ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2432

เหยียนเหลิ่งสือดีใจยิ่งนัก: "ครับ ผมกลับไปจะลงมือทำเรื่องนี้ทันที!"

พาพ่อแม่กลับบ้านแล้ว อู๋เป่ยรู้สึกว่าบ้านใหม่ยังไม่ปลอดภัยนัก จึงให้พ่อแม่หยุดงานชั่วคราว พาออกไปท่องเที่ยวด้วยกัน เขาเกรงว่าพ่อแม่สื่อสารไม่ได้ เลยยอมจ่ายแพงจ้างมัคคุเทศก์หญิงที่พูดได้ถึงหกภาษา

วันนั้นก็เก็บกระเป๋า วางแผนเส้นทาง เตรียมออกเดินทางเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น บินตรงไปต่างประเทศ

อู๋เป่ยตระหนักถึงความสำคัญของความแข็งแกร่ง คืนนั้นเขาไม่พักผ่อน ยังคงฝึกตนในวิชา 'ตราพลังลับ' ต่อไป เช้าวันถัดมา มัคคุเทศก์หญิงก็มาถึง เป็นหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ รูปร่างหน้าตาสะสวย เพิ่งทำงานได้ครึ่งปี จบจากสถาบันชั้นนำของประเทศ มหาวิทยาลัยจิงสือ

อู๋เป่ยขับรถไปส่งพ่อแม่กับมัคคุเทศก์หญิงถึงสนามบิน แล้วมองตามเครื่องบินทะยานขึ้นฟ้า

เมื่อพ่อแม่ออกจากบ้าน อู๋เป่ยจึงโล่งใจ ก่อนที่ท่านทั้งสองจะกลับมา เขาก็สามารถลงมือทำเรื่องต่างๆ ได้เต็มที่!

เช้านั้นเขาไม่ไปเข้าเรียน ตรงไปยังบ้านของเหยียนเหลิ่งสือ

เหยียนเหลิ่งสือก็คอยเขาอยู่ พอเจอหน้าก็ยิ้มพูดว่า: "นายท่าน ท่านสือกินยาแค่วันเดียว ก็ฟื้นตัวไปมาก ตอนนี้กลิ่นเหม็นติดตัวแทบไม่มีแล้ว แถมคุณภาพการนอนก็ดีขึ้นมาก"

อู๋เป่ย: "กินต่ออีกไม่กี่วัน ก็น่าจะหายดี"

เหยียนเหลิ่งสือพยักหน้า: "นายท่าน ผมได้วานคนติดต่อคู่แค้นของท่านใหญ่แห่งหวังเจียแล้ว เขามีนามว่าจางสิง เป็นขุนนางชั้นเอก เส้นสายในราชสำนักก็แน่น เป็นลูกเขยของท่านอ๋องท่านหนึ่ง ทางจวนจางส่งข่าวตอบมา ว่ายอมให้พวกเราลองดู ผมนัดเวลาไว้แล้ว มะรืนนี้ตอนบ่ายพวกเราจะไปที่จวนจาง"

อู๋เป่ย: "หลังจางสิงล้มป่วย คงมีหมอชื่อดังมากมายมาขอเสนอตัวรักษา"

เหยียนเหลิ่งสือ: "ใช่ครับ แต่บรรดาหมอชื่อดังจากทั่วสารทิศสุดท้ายก็จนปัญญากันทั้งนั้น ทว่าเหตุที่จางสิงยังไม่ตาย ก็เพราะมีหมอฝีมือฉกาจอยู่ข้างกายจริงๆ เขาผู้นั้นถูกขนานนามว่า 'หมอเทวดามือวิเศษ' ทักษะการแพทย์ไม่ธรรมดา ที่ยอมให้เราลอง คงเพราะจนหนทางแล้วเลยต้องลองดูเป็นทางเลือกสุดท้าย"

อู๋เป่ย: "ไม่เป็นไร แค่รักษาเขาให้หาย พวกเขาก็จะรู้ถึงทักษะการแพทย์ของผม"

เหยียนเหลิ่งสือ: "อืม นายท่านก็ควรระวังพวกหวังเจียไว้ด้วย ผมได้ยินมาว่าเมื่อคืนหวังเอ้อร์ปวดจนร้องทั้งคืน เกรงว่าคนของหวังเจียคงจะติดต่อท่านในไม่ช้า"

อู๋เป่ย: "ถ้าอยากหายเจ็บ ก็ต้องดูว่าพวกหวังเจียจะแสดงท่าทีอย่างไร"

เหยียนเหลิ่งสือ: "หวังเจียมั่นใจว่าเส้นสายตัวเองแน่น ไม่เห็นหัวใคร คงไม่ยอมก้มหัวง่ายๆ ผมคาดว่าพวกเขาน่าจะหาผู้แข็งแกร่งที่เก่งกาจยิ่งกว่ามาจัดการนายท่าน"

อู๋เป่ย: "ไม่เป็นไร ผมรออยู่!"

ว่าแล้ว คุยกันได้ไม่นาน เหยียนเหลิ่งสือก็ได้รับโทรศัพท์จากหวังเจีย พอวางสายเขาก็ว่า: "นายท่าน ทางหวังเจียนัดท่านกับผมไปพบกันคืนนี้ ที่ 'ภัตตาคารซุยเซียน'"

อู๋เป่ย: "งั้นก็ไปดูหน่อย"

เหยียนเหลิ่งสือออกอาการกังวล เอ่ยว่า: "นายท่าน แม้พวกเราไม่จำเป็นต้องกลัวหวังเจีย แต่ถ้าพวกเขาหา 'ผู้แข็งแกร่งระดับที่ห้าของแดนลับ' ขึ้นไปมาจริง เกรงว่านายท่านจะตกอยู่ในอันตราย"

อู๋เป่ยกล่าวอย่างนิ่งๆ: "ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมไม่มีธุระอะไร ก่อนออกไปตามนัด ขอเร่งฝึกอีกหน่อย"

จริงๆ เหยียนเหลิ่งสือก็สงสัยว่าอู๋เป่ยมีพลังระดับไหน จึงถามว่า: "นายท่าน ขณะนี้ท่านอยู่ระดับที่เท่าไรของแดนลับ?"

อู๋เป่ย: "ว่ากันให้ชัด พลังยุทธ์ของผมอยู่กึ่งกลางระหว่างฝึกปราณกับแดนลับ"

เหยียนเหลิ่งสือตกตะลึง: "หมายความว่าอย่างไร?"