ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2446

หลานหลิงทำหน้าไม่เชื่อสนิท ในสายตาเธอ อู๋เป่ยกับเถาเฉิงก็แค่เด็กมัธยม จะมีพลังอิทธิพลอะไรนักหนา?

ทว่าอยู่ๆ คำพูดของอู๋เป่ยกลับทำให้เธอชะงักไป

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “เฉาอวี่หลิงคนนั้น มีฐานะอะไร?”

หลานหลิงว่า “ได้ยินเธอพูดอยู่บ้าง พ่อของเธอเป็นเลขานุการของผู้บริหารเบอร์สี่ของจังหวัด”

อู๋เป่ยว่า “งั้นก็ง่ายแล้ว”

เขาหยิบโทรศัพท์ กดโทรหาท่านสือ ตอนนี้ท่านสือหายดีเป็นปลิดทิ้ง ใจเต็มไปด้วยความซาบซึ้งต่ออู๋เป่ย พอเห็นว่าเป็นเขาโทรมา ก็รีบพูดอย่างนอบน้อมว่า “หมอเทวดาอู๋ มีธุระกับผมหรือครับ”

อู๋เป่ยว่า “พี่สือ มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย” จากนั้นก็เล่าเหตุการณ์คร่าวๆ ให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

ท่านสือฟังแล้วพูดทันทีว่า “ขอให้หมอเทวดาอู๋วางใจครับ เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เรียบร้อย!”

อู๋เป่ยเพิ่งวางสาย เสียงกริ่งประตูก็ดัง พอเปิดออก มีเจ้าหน้าที่จับกุมยืนกันอยู่เต็มหน้าประตู คนที่ยืนหัวแถวดูกำยำล่ำสัน ตะโกนถามลั่น “ใครคือหลานหลิง?”

พอเห็นพวกเขา หลานหลิงก็รู้ทันทีว่ามาจับตัวเธอ เธอพูดเรียบๆ ว่า “ฉันเอง”

คนสองสามคนควักกุญแจมือจะใส่เพื่อพาตัวหลานหลิงไป แต่อู๋เป่ยเอ่ยว่า “เดี๋ยวก่อนสักครู่”

หัวหน้าพวกนั้นถลึงตาใส่อู๋เป่ย “ไง จะขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ของเราเรอะ?”

อู๋เป่ยไม่พูด เขาหยิบส้อมบนโต๊ะขึ้นมา สะบัดเบาๆ ส้อมก็พุ่งวูบไปไกลเป็นสิบเมตร ปักลึกเข้ากับผนังกระเบื้อง น่าขนลุกยิ่งกว่านั้นคือส้อมแทงทะลุเข้าไปจนแทบมิดด้าม เหลือโผล่มาแค่นิดเดียว

ภาพนั้นทำให้ทุกคนอดคิดไม่ได้—ถ้าส้อมเมื่อครู่พุ่งใส่เจ้าหน้าที่จับกุม พวกเขาคงโดนทะลุเป็นรู!

เจ้าหน้าที่ที่ทำทีกร่างคนนั้นได้สติ ไอแห้งๆ แล้วว่า “รอสักครู่ก็ได้ แต่ยังไงก็ต้องพาตัวไปนะ”

ไม่ถึงห้านาที หัวหน้าชุดก็รับโทรศัพท์ขึ้นมา พอได้ยินปลายสาย เขายืดตัวตรงฉับพลัน “ครับๆ ผมเข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมจะถอนกำลังเดี๋ยวนี้ครับ!”

วางสายแล้ว เขาหันมาพูดกับอู๋เป่ยอย่างนอบน้อมว่า “ขออภัยครับ เรามาผิดที่ รบกวนแล้วครับ”

พูดจบ คนทั้งกลุ่มก็ถอยออกไป พร้อมปิดประตูให้เรียบร้อย

หลานหลิงที่ทำใจเตรียมตัวเข้าคุกไว้แล้ว ไม่คิดว่าคนที่มาจับกลับเดินหายไปเฉยๆ เธอประหลาดใจ จึงถามว่า “น้องเฉิง เกิดอะไรขึ้น?”

เถาเฉิงว่า “ผมบอกแล้ว หัวหน้าผมเก่งมาก”

เธอเลยหันไปมองอู๋เป่ย เขายิ้มแล้วพูดว่า “น้าสาว ผมรู้จักเพื่อนคนหนึ่งที่ทำงานอยู่ศาลากลางจังหวัด ผมฝากเรื่องไว้แล้ว เรื่องของน้าไม่น่ามีปัญหา”

แล้วก็จริง อีกไม่กี่นาทีต่อมา เฉาอวี่หลิงโทรมาหาหลานหลิง เธอถึงกับกล่าวขอโทษผ่านสาย บอกว่าตัวเองไม่ควรปฏิบัติต่อหลานหลิงแบบนั้นตั้งแต่แรก

วางสายแล้ว หลานหลิงรู้สึกราวกับฝันไป ไม่เพียงไม่ต้องติดคุกหรือชดใช้ค่าเสียหาย แถมยังได้รับคำขอโทษที่ล่าช้ามาด้วย!

อู๋เป่ยกินมื้อเช้าเสร็จแล้ว เขาดูนาฬิกาแล้วว่า “เฉิง น้าสาว ผมมีธุระ ขอตัวก่อน”

หลานหลิงโยนกุญแจรถให้ พูดว่า “ขับรถฉันไปเลย”

อู๋เป่ยรับไว้พร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณน้าสาว”

ลงไปชั้นล่างหาเจอรถ อู๋เป่ยขับออกจากหมู่บ้านจัดสรร ระหว่างทาง เขาติดต่อกู้ชิงเหลียน ถามว่า “คุณชายซูคนนั้นมาถึงหรือยัง?”

กู้ชิงเหลียนว่า “กำลังจะถึง ทั้งตระกูลกู้กำลังเตรียมต้อนรับเขาอยู่”

อู๋เป่ยว่า “ส่งที่อยู่มาให้ผม เดี๋ยวผมไปหา”

แม้กู้ชิงเหลียนจะรู้สึกว่าอู๋เป่ยมาตอนนี้ไม่ค่อยเหมาะ แต่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังส่งที่อยู่ให้เขา

หน้าคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลกู้ เหล่าคนสำคัญของตระกูลยืนกันพร้อมหน้า ทุกคนจ้องถนนหน้าประตูหวังว่าคุณชายซูจะโผล่มาเร็วๆ

พอดีมีรถสีแดงคันหนึ่งแล่นมาแล้วจอดเทียบหน้าประตู ประตูรถเปิด อู๋เป่ยก้าวลงมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน