ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2445

พูดจบ เขาหยิบเหรียญตราสีน้ำเงินทองอันหนึ่งส่งให้อู๋เป่ย แล้วบอกว่า “เหรียญตรานี่เป็นเครื่องรางเก็บของแบบง่ายๆ ข้างในมีของใช้ของศิษย์หัวกะทิอยู่บ้าง นายก็เอาของตัวเองใส่เข้าไปได้เหมือนกัน”

อู๋เป่ยรับเหรียญตรามา ตาลุกวาว พูดว่า “มันยังใส่ของได้ด้วยเหรอ?”

โจวฉีฝูว่า “ตอนนี้ให้ได้แค่นี้ก่อน เดี๋ยวพอไปถึงสำนักเหลียนซานแล้ว จะมีทรัพยากรให้มากกว่านี้”

อู๋เป่ย “อืม ขอบคุณท่านผู้อาวุโสครับ”

โจวฉีฝู “ต่อไปเราก็เป็นศิษย์ร่วมสำนัก เรียกฉันว่า เหล่าโจว ก็พอ”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ได้ เหล่าโจว”

ได้เหรียญตราแล้ว อู๋เป่ยโทรหาเหยียนเหลิ่งสือ สอบถามสถานการณ์ของตระกูลหวัง

ทางโทรศัพท์ น้ำเสียงของเหยียนเหลิ่งสือสบายๆ “นายท่าน จางจิอาลงมือแบบสายฟ้าแลบ ดุดันสุดๆ ตระกูลหวังยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกกวาดล้างเกลี้ยง เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ที่บ้านตระกูลหวัง คนสำคัญในตระกูลถูกไฟคลอกตายหมด ยกเว้นหวังฉวนเฟิง!”

อู๋เป่ยแปลกใจเล็กน้อย “วิธีการของจางจิอาช่างโหดเหี้ยมจริงๆ!”

เหยียนเหลิ่งสือ “จากนี้พื้นที่ของตระกูลหวังจะเป็นของนายท่านทั้งหมดแล้ว”

อู๋เป่ย “ไหนๆ ทุกอย่างราบรื่นแล้ว คืนนี้ผมคงไม่แวะไป”

จากนั้นเขาติดต่อเถาเฉิง แล้วเรียกแท็กซี่ไปบ้านน้าของเถาเฉิง

หมู่บ้านจัดสรรที่เถาเฉิงอาศัยอยู่เป็นหมู่บ้านระดับหรู ตัวบ้านไม่ใหญ่มาก แต่ตกแต่งอย่างพิถีพิถัน เวลานั้นเถาเฉิงอยู่บ้านคนเดียว พอเห็นอู๋เป่ยมาถึง เขายิ้มถามว่า “เรื่องของนายจัดการเสร็จแล้ว?”

อู๋เป่ย “เคลียร์แล้ว นายอยู่คนเดียวเหรอ แล้วน้าล่ะ?”

เถาเฉิง “น้าผมเลิกงานดึก ทุกครั้งกว่าจะกลับถึงบ้านก็ราวๆ ตีหนึ่งตีสอง”

อู๋เป่ย “ทำกะดึกเหรอ? ทำงานอะไร?”

เถาเฉิง “น้าผมเป็นนักร้องประจำบาร์ ทุกคืนต้องตระเวนไปหลายบาร์”

อู๋เป่ย “อ้อ ร้องเพลงนี่เอง แล้วร้องเพลงได้เงินดีไหม?”

เถาเฉิง “น้าผมค่อนข้างมีชื่อในวงการ เดือนหนึ่งหาได้หลายแสนบาท”

ทั้งสองนั่งคุยกันในห้องนั่งเล่น อู๋เป่ยคุยสัพเพเหระกันสองสามคำ ก็ถ่ายทอดเคล็ดเหลียนซานที่เขาเพิ่งเข้าใจให้กับเถาเฉิง

พอเถาเฉิงรู้ว่าเขาเข้าร่วมเหลียนซานจงแล้ว ก็อดอิจฉาไม่ได้ พูดว่า “หัวหน้า ไว้ผมขอเข้าบ้าง”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ได้”

แล้วเขาถามว่า “เถาเฉิง ต่อไปนายมีแผนยังไง? จะเรียนต่อไหม?”

เถาเฉิงส่ายหัว “ตอนนี้ยังไม่มีแผน รอให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จก่อนค่อยว่ากัน”

อู๋เป่ย “ก็จริง จริงๆ พอถึงระดับอย่างเราๆ การเรียนหนังสือก็แทบไม่มีความหมายแล้ว”

เถาเฉิงยิ้มเจื่อน “ถ้าผมไม่เรียน พ่อผมนี่แหละจะหักขาผม”

พ่อของเถาเฉิงเป็นครูมัธยมต้น เข้มงวดกับเขามาก เถาเฉิงเห็นหน้าพ่อทีไรก็กลัว

อู๋เป่ย “งั้นก็เรียนต่อเถอะ”

ทั้งสองแลกเปลี่ยนวิธีการบำเพ็ญเพียร ไม่รู้ตัวก็ปาเข้าไปตีหนึ่ง อู๋เป่ยไปนอนที่ห้องนอนห้องหนึ่ง

ประมาณตีหนึ่งครึ่ง เขากำลังหลับสบาย ก็ได้ยินเสียงไขกุญแจแล้วเสียงฝีเท้าในห้องนั่งเล่น เขารู้ว่าน่าจะเป็นน้าของเถาเฉิงที่กลับมาเลยไม่ได้ใส่ใจ

แต่ต่อมาเขาลืมตาขึ้น เพราะได้ยินอีกฝ่ายกำลังเดินตรงมาทางห้องนอนที่เขาพัก

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักเข้ามา ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีกลิ่นเหล้าคลุ้งทั่วตัวพุ่งโผนขึ้นเตียงทันที อู๋เป่ยเพิ่งยันตัวลุก ก็โดนเธอกดทับไว้

อู๋เป่ยรีบผลักเธอออกไป พรวดเดียวก็ไปยืนที่ประตู

เถาเฉิงเดินมา พอเห็นเข้าก็เก้อๆ “ขอโทษครับหัวหน้า น้าผมเมาบ่อย”

อู๋เป่ย “เธอไม่ใช่นักร้องเหรอ ทำไมยังต้องดื่มเหล้า?”

เถาเฉิง “เลี่ยงไม่ได้หรอก เจอลูกค้าที่มาฟังเพลงชวนดื่ม เกรงใจไม่กล้าปฏิเสธ ก็เลยเมาบ่อย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน