อเนื่อง เพื่อให้เติบโตแข็งแกร่ง

หลังจากคืนสู่ธรรมชาติ อู๋เป่ยรู้สึกว่าควรลงจากเขาไปเดินเล่นบ้าง จึงติดต่อไปยังหยวาเฉิงอิ่ง

สิบวันผ่านไป เหตุการณ์มากมายเกิดขึ้น ณ ที่แห่งนั้น หยวาเฉิงอิ่งกำลังถูกทรมานอย่างรุนแรง ถูกผูกติดกับเสาสีแดงร้อนแรงจนผิวหนังแหว่งฉีกขาด

แต่ร่างกายพิเศษของเธอทำให้เนื้อที่ไหม้เกรียมก็ฟื้นคืนใหม่ แล้วถูกเผาอีกครั้ง เธอเป็นลมสลบและฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ข้างเสาร้อนมีแท่นหินสีขาววางอยู่ บนแท่นนั้นมีหญิงสาวในชุดราชวงศ์ ผิวขาวสะอาด ใบหน้าสวยงามเปี่ยมเสน่ห์ แต่ก็สง่างาม เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หยวาอิ่ง เจ้าจงยอมรับเถอะ ความเจ็บปวดนี้ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะทนได้ง่ายๆ”

หยวาเฉิงอิ่งกัดฟันกรอด ตวาดด้วยความเกลียดชัง

“เจ้ามารร้ายเอ๋ย ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าแทรกแซง พ่อของฉันคงไม่ทำแบบนี้! บังคับให้ฉันแต่งงานกับพวกศพนี่!”

หญิงสาวในชุดราชวงศ์ขมวดคิ้ว

“หยวาเฉิงอิ่ง เจ้ากำลังดื่มเหล้าไม่ยอมกินข้าว! ครอบครัวศพมันไม่เลวเลยนะ ไม่เหมาะกับเจ้าเลยหรือ? ครอบครัวศพคือกลุ่มที่ลึกลับที่สุดในแดนเซียน หากรวมพลังกับตระกูลหยวา แผ่นดินนี้ก็จะอยู่ในกำมือของเรา!”

หยวาเฉิงอิ่งหัวร้อน

“ทำไมไม่เลือกให้ลูกสาวเจ้าไปแต่งงานกับตระกูลศพ ทำไมต้องเลือกฉัน?”

หญิงสาวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย