ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2420

อู๋เป่ยฝึกตนจนกระทั่งฟ้าสางแล้วจึงพักไปเล็กน้อย ระหว่างกินมื้อเช้า เขาเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ว่าเกิดระเบิดในบ้านของหวงซื่อฝู่กับลูกชาย ทั้งพ่อลูกเสียชีวิต ทางการจงโจวส่งคนไปตรวจที่เกิดเหตุเพื่อหาหลักฐาน แต่แทบไม่พบอะไร สุดท้ายเรื่องนี้ก็กลายเป็นคดีปริศนา

พอหวงซื่อฝู่ตาย ตำแหน่งของเขาก็ถูกคนอื่นเสียบแทบจะทันที เรื่องจึงไม่มีใครติดตามต่อและเงียบหายไป

อู๋เป่ยรู้ว่าวิธีที่เขาลงมือได้ผล เขาจึงทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วไปโรงเรียนตามปกติ

เจ็ดโมงครึ่ง สมาชิกทีมโรงเรียนขึ้นรถบัส มุ่งหน้าไปเมืองหมิงชวนเพื่อแข่งนัดเยือน

ราวๆ สิบโมง รถก็มาถึงโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งหมิงชวน การแข่งเริ่มสิบโมงครึ่ง

ในฐานะทีมเยือน อู๋เป่ยเพิ่งได้สัมผัสแรงกดดันจากกองเชียร์ฝั่งตรงข้าม นอกจากครูและนักเรียนของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งจงโจวเพียงไม่กี่คน ที่เหลือล้วนเป็นคนท้องถิ่นหมิงชวนที่เชียร์โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งหมิงชวนกันทั้งสนาม

แต่ภายใต้การนำของอู๋เป่ย โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งจงโจวมั่นใจเต็มเปี่ยม สิ่งเหล่านี้ไม่กระทบต่อใจสู้ของพวกเขาเลย

พอเกมเริ่ม อู๋เป่ยก็รับบทเป็นพอยต์การ์ด กระจายบอลทั่วสนาม จ่ายบอลแม่นยำและเลือกจังหวะได้พอเหมาะพอดี เซ็นเตอร์กับชู้ตติ้งการ์ดทำแต้มติดๆ กัน

ผ่านไปสิบห้านาทีแรก สกอร์ขยับเป็น 25 ต่อ 15 โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งจงโจวฉีกหนี 10 แต้ม

โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งหมิงชวนรีบเปลี่ยนแท็กติก มาคุมเข้มเซ็นเตอร์และเพาเวอร์ฟอร์เวิร์ดซึ่งทำแต้มมากที่สุด แต่พอการป้องกันของพวกเขาถูกกระจายไปหลายทาง อู๋เป่ยก็ขยับไปยืนตำแหน่งเซ็นเตอร์เอง ใส่ดังก์ติดกันสามครั้ง เล่นเอาทีมหมิงชวนงงเป็นไก่ตาแตก

จบครึ่งแรก สกอร์อยู่ที่ 57 ต่อ 32 ช่องว่างขยายเป็น 24 แต้ม!

ผ่านศึกหนักในครึ่งแรก ทั้งสองฝ่ายล้าอย่างเห็นได้ชัด จังหวะเกมช้าลง แต่มีแค่อู๋เป่ยที่ยังบุกดุดันไม่แผ่ว เขาทำสตีล 8 ครั้ง เก็บรีบาวด์ 9 ลูก ยิงไกลสามแต้ม 4 ครั้ง ดังก์อีก 5 ครั้ง ถล่มจนฝั่งหมิงชวนถอดใจ แม้เสียงเชียร์กระหึ่มสนั่นก็ปลุกขวัญพวกเขาไม่ได้

จบเกม สกอร์ขาดลอย 120 ต่อ 39!

ขณะนั้นเอง ก็มีเสียงกรี๊ดของนักเรียนหญิงดังไปทั่ว ตะโกนเรียกชื่ออู๋เป่ยกันสนั่น เพราะฟอร์มของเขาทั้งเท่ทั้งโหด ทำสาวๆ ของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งหมิงชวนหลงกันเป็นแถว

พอแข่งจบ ถึงกับมีคนวิ่งมามอบดอกไม้ให้เขา เล่นเอาหนุ่มๆ ฝั่งโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งหมิงชวนเดือดกันยกใหญ่ ตะโกนโวยวายกันจ้าละหวั่น

ทันทีที่แข่งจบ ทีมของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งจงโจวก็กลับเข้าห้องแต่งตัว ตอนแรกยังนิ่งๆ กันอยู่ แต่พอเข้าห้องแต่งตัวก็เฮกันลั่น กระโดดโลดเต้นกันใหญ่

“สุดจัด! แค้นที่ถูกหมิงชวนกดไว้คราวก่อน ในที่สุดก็ได้เอาคืน!”

โค้ชยิ้มพูดว่า “ทุกคนเล่นกันได้ดีมาก! โดยเฉพาะอู๋เป่ย เรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะบาสเกตบอลเลยค่ะ!”

ทุกคนรุมชมอู๋เป่ยพักใหญ่ โค้ชจึงว่า “แต่อย่าเพิ่งเหลิงนะคะ เพราะเกมหน้า เราจะไปท้าชนทีมที่แข็งแกร่งที่สุดในจังหวัด!”

เพาเวอร์ฟอร์เวิร์ดตบอก “กลัวอะไร ล้มมันเลย!”

เซ็นเตอร์ยิ้ม “พวกเรามีอู๋เป่ยประคองทีม ชนะพวกนั้นสบายๆ!”

โค้ชดูเวลาแล้วพูดว่า “ได้เวลากินข้าวแล้วค่ะ โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งหมิงชวนแพ้ คงไม่คิดจะเลี้ยงเราหรอก งั้นชนะเกมนี้ทั้งที เราไปฉลองกัน หาร้านอาหารดีๆ กินให้อิ่มสักมื้อค่ะ!”

ทุกคนเฮกันลั่น ตอบรับกันถ้วนหน้า

เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ขึ้นรถออกจากโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งหมิงชวน

พอรถบัสแล่นห่างออกไป ก็มีรถตู้คันหนึ่งขับออกมาจากหน้าประตูโรงเรียน

บนรถตู้มีชายหนุ่มกับชายวัยกลางคน ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบต้นๆ สีหน้าไม่สู้ดี จ้องรถบัสที่แล่นห่างไปแล้วพูดเย็นๆ ว่า “ไอ้เด็กเวรพวกนี้ เล่นกันแรงใช้ได้ ทำฉันเสียพนันไปตั้งสองร้อยล้าน! ปล่อยให้มันแข่งต่อไม่ได้เด็ดขาด มันจะไปกระทบแผนการแข่งขันของเรา”

ชายวัยราวห้าสิบ หน้าตาท่าทางเหมือนพ่อบ้าน ก้มศีรษะแล้วว่า “กระผมเข้าใจครับ จะสั่งคนไปจัดการเดี๋ยวนี้ครับ!”

ฝั่งอู๋เป่ยกับพวกบนรถกำลังอารมณ์ดี ตั้งใจจะไปร้านอาหารแถวนั้นกินฉลองให้เต็มที่

ใกล้จะถึงสี่แยก อู๋เป่ยที่นั่งแถวหน้าเห็นรถบรรทุกดินฝั่งซ้ายมือไม่ชะลอ ทั้งที่ไฟแดงอยู่ตรงหน้า