ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2428

อู๋เฉียงพูดว่า “พี่ชาย ถึงทะเบียนบ้านของพี่ยังอยู่ที่หมู่บ้าน แต่พี่ก็ไม่ได้อยู่แถวนี้ เงินชดเชยพวกนั้นให้ผมรับแทนก็ไม่น่ามีปัญหา”

ตอนนั้นอู๋เป่ยกดกริ่ง เสียงเอะอะภายในก็เงียบลง อู๋เฉียงจึงเดินมาเปิดประตู

เห็นอู๋เป่ยมาถึง อู๋เฉียงเลิกคิ้วแล้วหลบทางให้

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ “อารอง ทะเลาะอะไรกันอยู่ครับ?”

อู๋เป่ยยังไม่ทันตอบ หยางกุ้ยจือก็หลั่งน้ำตา เอ่ยว่า “เสี่ยวเป่ย แม่ไม่ให้ลูกอยู่บ้านเหรอ ทำไมถึงมาได้ล่ะ”

อู๋เป่ยว่า “ผมไม่ได้มีธุระอะไร แค่มาดูเฉยๆ”

เขาหันไปทางอู๋ต้าซิง “พ่อ ว่าเลย เกิดอะไรขึ้น”

อู๋ต้าซิงถอนหายใจ “ที่หมู่บ้านขายที่ดินแปลงหนึ่ง แล้วแจกเงินชดเชยแบบคิดเป็นรายหัว หัวละประมาณเจ็ดแสนห้าหมื่นบาท บ้านเรามีสามคน ก็น่าจะได้ประมาณ 2,300,000 บาท เงินก้อนนี้ ทั้งหมดคุณย่าให้กับอารองไปแล้ว”

อู๋เป่ยอุทานเบาๆ “อ้อ” แล้วมองไปยังคุณหญิงแก่คนหนึ่ง คุณหญิงแก่สวมเสื้อผ้าลายพร้อย สายตาไร้แววเอ็นดูจ้องอู๋เป่ย พลางว่า “เสี่ยวเป่ย เอ็งนะ อย่าเหมือนพ่อเอ็ง ใจแคบ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ถือสา”

อู๋เป่ยยิ้ม “คุณย่า ผมรู้ว่าคุณย่าลำเอียง ไม่ชอบบ้านพวกเรา แต่ยังไงพ่อผมก็เป็นลูกชายแท้ๆ ของคุณย่านะครับ?”

คุณหญิงแก่เมินหน้าหนี พูดเย็นชา “ฉันน่ะจะพึ่งลูกชายคนเล็กให้เลี้ยงยามแก่ ดูแลจนตาย ส่วนบ้านพวกเอ็ง ฉันไม่หวังพึ่งหรอก”

อู๋ต้าซิงได้ยินแล้วใจสลาย ผู้ชายตัวโตยังกลั้นน้ำตาไม่อยู่ กำหมัดแน่น

อู๋เป่ยเอ่ยอย่างสงบ “เอาอย่างนี้ ผมขอตัดสินใจแทนพ่อ เงินก้อนนี้ผมไม่เอา แต่คุณย่าต้องจำคำพูดของตัวเองไว้นะครับ ว่าไม่คิดจะให้พ่อผมเลี้ยงดูยามแก่และส่งท้ายชีวิต แล้วก็ อารอง ต่อไปถ้าพ่อผมร่ำรวยขึ้นมา อย่าหวังจะไปขอเงินจากเขาสักบาทเดียว”

อู๋เฉียงหัวเราะลั่น “เสี่ยวเป่ย เพ้ออะไรอยู่? ถ้าพ่อแกจะรวยล่ะก็ หมูยังขึ้นต้นไม้ได้เลย!”

อู๋เป่ยไม่โต้ แค่หยิบสัญญาฉบับหนึ่งส่งให้อู๋ต้าซิง แล้วยิ้มว่า “พ่อ ดูสิว่านี่อะไร”

อู๋ต้าซิงรับสัญญามาดู ยิ่งอ่านตาก็ยิ่งเบิกกว้าง สุดท้ายอุทาน “เสี่ยวเป่ย บริษัทแท็กซี่นี่ ตอนนี้เป็นของลูกแล้วเหรอ?”

อู๋เป่ยพยักหน้ายิ้ม “ใช่ ต่อไปให้พ่อเป็นคนดูแลบริษัทนี้”

อู๋ต้าซิงแทบไม่เชื่อตาตัวเอง ถามว่า “แต่บริษัทใหญ่ขนาดนี้ ได้มายังไง…”

อู๋เป่ยว่า “พ่อ กลับถึงบ้านแล้วผมค่อยเล่า”

อู๋ต้าซิงพยักหน้า “ได้!”

อู๋เฉียงเอาแต่มองชำเลืองสัญญา อ่านอะไรไม่ออก แต่จากที่อู๋ต้าซิงพูด เขาพอเดาได้ เลยยิ้มแฉ่งถาม “เสี่ยวเป่ย ตอนนี้มีบริษัทแท็กซี่เป็นของตัวเองเหรอ?”

อู๋เป่ยมองเขาแวบหนึ่ง ตอบเย็นชา “เกี่ยวอะไรกับคุณ?”

อู๋เฉียงหัวเราะแห้งๆ “เด็กคนนี้ พูดกับอารองยังไงกันเนี่ย”

ความเศร้าในใจอู๋ต้าซิงหายไปเป็นปลิดทิ้ง เขาเก็บสัญญาเข้าที่ แล้วบอกกับคุณหญิงแก่ว่า “แม่ ต่อไปถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ ผมจะไม่กลับมาแล้ว มีอะไรก็โทรมา”

พูดจบก็หันบอกหยางกุ้ยจือกับอู๋เป่ย “ไป กลับบ้านกันเถอะ!”

อู๋เฉียงรีบขวางประตูไว้ ยิ้มแล้วว่า “พี่ใหญ่ ดึกป่านนี้แล้ว อย่าเพิ่งกลับเลย คืนนี้พักที่บ้านผมเถอะ”

อู๋ต้าซิงพูดเรียบๆ “บ้านหลังนี้แม่ยกให้แก ฉันอยู่แล้วเกรงใจ!”

ทั้งครอบครัวจึงลงบันไดไป เหลืออู๋เฉียงกับครอบครัวของเขาและคุณหญิงแก่ยืนมองหน้ากันไปมา

คุณหญิงแก่ฮึดฮัด “ก็แค่คำคุยโว เจ้าของบริษัทแท็กซี่คนไหนไม่เป็นมหาเศรษฐีพันล้านกันบ้าง คิดว่าจะหลอกฉันได้หรือ?”

อู๋เฉียงได้ฟังก็เห็นว่ามีเหตุผล “แม่ ถ้าแม่ไม่เตือน ผมคงเชื่อไปแล้ว สิทธิ์การเดินรถของแท็กซี่หนึ่งคัน อย่างน้อยก็ห้าล้านบาทขึ้นไป พี่ชายผมยังจนกรอบอยู่ไม่นานนี้เอง จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อสิทธิ์!”

คุณหญิงแก่โบกมือ “ไม่ต้องไปสนใจ มันไม่มาก็ดี จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าครอบครัวนี้ให้หงุดหงิด!”