ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2368

อู๋เป่ยมองนักพรตหนุ่มผู้นั้น สีหน้าของอีกฝ่ายเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ดูท่าจะเป็นยอดฝีมือระดับเทพทั้งเก้าในระดับหมื่นสภาพ อีกทั้งผู้ติดตามสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ก็ดูชัดว่าเป็นผู้แข็งแกร่งแห่งเต๋า การออกนอกวังแล้วยังมีผู้แข็งแกร่งแห่งเต๋าคุ้มกันเช่นนี้ คนแบบนี้ต้องมีเบื้องหลังใหญ่โต ไม่เห็นอู๋เป่ยอยู่ในสายตาก็ไม่น่าแปลก ท้ายที่สุดพลังยุทธ์ที่อู๋เป่ยแสดงให้เห็นดูด้อยกว่าเขา แถมข้างกายก็ไม่มีมือดีคอยคุ้มครอง

“เจ้าจะปล้นงั้นหรือ?” อู๋เป่ยถาม

นักพรตหนุ่มหัวเราะเยาะ “ปล้นงั้นหรือ? ใต้หล้าทั้งปวงล้วนเป็นแผ่นดินของหลวง ในโลกแห่งเซียนไท่อี้ องค์ชายอย่างข้าอยากได้สิ่งใด ก็ต้องได้สิ่งนั้น!”

อู๋เป่ยเอ่ยสั้นๆ ว่า “อ๋อ” แล้วว่า “ที่แท้เจ้าก็เป็นองค์ชายแห่งราชวงศ์ไท่อี๋ ไม่แปลกที่จะยโสโอหัง แต่ผมไม่ใช่คนของโลกแห่งเซียนไท่อี้ ตำแหน่งของเจ้าขู่ผมไม่ได้ ตอนนี้ผมก็ให้โอกาสเจ้าเช่นกัน คุกเข่าลง กราบขอขมาผมเสีย บางทีผมอาจให้อภัยในความหยาบคายของเจ้า”

นักพรตหนุ่มนั้นเป็นองค์ชาย เคยกร่างในโลกแห่งเซียนไท่อี้ มีใครเคยกล้าพูดกับเขาแบบนี้เสียเมื่อไร ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสี พลางเอ่ยเสียงเย็นว่า “ฆ่ามันก่อน!”

ทันใดนั้น ผู้แข็งแกร่งแห่งเต๋าสองคนก็ลงมือ พวกเขายืนขนาบซ้ายขวา ยกฝ่ามือขึ้นคนละข้าง ทันใดนั้นรอยฝ่ามือสีดำทมิฬมหึมาสองรอยก็ผุดกลางอากาศ แล้วกระแทกโถมใส่อู๋เป่ย นี่คือวิชาเทพอันชั่วร้ายอย่างยิ่ง นามว่า “วิชามืออเวจี” เพียงฝ่ามือเดียวก็สังหารเทพทารก—แก่นวิญญาณระดับสูงภายในกาย—ให้ดับสิ้น ฉุดดึงสู่แดนอเวจี

อู๋เป่ยร่ายคาถาร่างทอง เมื่อรอยมืออเวจีตกกระทบกายเขา แสงทองพลันพลิ้วไหว แต่เขาไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ผู้แข็งแกร่งแห่งเต๋าทั้งสองชะงักงัน ในฐานะองครักษ์วังหลวงผู้ศักดิ์เสมอเสนาบดี ไม่เพียงพลังยุทธ์สูงส่ง วิธีกำจัดคนก็มากล้ำกว่าผู้บำเพ็ญทั่วไป เหตุใดคนตรงหน้าจึงยังนิ่งเสียจนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น?

อู๋เป่ยเอ่ยอย่างดูแคลน “องครักษ์วังหลวงฝีมือมีแค่นี้รึ? เดี๋ยวผมจะให้พวกคุณดู ว่าอะไรถึงเรียกว่าวิชาเทพที่แท้จริง!”

ครืน!

เขาชูฝ่ามือขวา เหนือฟ้าพลันปรากฏฝ่ามือมหึมาบดบังนภา บนฝ่ามือนั้นเปลวไฟลุกโชติช่วง สายฟ้าแลบแปลบปลาบไปทั่ว อักขระยันต์วาบขึ้นดับลงไม่ขาด รัศมีเทพสั่นสะเทือนไปทั่วทิศ กาลและมิติบิดเบี้ยว จนฟ้าดินหม่นหมอง!

“อะไรนะ! ปกป้ององค์ชาย!” คนหนึ่งเห็นท่าไม่ดี ตะโกนลั่น

ทว่าในชั่วขณะนั้น เมื่อฝ่ามือยักษ์ทาบลง ก็ตรึงทั้งสองไว้ทันที ทำให้พวกเขาขยับไม่ได้เลย วิชาเทพที่อู๋เป่ยฝึกฝนอยู่นี้มาจากบนประตูเทพ เป็นวิชาที่จารึกอยู่บนบานประตูนั้น อำนาจร้ายกาจยิ่งนัก!

กร๊อบ!

ฝ่ามือผสานลงมา ผู้แข็งแกร่งแห่งเต๋าสองคนนั้นถูกตบอัดพื้นจนร่างแบนราวแผ่นเนื้อ กระดูกแหลกเป็นผง อวัยวะภายในปริแตก ตายสนิทจนไม่เหลือสภาพ!

เพียงกระบวนท่าวิชาเทพเดียว สังหารองครักษ์หลวงระดับขอบเขตแห่งเต๋าชั้นแรกได้ถึงสองคน องค์ชายผู้นั้นถึงกับช็อก ผ่านไปหลายวินาทีจึงเอ่ยเสียงสั่นว่า “เจ้าอย่าบ้าระห่ำ!”

อู๋เป่ยก้าวเข้าไปหา เขาก้าวหนึ่ง องค์ชายก็ถอยหนึ่ง สุดท้ายองค์ชายก็ชูกระดาษยันต์แผ่นหนึ่งขึ้นมากำไว้แน่น ตะคอกเสียงกร้าวว่า “นี่คือยันต์สังหารที่ผู้แข็งแกร่งแห่งเต๋าระดับเต๋าแปดขั้นหลอมขึ้นมา เจ้าเข้ามาอีกก้าวเดียว ข้าจะฆ่าเจ้า!”

อู๋เป่ยมองออกว่าอีกฝ่ายแข็งนอกอ่อนใน หากยันต์นี้ฆ่าเขาได้จริง ป่านนี้คงใช้ไปแล้ว ไม่ใช่ยกมาขู่เข็ญ

“ลองดูก็ได้” อู๋เป่ยเอ่ยเรียบๆ “ผมฆ่าเจ้าได้ทันทีที่ยันต์ลัทธิเต๋าออกฤทธิ์ อีกอย่างนะ ยอดฝีมือระดับเต๋าตั้งแต่ขั้นที่ห้าขึ้นไป ผมก็ไม่ใช่ไม่เคยฆ่า จะให้กลัวก็แค่แผ่นยันต์เดียวหรือ?”

องค์ชายผู้นั้นนิสัยหยิ่งผยอง ทว่าที่จริงไม่เคยผ่านอันตรายจริงๆ ยิ่งไม่เคยเจอคู่ต่อสู้น่าหวาดกลัวอย่างอู๋เป่ย เขากลอกตาแล้วว่า “สหาย คุยกันดีๆ ได้”

อู๋เป่ยว่า “คุยได้รึ? งั้นก็ดี เมื่อครู่เจ้าตั้งใจจะปล้นผม ทำให้ผมทั้งเจ็บตัวทั้งเสียอารมณ์ไปไม่น้อย เจ้าคิดจะชดใช้ยังไง?”

ในความคิดของอู๋เป่ย ฆ่าองค์ชายคนหนึ่งแล้วถูกราชวงศ์ไท่อี๋ตามล่า สู้ฉวยโอกาสนี้รีดเอาทรัพย์ยังจะดีกว่า ไหนๆ ขยะพรรค์นี้ก็ไม่อาจก่อภัยแก่เขาในภายภาคหน้า ไม่ฆ่าก็ช่าง

พอองค์ชายได้ยินอู๋เป่ยพูดเช่นนั้น ก็โล่งอก เขาไม่กลัวถูกรีดไถ กลัวก็แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่เอาอะไรแล้วฆ่าปิดปากเท่านั้น!

“คุยได้! ราชวงศ์ไท่อี๋ของเราครอบครองทั้งโลกแห่งเซียนไท่อี้ กุมใต้หล้าไว้ในมือ เจ้าต้องการสิ่งใดก็ว่ามา” ปากเขาก็แข็งกร้าว แต่ในใจกลับตระหนกนัก