ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2377

คิดขึ้นได้ในพริบตา อู๋เป่ยตะโกนดังลั่น: “องค์รัชทายาท ท่านถูกพิษประหลาดเล่นงาน หากไม่รีบแก้พิษตอนนี้ ชีวิตจะตกอยู่ในอันตราย!”

พอคำนี้หลุดออกมา ขุนนางทั้งราชสำนักก็พากันตระหนก—องค์รัชทายาทถูกวางยาพิษงั้นหรือ?

องค์รัชทายาทหน้าตาตื่น ตรัสว่า: “เราไม่เป็นอะไร อย่าพูดเหลวไหล!”

อู๋เป่ยใช้นิ้วจี้ที่อกเขา จากนั้นคว้าด้วยมือขวา ดึงเอาไอพิษรูปร่างคล้ายมนุษย์ที่บิดเบี้ยวออกมาจากกระหม่อม ไอพิษนั้นราวกับมีชีวิต ดิ้นรนไม่หยุด

อู๋เป่ยชูไอพิษให้ขุนนางและจักรพรรดิได้เห็น กล่าวว่า: “ทุกท่านโปรดดู นี่คือพิษที่อยู่ในร่างองค์รัชทายาท ข้าได้ขจัดออกแล้ว แต่...องค์รัชทายาทที่อยู่ตรงหน้าพวกเรา เกรงว่าจะเป็นตัวปลอม!”

ผู้คนยิ่งแตกตื่น—องค์รัชทายาทเป็นตัวปลอมงั้นหรือ?

องค์ชายห้าหน้าถอดสี เหตุการณ์กลับตาลปัตร เขาตวาดลั่น: “ทหาร! ชายผู้นี้คือกบฏ จับตัวเดี๋ยวนี้!”

ครืน!

อู๋เป่ยสวมเกราะของซากสวรรค์แห่งความโกลาหลทันที เกราะนั้นสลักอักขระสองสีม่วง-ฟ้า พอสวมปุ๊บ กลิ่นอายอันสะท้านสวรรค์ก็ปะทุออกมา กลิ่นอายเช่นนี้น่าหวาดผวา มีแต่ผู้แข็งแกร่งแห่งเต๋าชั้นเก้าหรือชั้นสิบเท่านั้นถึงจะมีกลิ่นอายเช่นนี้!

องค์ชายห้าถึงกับชะงักงัน บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาที่ได้รับคำสั่งก็ไม่กล้าไหวติง เพราะขยับเมื่อไร เท่ากับตายทันที!

อู๋เป่ยยื่นมือกดตามจุดบนตัว “องค์รัชทายาท” ไม่กี่ครั้ง ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนรูปทันตา กลายเป็นคนแปลกหน้าที่ขุนนางไม่มีใครรู้จัก

ขุนนางผู้หนึ่งตวาดถาม: “เจ้าเป็นใคร? แล้วองค์รัชทายาทตัวจริงอยู่ไหน?”

อู๋เป่ยชี้ไปที่องค์ชายห้า: “เรื่องนี้คงต้องถามองค์ชายห้าพระองค์นี้ เหตุการณ์มือสังหารบุกเมื่อครู่ ก็เป็นเรื่องที่เขาจัดฉากเองทั้งหมด”

องค์ชายห้ากล้าเล่นงานเขาก่อน อู๋เป่ยจึงไม่จำเป็นต้องไว้หน้า แฉกันต่อหน้าต่อตา!

องค์ชายห้าตวาด: “เหลวไหลสิ้นดี!”

อู๋เป่ยว่า: “จะเหลวไหลหรือไม่ ตรวจสอบเดี๋ยวนี้ก็รู้”

เขาเพียงคว้ากลางอากาศ มือสังหารคนนั้นก็ถูกพลังดึงพรวดมาที่เบื้องหน้า มือสังหารกำลังจะขัดขืน แต่สติพล่าไปชั่วขณะ

อู๋เป่ยถาม: “ใครสั่งให้เจ้าลอบสังหารองค์ชายห้า?”

มือสังหารพึมพำ: “องค์ชายห้าสั่งให้ข้าออกมาเล่นบทละครฉากนี้”

“งั้นก็แปลว่า ไม่ใช่องค์รัชทายาทที่สั่งให้เจ้าลอบสังหาร?”

“ใช่” มือสังหารตอบรับ

เสียงฮือฮาดังไปทั่วท้องพระโรง จักรพรรดิที่ทรงประชวรหนักทรงถอนพระทัยแผ่วๆ ด้วยสีพระพักตร์ซูบซีด แล้วตรัสว่า: “ทหาร! ลากมือสังหารผู้นี้ออกไป ประหาร”

จากนั้นทรงถามอู๋เป่ย: “เจ้าเป็นผู้ใด”

อู๋เป่ยก้าวเข้าไปใกล้ ทราบได้ในทันทีว่าพระชนมายุของจักรพรรดิยังไม่มากนัก ทว่าร่างกายทรุดโทรมหนักหนา พลังชีวิตแทบเหือดแห้ง

เขาประสานมือคำนับแล้วเอ่ยว่า: “กระหม่อมเป็นผู้ติดตามที่องค์ชายสามและองค์ชายห้าเชิญมา นามว่าอู๋เป่ย”

จักรพรรดิตรัส: “อืม เจ้าทำได้ดีนัก เราจะตอบแทนอย่างงาม”

องค์ชายห้าร้องลั่น: “เสด็จพ่อ ขอทรงอย่าได้หลงเชื่อคำคนผู้นี้!”

อู๋เป่ย: “ฝ่าบาททรงทราบดี กระหม่อมกล่าวแต่ความจริงทั้งสิ้น”

แล้วเขาชำเลืองดูจักรพรรดิ: “อีกประการหนึ่ง พระอาการของฝ่าบาท กระหม่อมสามารถรักษาได้”

จักรพรรดิสะท้านวาบทั้งพระวรกาย: “เจ้ารักษาโรคของเราได้จริงหรือ?”

อู๋เป่ย: “ที่แท้ปัญหาของฝ่าบาทคือพิษโอสถ แต่ก่อนเพื่อยกระดับพลังยุทธ์ พระองค์ทรงเสวยยาอายุวัฒนะเป็นจำนวนมากเพื่อเพิ่มกำลัง ใช่หรือไม่?”

จักรพรรดิเร่งพยักพระพักตร์: “ถูกต้อง! ตอนนั้นเราชิงบัลลังก์กับองค์ชายแปด เพื่อให้ได้เปรียบ เราจำต้องเสวยยาอายุวัฒนะเป็นจำนวนมาก แม้จะรู้ว่าบางชนิดมีพิษแรง แต่เพื่อเร่งความแข็งแกร่ง ให้เสด็จพ่อหันมามองเราในแง่ดี เราก็จำต้องกินมันเข้าไป”