ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2321

ผู้ที่เดินเข้ามาไม่ใช่ใครอื่น นอกจากอู๋เป่ย เขาไม่สนใจหญิงสาวคนนั้นหรอก แต่สายตากลับมองไปยังหยวาเฉิงอิ่งที่กำลังถูกทรมานอยู่ เสื้อผ้าของเธอถูกไฟเผาจนไหม้หมดจนไม่เหลือชิ้นดี ควันสีเขียวลอยขึ้นจากแผ่นหลังของเธอ ส่งกลิ่นไหม้คลุ้งไปทั่ว

ทันใดนั้น อู๋เป่ยก็หายตัวไปในพริบตา มือกำดาบแสงเจิดจ้าฟาดฟันตัดโซ่ตรวนที่ล่ามไว้จนขาดกระจาย แล้วอุ้มหยวาเฉิงอิ่งขึ้นสู่อีกครั้งบนแท่นหิน

เขาถอดเสื้อคลุมของตัวเองคลุมให้หยวาเฉิงอิ่งอย่างอ่อนโยน แล้วถามเสียงเป็นห่วง

“อิ่ง เจ้าสบายดีไหม?”

หยวาเฉิงอิ่งมองเขาด้วยสายตาวาวโรยเลือนราง เคยฝันลึกๆ ว่าอู๋เป่ยจะมาช่วยเธอที่นี่ แต่เธอรู้ดีว่านั่นเป็นแค่ความหวังลมๆ แล้งๆ เพราะเขากำลังฝึกตน และหากเขามาจริงๆ ก็ยังสู้หญิงชั่วร้ายคนนั้นไม่ได้อยู่ดี เพราะหญิงคนนั้นคือผู้มีพลังแห่งความรอบรู้ขั้นเก้าซึ่งแข็งแกร่งเหลือเกิน!

หญิงสาวคนนั้นเมื่อเห็นอู๋เป่ยไม่สนใจเธอ ก็ส่งเสียงหึในลำคออย่างดูถูก

“เจ้าหนูไม่รู้จักตาย!”

พร้อมโบกมือ มือขาวสวยหมุนวนออกมาเป็นแสงสังหารสามเส้นพุ่งตรงมาที่อู๋เป่ย เป็นพลังแห่งความรอบรู้ที่เต็มไปด้วยการสังหารอันร้ายกาจ

แต่ดูเหมือนอู๋เป่ยจะไม่สนใจเลย เขาปล่อยแสงเย็นออกมาหนึ่งเส้น เส้นแสงนั้นบินออกไปไกลแล้วแตกตัวเป็นสามเส้น ชนกับแสงสังหารทั้งสามจนเกิดเสียง ‘ติ๊ง’ เบาๆ ก่อนที่แสงสังหารทั้งหมดจะสลายหายไป

หญิงสาวตกใจพยายามจะใช้วิชาต่อ แต่ทันใดนั้น อู๋เป่ยชี้นิ้วใส่เธอพร้อมพูดว่า

“จองจำ!”

ทันใดนั้นรอบตัวหญิงสาวปรากฏเสาแสงสีดำสิบแปดแท่งล้อมเป็นวงกลม กักขังเธอไว้ในนั้น

หญิงสาวยื่นมือไปแตะเสาแสง แต่กลับร้องเสียงหลง เพราะนิ้วมือถูกพลังกัดกร่อนจนดำคล้ำ หนังหลุดออกเผยให้เห็นกระดูก

ขณะเดียวกัน หยวาเฉิงอิ่งฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เธอร้องขึ้นด้วยความตกใจ

“พี่อู๋ นี่คือวิชาอะไร?”

อู๋เป่ยตอบอย่างใจเย็น

“วิชาจริงระดับสูง จองจำนิรันดร์”

หยวาเฉิงอิ่งเดินไปยืนตรงหน้าหญิงสาว แล้วยิ้มเยาะอย่างเย็นชา

“เจ้าได้สมควรแล้ว ขอให้ติดอยู่ที่นี่ตลอดไป!”

หญิงสาวตวาดโกรธ

“อิ่ง เจ้าเป็นกบฏ!”

หยวาเฉิงอิ่งคว้าดาบจะฟันหญิงสาว ทว่าเสียงตะโกนดังขึ้นจากข้างหลัง

“หยุด!”

เธอชะงักมือ หันไปมองผู้ที่เข้ามา

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างมั่นคง มีหนวดเคราดำยาว ใบหน้ายาว สวมชุดเกราะทองคำพร้อมสวมมงกุฎทองเต็มเปี่ยมด้วยความสง่างาม เขาคือหัวหน้าตระกูลหยวาในปัจจุบัน ‘หยวาตงเซิง’

เมื่อเห็นหยวาตงเซิง หยวาเฉิงอิ่งวางดาบลงแล้วย้อนสายตาโกรธใส่เขา

หยวาตงเซิงถอนใจเบาๆ

“อิ่ง นิสัยเจ้าก็ยังเหมือนเด็กๆ ไม่เปลี่ยนเลย”

หยวาเฉิงอิ่งถามเสียงสั่น

“พ่อต้องการส่งฉันไปแต่งงานกับสัตว์ประหลาดน่ารังเกียจนั่นจริงหรือ?”

หยวาตงเซิงตอบอย่างหนักแน่น

“แม้ว่าทายาทศพจะหน้าตาไม่ดี แต่เราผู้ฝึกยุทธ์ไม่เคยสนใจรูปลักษณ์ภายนอกหรอก”

หยวาเฉิงอิ่งสวนกลับ

“พ่อต้องรู้ที่มาของศพ พวกมันคือโจรขโมยสุสานที่ติดเชื้อวิญญาณศพจนกลายเป็นผีเดินได้!”

หยวาตงเซิงนิ่งแล้วพูด

“อิ่ง เจ้าก็รู้ว่าตระกูลเรากำลังเผชิญภัย หากไม่ร่วมมือกับพวกศพ วันหนึ่งพวกมันจะฆ่าพวกเรา เราจะสูญสิ้น หรือหนีไปแดนไกล เจ้าจะยอมเห็นเรื่องแบบนั้นหรือ?”

หยวาเฉิงอิ่งจับแขนอู๋เป่ยแน่น

“ฉันไม่สน! ฉันมีคนรักแล้ว ไม่ยอมแต่งงานกับใครอื่น!”

หยวาตงเซิงเหลือบมองอู๋เป่ยอย่างจับผิด

“หนุ่มน้อย เรื่องตระกูลหยวา อย่าเข้าไปยุ่ง”

หยวาเฉิงอิ่งไม่ละสายตาจากอู๋เป่ย รอดูคำตอบจากเขา เพราะพ่อของเธอคือยอดฝีมือระดับขอบเขตแห่งเต๋า

อู๋เป่ยตอบเสียงเรียบ

“เรื่องตระกูลหยวา ผมไม่สนใจ แต่จะไม่ยอมให้อิ่งต้องทนทุกข์”

เธอคือเพื่อนของเขา ถ้าเธอไม่อยากแต่งงานกับศพ เขาจะยืนหยัดเคียงข้างเธอ

หยวาตงเซิงหัวเราะเยาะ

“กล้าหาญดี ไม่รู้ว่าแรงใจเจ้ามาจากไหน?”

“ก็ยังพอมีอยู่บ้าง”

เขาพูดจบก็สวมชุดเกราะระดับขอบเขตแห่งเต๋า ใส่ถุงมือและแหวนเก้ามังกร ลมปราณพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว แซงหน้าเจ้าของตระกูลหยวา

หยวาตงเซิง ผู้เป็นยอดฝีมือระดับเต๋าชั้นสาม รู้สึกกดดัน จึงขมวดคิ้ว

“แม้เจ้าจะมีอาวุธเวทย์ระดับเต๋า แต่พวกนี้ต้องใช้พลังมาก เจ้าคิดว่าจะใช้ได้กี่ครั้ง?”

อู๋เป่ยตอบอย่างมั่นใจ

“อยากรู้ก็ลองดูสิ”

“ดี! จะได้เห็นฝีมือชายที่ลูกสาวเลือก!”

หยวาตงเซิงก้าวเข้าหา พร้อมชุดเกราะและหอกยักษ์ระดับเต๋าเต็มตัว ทั้งสองพุ่งออกจากคุกในแสงล่องหนสองแสง หนึ่งแสงอยู่ข้างหน้า อีกแสงตามหลัง

หยวาเฉิงอิ่งเป็นห่วงอู๋เป่ย รีบตามไปทันที

ทั้งสองลอยขึ้นสู่ฟ้า แล้วพุ่งชนกันอย่างดุเดือด