ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2424

เหยียนเหลิ่งสือเอ่ยว่า “ในห้องลับหลังห้องหนังสือของข้า นายท่านเห็นแล้วจะเข้าใจ”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ดี พาผมเข้าไป”

เหยียนเหลิ่งสือพามายังห้องหนังสือ กดกลไกใต้โต๊ะ ตู้หนังสือก็เลื่อนไปด้านข้าง เผยให้เห็นประตูบานหนึ่ง ผลักประตูเข้าไป ข้างในเป็นห้องลับ

ในห้องลับนั้น เก็บสมบัติล้ำค่าที่เหยียนเหลิ่งสือสะสมไว้มากมาย บนโต๊ะไม้หายากตัวหนึ่งวางกล่องหยกขนาดเท่าฝ่ามือ

เขาหยิบกล่องหยกขึ้นมา ยกสองมือส่งให้อู๋เป่ย พลางว่า “นายท่าน ของที่อยู่ในนี้ สำหรับผู้ฝึกพลังยุทธ์แล้วคือขุมทรัพย์ประเมินค่าไม่ได้!”

อู๋เป่ยเปิดกล่อง ก็เห็นแมลงสีแดงขดตัวอยู่ข้างใน ทั้งตัวแดงใสราวหยก เปล่งแสงประหลาด พอฝาเปิด มันก็โผล่หัวขึ้นมา อ้าปากเผยเขี้ยวเล็กถี่ยิบเต็มปาก ชวนขนลุกอย่างยิ่ง

ไม่รู้เพราะอะไร พอเห็นเจ้าตัวนี้ ข้อมูลเกี่ยวกับมันก็ผุดขึ้นมาในหัวของอู๋เป่ยทันที แมลงชนิดนี้เรียกว่า “หนอนไหมเซียน” ตัวมันเองมีพิษร้ายแรง ทว่า พิษร้ายแรงที่มันสร้างขึ้นกลับมีผลแปลกประหลาดต่อมนุษย์ หากโดนพิษแล้วฝืนผ่านไปได้ ร่างกายจะพัฒนาอย่างก้าวกระโดด ดังนั้นจึงมีคนจงใจยอมให้มันกัด เพื่อใช้ยกระดับสภาพร่างกายของตน

พอเข้าใจสรรพคุณของหนอนไหมเซียน อู๋เป่ยก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ ถามว่า “นี่คืออะไร?”

เหยียนเหลิ่งสือรีบตอบ “นายท่าน นี่เรียกว่า ‘กู่เหินสวรรค์’ เล่ากันว่าโดนมันกัดแล้ว จะเหินสู่สวรรค์เป็นเซียน! ส่วนผลจริงๆ เป็นเช่นไร ผมก็ไม่ทราบแน่ชัดครับ”

อู๋เป่ยถามเขา “ในเมื่อโดนกัดแล้วจะเหินเป็นเซียน ทำไมเจ้าไม่ลองล่ะ?”

เหยียนเหลิ่งสือโบกมือ “ผมพรสวรรค์ธรรมดา ไม่กล้าลอง ได้ยินมาว่าโดนกู่เหินสวรรค์กัดแล้ว มีอยู่สองผลลัพธ์ คือตาย หรือไม่ก็แปรเปลี่ยนเป็นเซียน”

อู๋เป่ยเก็บกล่องหยก พลางเอ่ยเรียบๆ “ดี ของนี้ผมรับไว้”

เขาชำเลืองดูเวลา “วันนี้พอแค่นี้ พรุ่งนี้เที่ยง ผมจะมาหาเจ้าอีก”

“ครับ” เหยียนเหลิ่งสือตอบทันควัน

ออกจากห้องลับแล้ว อู๋เป่ยเดินไปเตะเหยียนเสี่ยวเหวินเข้าให้ทีหนึ่ง อีกฝ่ายค่อยๆ ฟื้น เขาไม่พูดอะไร รีบออกจากคฤหาสน์เหยียนทันที

เหยียนเสี่ยวเหวินรู้สึกตัวดีแล้ว พอไล่ถามจนรู้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น ก็กัดฟันถามว่า “ท่านพ่อ ปล่อยให้เขาไปง่ายๆ อย่างนี้หรือ?”

เหยียนเหลิ่งสือหน้าเขียวคล้ำด้วยโทสะ ทันใดนั้นก็ฟาดฝ่ามือฉาดเดียวจนมุมปากเหยียนเสี่ยวเหวินมีเลือดซึม ตวาดลั่น “ไอ้ลูกทรพี เจ้าเกือบทำให้ตระกูลเราวินาศสันตะโร!”

เหยียนเสี่ยวเหวินกุมแก้ม พูดอย่างน้อยใจ “ลูกก็ไม่รู้ว่าเขาจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ใครจะคิดว่าแค่นักเรียนคนหนึ่งจะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนลับ!”

เหยียนเหลิ่งสือหลับตา “เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ได้แต่คอยดูเชิงไปก่อน เมื่อครู่ เขาเอากู่เหินสวรรค์ไป เขายังหนุ่ม คงอดใจต่อผลล่อใจจากกู่เหินสวรรค์ไม่ได้ ไม่นานก็ต้องลองแน่!”

เหยียนเสี่ยวเหวินลูบแก้มถาม “ท่านพ่อ ถ้าเขาสำเร็จล่ะ?”

“สำเร็จรึ?” เหยียนเหลิ่งสือฮึหนึ่งที “บอกความจริงให้ฟัง คนที่โดนกู่เหินสวรรค์กัดแล้วรอด มีโอกาสแค่หนึ่งในหลายล้านเท่านั้น แม้แต่อัจฉริยะบางคนที่เคยลอง ก็ล้มหายตายจากกันไป”

พูดจบ เขาเงียบไปชั่วครู่ แล้วว่า “หากเขาสำเร็จจริง เขาย่อมเป็นอัจฉริยะหาตัวจับยาก คนเช่นนั้น ต่อให้เป็นทาสรับใช้ของเขาก็ยอมแลก!”

เหยียนเสี่ยวเหวินอึ้งค้าง คาดไม่ถึงว่าท่านพ่อจะคิดถึงขั้นยอมเป็นทาสรับใช้ของคนอื่น!

เหยียนเหลิ่งสือมองลูกชาย คล้ายเข้าใจสิ่งที่เขาคิด เอ่ยเรียบๆ “ถ้าเขาถูกกู่เหินสวรรค์กัดแล้วยังไม่ตาย อนาคตย่อมยิ่งใหญ่ล้นพ้น ถึงตอนนั้น จะมีผู้คนมากมายแย่งกันเป็นทาสรับใช้ของเขา”

เขาเว้นไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อ “เหมือนกับท่านโสวจอมเทพแห่งยุคนี้นั่นแหละ บรรดาคนที่ติดตามท่านในอดีต ไม่ว่าใครมาเยือนจงโจว พวกเราล้วนต้องให้เกียรติยกย่องเสมือนเป็นเทพ!”

เหยียนเสี่ยวเหวินแทบไม่เชื่อหู “ท่านพ่อ เขาจะไปถึงระดับท่านโสวจอมเทพเชียวหรือ?”