ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2373

กลับมาถึงป้อมปราการ บรรพชนเยว่ยิ้มถามว่า “อู๋เป่ย เจ้าเห็นอะไรบ้างไหม?”

อู๋เป่ยว่า “ที่นั่นมีโลงศพ ปล่อยพลังซากแห่งความโกลาหลออกมา ของข้างในน่ากลัวมาก แม้แต่ผมยังเข้าไปใกล้ไม่ได้ แต่ผมเดาว่าท่านผู้เฒ่าชิงซือก็คงยังไม่เคยเปิดมัน”

บรรพชนเยว่พยักหน้า “ไม่แปลกหรอก ซากสวรรค์แห่งความโกลาหลน่ะ ต่อให้เป็นท่านผู้เฒ่าชิงซือก็รับมือไม่ได้”

อู๋เป่ยว่า “บรรพชนรู้ที่มาของซากสวรรค์แห่งความโกลาหลนั่นไหม?”

บรรพชนเยว่ เยวี่ยหรูฮั่ว กล่าวว่า “เป็นเพียงการคาดเดา ว่าก่อนตาย เขาน่าจะเป็นผู้บำเพ็ญที่ตรัสรู้มหามรรคแห่งหยวนรวมแล้ว”

ผู้บำเพ็ญที่ตรัสรู้มหามรรคแห่งหยวนรวม ว่ากันตามหลักแล้วก็ถือว่าข้ามจากขอบเขตแห่งเต๋าไปอีกขั้นใหญ่หนึ่ง คือขอบเขตแห่งความโกลาหล รายละเอียดของขอบเขตแห่งความโกลาหลนั้น แม้แต่บุคคลระดับบรรพชนเยว่ก็ยังไม่แน่ชัดนัก เพราะผู้ที่ถึงขั้นโกลาหลมีน้อยยิ่งนัก

ทว่าเวลาเหล่าผู้บำเพ็ญกล่าวถึงผู้บำเพ็ญขอบเขตแห่งความโกลาหล ก็มักนับรวมเข้าไปในขอบเขตแห่งเต๋าอยู่ดี สำหรับพวกเขาแล้ว ทั้งขอบเขตแห่งเต๋าและขอบเขตแห่งความโกลาหลล้วนสูงลิบเอื้อมไม่ถึง สิ่งที่ตรัสรู้ก็ล้วนเป็นมหาธรรมทั้งนั้น

เช่นบุคคลอย่างจอมมรรคหยวนสือ จอมมรรคไท่อี้ ผู้บุกเบิกโลกแห่งเซียน โดยมากแล้วล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งระดับโกลาหลกันทั้งนั้น เพียงแต่คนนอกไม่รู้แน่ว่าพวกเขาไปถึงขั้นไหนกันแน่

อู๋เป่ยว่า “ถ้าเป็นผู้บำเพ็ญขอบเขตแห่งความโกลาหล แล้วทำไมถึงตายได้?”

บรรพชนเยว่ เยวี่ยหรูฮั่ว กล่าวว่า “เป็นไปได้หลายสาเหตุ ถูกลอบสังหารบ้าง หรือการบำเพ็ญเพียรเกิดปัญหาบ้าง ได้ยินว่าการฝึกตนในขอบเขตแห่งความโกลาหลอัตราตายสูงมาก พลาดนิดเดียวจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ก็พินาศ เหลือเพียงซากร่าง”

อู๋เป่ยพยักหน้า เขาจึงไปตามเยวี่ยตงเซิงมาแล้วพูดว่า “ลุงเยวี่ย ผมขอเสนอให้สละหุบเขาปีศาจสวรรค์”

เขานำ “อสูรสวรรค์” ออกมาแล้ว หุบเขาปีศาจสวรรค์ตอนนี้จึงหมดคุณค่าสำหรับสำนักมาร แหล่งกันดารแบบนั้นทิ้งไปก็ไม่เป็นไร

ทว่าเยวี่ยตงเซิงยังไม่รู้เบื้องลึก ชะงักเล็กน้อยแล้วว่า “อู๋น้อย ถ้าสละหุบเขาปีศาจสวรรค์ สำนักมารอาจเพิ่มกำลังอย่างรวดเร็ว แล้วสุดท้ายต้องกลืนทั้งแผ่นดินเทพแน่!”

อู๋เป่ยเอ่ยเรียบๆ “ไม่หรอก ผมเดินสำรวจทั่วหุบเขาปีศาจสวรรค์แล้ว นอกจากเจอคำสาปน่าสยดสยอง ก็ว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย”

เยวี่ยตงเซิงแปลกใจเล็กน้อย “ข้างในไม่มีสายสืบทอดของสำนักมารแล้วหรือ?”

อู๋เป่ยส่ายหน้า “ผมดูทุกที่แล้ว แน่ใจว่าไม่มี ดังนั้นผมว่าเราควรสละที่นั่นไปเสีย เมื่อไม่มีหุบเขาปีศาจสวรรค์ สำนักมารก็ไม่มีข้ออ้างจะบุกเย่ว์สืออีก”

เยวี่ยตงเซิงหันมองบรรพชนเยว่ บรรพชนเยว่เอ่ยเรียบๆ “ผมเชื่อดุลยพินิจของอู๋น้อย งั้นส่งคนไปเจรจากับสำนักมาร ให้พวกเขาแสดงความจริงใจออกมา”

เยวี่ยตงเซิงพยักหน้า “ดี ข้าจะส่งคนไปเจรจากับสำนักมารเดี๋ยวนี้!”

ในเมื่อจะสละหุบเขาปีศาจสวรรค์ เย่ว์สือก็ไร้แรงกดดันจากสำนักมาร อู๋เป่ยจึงกลับบ้านไปฝึกตน

เขาซึมซับพลังชีวิตมามหาศาลจากหุบเขาปีศาจสวรรค์ ตอนนี้ต้องใช้เวลาเพื่อย่อยและควบคุมพลังนี้ให้แท้จริง

พลังชีวิตของอสูรสวรรค์พิเศษนัก ตั้งแต่เข้าสู่ร่างอู๋เป่ย ก็ช่วยเร่งวิวัฒนาการ ยกระดับร่างกาย เสริมความแกร่งให้เทพทารกของเขาไม่หยุด

ห้าวันต่อมา อู๋เป่ยนำอสูรสวรรค์ออกมา พบว่าซากสวรรค์แห่งความโกลาหลถูกอสูรสวรรค์กลืนกินไปแล้ว อสูรสวรรค์ที่กลืนซากนั้นเข้าไป พลังชีวิตเพิ่มขึ้นเกือบครึ่ง ไม่เพียงชดเชยพลังที่อู๋เป่ยใช้ไปก่อนหน้า ยังเหลือเก็บอีกส่วน และตอนนี้อสูรสวรรค์ก็แกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แต่อู๋เป่ยไม่กลัวมัน เขายังใช้วิธีเดิมหลอมกลืนอสูรสวรรค์ต่อไป พลังชีวิตของอสูรสวรรค์ที่เพิ่งดูดซับมานั้นยิ่งทรงพลังกว่าเดิม

ไม่นาน อู๋เป่ยก็ถลุงอสูรสวรรค์ไปอีกเกือบครึ่ง

วันนั้น เยวี่ยชิงอิ่งมาหาเขา นางบอกอู๋เป่ยว่า สำนักมารยื่นข้อเสนออู้ฟู่ ซื้อหุบเขาปีศาจสวรรค์จากเย่ว์สือไปด้วยราคาสูง

ทว่า การที่เย่ว์สือขายหุบเขาปีศาจสวรรค์ ทำให้ฝ่ายอื่นๆ ไม่พอใจ บัดนี้บรรดาอำนาจใหญ่พากันมารวมตัวกันที่เย่ว์สือ ทำท่าจะมาเอาเรื่อง

พออู๋เป่ยได้ยิน ก็หัวเราะหยัน “พวกนี้ช่างตลก มีหน้ามาเอาเรื่องอะไร? ตอนสำนักมารบุก ก็ไม่เห็นพวกมันยื่นมือช่วย”

เยวี่ยชิงอิ่งว่า “บรรดากลุ่มอำนาจพวกนี้ เห็นแก่ผลประโยชน์ สายตาสั้น ต่ำสุดๆ แล้วก็ไม่รู้จักอาย”

อู๋เป่ยว่า “พวกมันยังอยู่ไหม?”

เยวี่ยชิงอิ่งถอนใจ “พ่อฉันกำลังรับมืออยู่กับคนพวกนี้”