ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2460

ยังไม่ทันให้อู๋เป่ยเอ่ยปาก เหล่ายอดฝีมือไม่กี่คนที่อยู่หลังเหยียนเหลิ่งสือก็พุ่งเข้าไป กดหานจื้อเกาลงกับพื้นในทันที ยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งจงโจว เหยียนเหลิ่งสือ ใจเหี้ยมโหด เดินเข้าไปพูดเสียงเย็นว่า “ระวังคำพูดของแก! ถึงจะแพ้เงิน แต่แกยังมีสมบัติอยู่ไม่น้อย ยังใช้ชีวิตสบายๆ ได้ แต่ถ้ากล้าก่อเรื่องล่ะก็ ฉันรับประกันว่าจะทำให้แกกับครอบครัวของแก ตายอย่างอนาถ!”

นี่คือคำขู่จากยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งจงโจว หานจื้อเกาทันทีอ่อนลง เขาร้องไห้โฮ หันไปขอร้องอู๋เป่ยว่า “เพื่อน ช่วยคืนเงินที่นายชนะฉันมาสักหน่อยได้ไหม?”

อู๋เป่ยดึงหานปิงเหยียนเข้ามาอยู่ข้างๆ แล้วถามว่า “นายรู้จักเธอไหม?”

หานจื้อเกาสะอึก เขาเคยเห็นหานปิงเหยียนมาบ้าง คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วร้องขึ้นว่า “หล่อนเป็นลูกสาวของหานจื้อเฉิง!”

อู๋เป่ยว่า “ใช่ ผมเป็นแฟนของปิงเหยียน เงินพวกนี้ ถือว่าผมทวงความยุติธรรมแทนลุงหาน!”

หานจื้อเกาตะโกนลั่น “ฉันกับแกยังไม่จบ…” พูดได้ไม่กี่คำก็ถูกคนอุดปาก ลากออกจากคาสิโนไป

อู๋เป่ยส่งมอบชิปเดิมพันทั้งหมดที่ชนะให้เหยียนเหลิ่งสือจัดการ ตอนนั้นงานเลี้ยงค่ำเริ่มแล้ว อู๋เป่ยกับหานปิงเหยียนคล้องแขนกันเข้าห้องจัดเลี้ยง ทุกคนมองพวกเขาด้วยสายตาเกรงขาม คนที่สั่งเหยียนเหลิ่งสือได้ แถมยังทำให้มหาเศรษฐีระดับจงโจวอย่างหานจื้อเกาล้มละลายได้อย่างง่ายดาย แบบนี้ไม่ใช่ฝีมือของคนธรรมดาแน่!

ระหว่างงาน มีคนจำนวนไม่น้อยเข้ามาคุยกับอู๋เป่ย หวังจะตีสนิทไว้ก่อน

หูอี้จือถือแก้วเหล้าเดินเข้ามา ยิ้มพูดว่า “พี่อู๋ ฝีมือเด็ดจริง”

อู๋เป่ยว่า “ชมเกินไป พี่หู คาสิโนของพวกคุณปีหนึ่งทำกำไรได้เท่าไหร่?”

หูอี้จือยิ้ม “พี่อู๋ก็สนใจด้วยหรือ?”

อู๋เป่ยว่า “ถ้ากำไรดี ผมก็อยากมีส่วนร่วม”

หูอี้จือว่า “คาสิโนของหูเจีย ปีหนึ่งมีกำไรราวหนึ่งแสนล้านบาท แต่กำไรส่วนใหญ่นั้นต้องส่งขึ้นไป พวกเราหูเจียเอาไปได้ราวๆ สองหมื่นถึงสองหมื่นห้าพันล้านบาท”

อู๋เป่ยว่า “ในตัวจังหวัด ทำกำไรง่ายกว่ามั้ย?”

หูอี้จือยิ้มฝืด “ตัวจังหวัดแบบนั้น ไม่ใช่ที่ที่พลังเล็กๆ อย่างพวกเราจะไปแตะต้องได้ ตามที่ผมรู้ คาสิโนทั้งหมดในตัวจังหวัด มีกำไรรวมต่อปีเกินสามแสนล้านบาท มากกว่าจงโจวสามเท่า!”

ขณะนั้นมีคนมากระซิบข้างหูหูอี้จือ เขาขมวดคิ้วนิดหนึ่งแล้วบอกอู๋เป่ยว่า “พี่อู๋ หานจื้อเกาก็มีเส้นสายอยู่บ้าง เขาหาคนมาช่วยขอร้อง เกรงว่าพี่คงต้องยอมรักษาหน้าให้เขาหน่อย”

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว “ใคร?”

หูอี้จือว่า “เกอลี่ หมอนี่เป็นลูกนอกสมรส พ่อของเขาเป็นผู้ฝึกตนขั้นมหาเทพจากโลกแห่งเซียน เพราะงั้น คนทั้งจงโจวเลยต้องเกรงใจเขาอยู่บ้าง”

อู๋เป่ยหัวเราะเย็น “ลูกนอกสมรสสักคน จะเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน ถ้าพ่อแท้ๆ ที่เขาเกิดนอกสมรสคิดจะดูแลจริง ป่านนี้คงไม่โยนเขามาทิ้งในที่เล็กๆ อย่างนี้หรอก”

เหตุผลของอู๋เป่ยนั้นเถียงไม่ได้ แต่หูอี้จือก็จนใจ “ก็จริง แต่ถึงอย่างไรพ่อแท้ๆ ของเขาก็เป็นผู้แข็งแกร่งในพลังแห่งความรอบรู้ ใครๆ ก็ไม่อยากเสี่ยงโดนจ้องเล่นงาน เลยไม่กล้าขัดใจเขา”

กำลังสนทนาอยู่ ก็มีบุรุษวัยยี่สิบต้นๆ ก้าวฉับๆ เข้ามา เขามาหยุดต่อหน้าหูอี้จือ ยิ้มถามว่า “พี่หู เมื่อกี้ใครเป็นคนชนะหานจื้อเกา?”

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ “ผมเอง”

คนผู้นั้นก็คือเกอลี่ เขามองอู๋เป่ยตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วยิ้มพูดว่า “เพื่อน ช่วยไว้หน้าฉันหน่อย คืนให้เขาสักครึ่งได้ไหม?”

อู๋เป่ยว่า “คืนครึ่งหนึ่ง? แค่คำพูดของนายคำเดียวเนี่ยนะ?”

สีหน้าเกอลี่หม่นลง “งั้นนี่หมายความว่าไม่ไว้หน้าฉันเลยใช่ไหม?”

อู๋เป่ยว่า “หน้าอย่างนาย ในสายตาฉันไม่มีราคา!”

“แก!” เกอลี่เดือดจนหน้าซีดเผือด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน