ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2422

หลังจากนั้น ครอบครัวของหัวโจกโรงเรียนไปหาทนายฟ้องร้อง ขอให้แม่ของเด็กผู้หญิงชดใช้ค่าเสียหายทางเศรษฐกิจ แต่แม่ของเด็กหญิงไม่มีปัญญาจ่าย สุดท้ายบ้านถูกนำไปประมูลขาย

ในคืนฝนหนาวคืนนั้น แม่ของเด็กคนนั้นซึ่งไร้บ้านกระโดดลงแม่น้ำปลิดชีวิตตัวเอง

เรื่องนี้แพร่สะพัดในโลกออนไลน์ แต่ผู้คนชินชาเสียจนไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อย

ว่าไปแล้ว ไอ้หัวโจกโรงเรียนคนนั้นเพิ่งโอนมาอยู่โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งจงโจวได้ไม่นาน ตอนที่อู๋เป่ยมองเห็นเขา ก็แทบไม่เชื่อตาตัวเอง คนอย่างนี้ยังมาเรียนที่โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งได้ด้วยหรือ?

ต่อมาเขาจึงรู้ว่าหัวโจกนั่นเป็นเด็กสายกีฬา ฝึกวิ่งระยะไกล เพียงแต่ผลงานห่วยแตก วิ่งสู้เด็กธรรมดายังไม่ได้

อู๋เป่ยพูดเสียงเรียบว่า “พ่อ ไม่ต้องคิดมาก กลับบ้านกันเถอะครับ”

กลับถึงบ้าน อู๋เป่ยยื่นบัตรธนาคารใบหนึ่งให้แม่แล้วบอกว่า “แม่ ช่วงก่อนผมไปได้รูปปั้นหนูทองมาในราคาต่ำกว่าประเมิน ผมขายไปแล้ว ได้กำไรมาไม่น้อย ในบัตรใบนี้มีเงิน 25,000,000 บาท แม่เก็บไว้ใช้เถอะครับ”

อู๋ต้าซิงกับหยางกุ้ยจือตกตะลึง ยี่สิบห้าล้านบาท!

อู๋เป่ยยังหยิบสร้อยคอที่ทำจากอัญมณีออกมา แล้วยิ้มว่า “แม่ ดวงตาของเจ้าหนูทำจากอัญมณี ผมแกะออกมาทำเป็นสร้อย เดือนหน้าก็วันเกิดแม่แล้ว นี่เป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้าจากผมครับ”

หยางกุ้ยจือรับสร้อยไว้ด้วยความปลื้ม ยิ้มพูดว่า “อัญมณีสวยขนาดนี้ สร้อยเส้นนี้ต้องมีมูลค่ามากแน่ๆ ค่ะ”

อู๋เป่ยยิ้ม “แม่ชอบก็ดีแล้วครับ”

อู๋ต้าซิงถามว่า “เสี่ยวเป่ย แล้วรูปปั้นหนูนั่นขายได้เท่าไร?”

อู๋เป่ยว่า “น่าจะเกิน 50,000,000 บาทครับ ในมือผมยังมีอีกส่วนหนึ่ง ต่อไปพ่อจะใช้เงินก็มาหยิบจากผมได้ครับ”

อู๋ต้าซิงหัวเราะ “เงิน 25,000,000 บาทนี่ พ่อกับแม่ใช้ทั้งชีวิตก็คงไม่หมด ที่เหลือเก็บไว้ใช้เองเถอะ”

หยางกุ้ยจือว่า “ต้าซิง เธอไม่ได้อยากตั้งบริษัทแท็กซี่มานานแล้วเหรอ? บอกว่าทำงานขับรถให้บริษัทคนอื่นมาทั้งชีวิต ก็อยากมีบริษัทของตัวเองสักครั้งน่ะ”

อู๋ต้าซิงเกาศีรษะ “อยากก็อยากสิ แต่จะเปิดบริษัทแท็กซี่ต้องลงทุนหนัก ทั้งเมืองจงโจวมีแท็กซี่แค่สองหมื่นคัน จะเปิดใหม่ก็ต้องซื้อโควตาจากคนอื่น แพงหูฉี่เลย!”

อู๋เป่ยถาม “พ่อ โควตาแท็กซี่หนึ่งสิทธิ์ราคาเท่าไรครับ?”

อู๋ต้าซิงว่า “เดี๋ยวนี้อย่างน้อยก็ 7,500,000 บาท แถมทุกปีต้องจ่ายค่าบริการให้บริษัทบริการแท็กซี่อีกประมาณ 250,000 บาท แบบนี้กว่าจะคุ้มทุนต้องรอสามถึงห้าปี”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “ทำไมต้องจ่ายเงินด้วยล่ะครับ?”

อู๋ต้าซิงถอนใจอย่างจนใจ “สิทธิ์เดินรถแท็กซี่ทั้งหมดของจงโจวอยู่ในมือคนคนเดียว คนนี้เป็นน้องเขยของผู้นำเมืองจงโจว แถมอาจารย์ของเขาก็เป็นบุคคลใหญ่ชื่อดังของจงโจว ผู้คนเรียกว่า ท่านเหลียงห้า”

อู๋เป่ย “ฮึ! แม้แต่การเดินรถแท็กซี่ยังจะผูกขาดกันอีก พวกนี้โลภเกินไปจริงๆ!”

อู๋ต้าซิงว่า “ที่จริงก็ยังพอรับได้ อย่างน้อยก็ยังเผื่อกำไรไว้ให้บริษัทชั้นล่างบ้าง”

อู๋เป่ยถาม “พ่อ ขับแท็กซี่เดือนหนึ่งต้องส่งบริษัทเท่าไร แล้วตัวเองเหลือเท่าไรครับ?”

อู๋ต้าซิงชำนาญเรื่องนี้มาก เลยตอบทันทีว่า “จำนวนรถถูกจำกัด ค่าเริ่มต้นเลยแพง เฉลี่ยกิโลเมตรละ 40–50 บาท วันหนึ่งวิ่งกว่าสองร้อยกิโล รายรับขั้นต้นก็หนึ่งหมื่นบาทกว่า หักค่าน้ำมันหรือค่าไฟ ค่าบำรุงรักษาแล้ว เดือนหนึ่งพอจะเหลือสัก 250,000 กว่าบาท จากเงินก้อนนี้ ต้องส่งให้บริษัท 190,000 บาท ยังมีค่าบริการอีกราว 20,000 บาท และค่าเบี้ยประกันรายเดือนหมื่นกว่าบาท สุดท้ายหักภาษีแล้ว เหลือติดมือประมาณ 40,000–45,000 บาทครับ”

อู๋เป่ยรู้ดีว่าอู๋ต้าซิงลำบากมาตลอด ต้องขับรถวันละหลายสิบชั่วโมง เท่ากับทำงานคนเดียวแทบจะสองคน รายได้สี่หมื่นถึงสี่หมื่นห้าดูเหมือนสูง แต่จริงๆ แล้วแลกมาด้วยเหงื่อและความเหนื่อยล้า

อู๋เป่ยว่า “ถ้างั้น รถหนึ่งคัน บริษัททำกำไรได้ปีละกว่าสองล้านบาท สองสามปีก็คุ้มทุนเลยสิครับ!”

อู๋ต้าซิงพยักหน้า “ใช่ ก็เลยฝันอยากเปิดบริษัทแท็กซี่ของตัวเองไง”