ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2329

ซือบู๋อวี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวไปท้าประลองกับคุณชายเทพ

ตามธรรมเนียม ‘เห็นแก่โอกาสในยามคู่แข่งอ่อนแอ จึงรีบโจมตี’ เพราะคุณชายเทพบาดเจ็บ ซือบู๋อวี่จึงคิดจะใช้โอกาสนี้สอยเขา

อู๋เป่ยเห็นความคิดนั้น จึงตะโกนเรียกเขาไว้ “ซือบู๋อวี่ เจ้าไม่ได้จะท้าข้ารึ?”

ซือบู๋อวี่ถูกเรียกหันมา ทำหน้าขุ่นเคือง “ท้าทายเจ้า? เจ้าเหมาะสมหรือ?”

อู๋เป่ยชี้ไปที่เวทีหมายเลขหนึ่ง “ข้านอนรอเจ้าบนเวทีนั้น ถ้าเจ้าไม่กล้าขึ้นมา ก็รีบลงจากเขาไปซะ”

พูดจบ เขาก็บินตรงไปยังเวทีหมายเลขหนึ่ง

ทุกคนในที่นั้นถึงกับอึ้ง คนใหม่ที่มาแทนหยวนตระกูลกลับกล้าจะชิงตำแหน่งอันดับหนึ่ง ใครกันที่ให้เขามีความกล้าแบบนี้? เขาไม่รู้หรือว่าคุณชายซางกวนร้ายกาจแค่ไหน?

ซางกวนเองก็ดูประหลาดใจบ้าง ไม่รู้จักอู๋เป่ย จึงถามว่า “เพื่อน เจ้ากล้าหาญจริง แต่ถ้าเจ้ามายืนตรงนี้แล้ว ข้าจะไม่เกรงใจเจ้าเด็ดขาด”

อู๋เป่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “เจ้าไม่ต้องเกรงใจ ข้าจะสู้เต็มที่ ไม่งั้นก็ไม่มีความหมายอะไรที่จะสู้กัน”

พูดจบ อู๋เป่ยก็ส่งหมัดหนึ่งออกไปทันที

ซางกวนมองหมัดนั้น ดูเหมือนธรรมดาไม่หวือหวา เขาส่ายหัวเบา ๆ แล้วเอามือขวายื่นออกมาตบตอบ

เสียงกระทบดังสนั่น

พลังมหาศาลระเบิดออกจากหมัดนั้น ส่งซางกวนลอยคว้างไปไกลนับสิบเมตร เขาพยายามรวบรวมกำลังจนร่างหยุดนิ่งกลางอากาศ แต่แล้วก็สำรอกเลือดออกมา

หมัดนั้นของอู๋เป่ยมีพลังน่ากลัวราวกับว่าพลังแห่งความรอบรู้ของยอดฝีมือระดับพันถึงหมื่นคนโจมตีเขาพร้อมกัน!

ซางกวนประมาทเกินไปจึงรับไม่ไหว!

“อะไรนะ!”

ทุกคนเห็นเหตุการณ์ช็อกไปตาม ๆ กัน อู๋เป่ยเพียงหมัดเดียวก็ทำให้ซางกวนลอยออกจากเวที!

สีหน้าซางกวนขมวดคิ้ว จ้องมองอู๋เป่ย

“พลังเวทย์เจ้าแรงมาก เจ้าใช้วิชามากี่แขนงแล้ว?”

อู๋เป่ยตอบอย่างเย็นชา “เจ้าพ่ายแพ้แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องถามมาก”

ซางกวนขมวดคิ้วอย่างไม่ยอมแพ้

“เจ้าโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ ข้ารับไม่ได้!”

อู๋เป่ยท้า “ไม่ยอมรับ? งั้นขึ้นมาสู้หมัดต่อไปของข้า!”

ซางกวนกลับขึ้นเวทีอีกครั้ง

เขาเริ่มระดมพลังแห่งความรอบรู้ในร่างกาย รอบตัวปรากฏแสงวงแหวนสิบชั้น ซึ่งแสดงว่าเขาฝึกฝนพลังแห่งความรอบรู้ครบสิบแขนง!

อู๋เป่ยยังคงชกหมัดธรรมดา

ซางกวนยกมือสองข้างขึ้นรับ

“แคร็ก!”

หมัดแรกอู๋เป่ยใช้แรงเพียงสามส่วน แต่ครั้งนี้เขาใช้แรงถึงครึ่งหนึ่ง!

ข้อมือซางกวนหักดังเปาะ เขาร้องครางเบา ๆ และลอยออกจากเวทีอีกครั้ง แต่คราวนี้ลอยลงกระแทกพื้นอย่างแรง สภาพดูน่าเวทนา

อู๋เป่ยถาม “คุณชายซางกวน ยังจะลองอีกไหม?”

ซางกวนสำรอกเลือดอีกครั้ง ร่างกายเจ็บแสบไปทั้งกระดูก เขาส่ายหัวหนักแน่น

“ไม่แล้ว”

เขาหันไปมองเวทีหมายเลขสอง

บนเวทีนั้น คุณชายเทพที่เพิ่งพ่ายแพ้ไป มีสีหน้าหม่นหมอง ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะต้องตกมาอยู่ที่สาม

เขาทำใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งเสียงครางเบา ๆ แล้วเดินไปยืนบนเวทีหมายเลขสาม

ใบหน้าของซือบู๋อวี่แสดงความไม่พอใจสุดขีด

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าอู๋เป่ยจะชนะเจ้าของตำแหน่งลูกชายที่หนึ่งในคราวก่อน แสดงว่าพลังของอู๋เป่ยต้องเหนือกว่าเขาแน่นอน!

อู๋เป่ยมองซือบู๋อวี่ด้วยสายตาเย็นชา

ถามอย่างตรงไปตรงมา “ซือบู๋อวี่ เจ้าไม่กล้าขึ้นเวทีแล้วหรือ?”

คำถามนี้แทงใจดำสุด ๆ

ซือบู๋อวี่หน้าเสีย อยากขึ้นเวทีแต่ก็กลัวว่าถ้าขึ้นไป จะถูกอู๋เป่ยฆ่าตายจริง ๆ เพราะสายตาอู๋เป่ยที่มองเขานั้นไม่เป็นมิตรเลย

แต่ถ้าไม่ขึ้น เขาก็เสียหน้า

อู๋เป่ยเพียงถามแค่นั้น แล้วไม่สนใจเขาอีก

หลังจากนั้น ไม่มีใครกล้าท้าทายอู๋เป่ยอีกเลย

เพราะหมัดเดียวชนะซางกวน ถือเป็นการบดขยี้ระดับไม่ต้องสู้กันต่อ ใครสู้ไม่ไหวก็อย่าตั้งใจเสียเวลา

ในทางกลับกัน การแข่งขันบนเวทีหมายเลขสามกลับเข้มข้นมาก

ซือบู๋อวี่เงียบ ๆ ปีนขึ้นเวทีไปท้าทายคุณชายเทพ