ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2478

ที่ชานเมืองทิศตะวันออกของนครซีไห่ ภายในโซนผลิตของโรงงานแห่งหนึ่ง ครอบครัวอู๋ต้าซิงกับหานปิงเหยียนถูกมัดโยนทิ้งไว้ตรงมุม ในโซนผลิตมีคนอยู่แปดคน จางเจี้ยนชิวกับหลินจื่อต้งก็อยู่ในนั้นด้วย。

จางเจี้ยนชิวถือดาบสั้นเล่มหนึ่งคมกริบอยู่ในมือ เขากำลังใช้มันเล็มเล็บอย่างสบายใจเฉิบ。

หลินจื่อต้งที่ยืนใกล้ๆ พูดว่า：“หลินจุนไม่มา。”

จางเจี้ยนชิวฮึใส่：“เขาไม่มาก็ดี จะได้ลดคน แบ่งของก็น้อยลงไปส่วนหนึ่ง。”

หลินจื่อต้ง：“จูเก๋อชวนอี๋กับหลินจุนก็ไม่มา เย่หนิงปิงก็ถอนตัว ผมเอะใจอยู่ตลอด มันต้องมีอะไรแปลกๆ คนพวกนั้นหัวแหลมกันทั้งนั้น ไม่มีเหตุผลจะปล่อยของดีที่อยู่ตรงหน้าหรอกใช่ไหม？”

จางเจี้ยนชิวปรายตามองเขา：“อีแค่อู๋เป่ยมีลูกไม้บ้าง จะสู้พวกเราตั้งแปดคนได้ยังไง? อีกอย่าง ครอบครัวเขาอยู่ในกำมือเรา เขาก็ต้องอยู่ในอุ้งมือเรา”

หลินจื่อต้ง：“เฮ้อ ว่ากันตามจริงพวกเราก็เป็นคนเก๋าในยุทธภพทั้งนั้น แต่ไม่รู้ทำไม ผมเอะใจว่ามันไม่ชอบมาพากลอยู่ดี。”

ทันใดนั้น เงารางๆ เงาหนึ่งปรากฏข้างกายพวกอู๋ต้าซิง แล้วทั้งสามก็หายตัวไปในพริบตา。

“คนหายไปไหน!” จางเจี้ยนชิวตะโกนลั่นเมื่อเห็นว่าคนไม่อยู่แล้ว ยามเฝ้าหลายคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่รู้เลยว่าพวกนั้นหายไปได้ยังไง。

ขณะเดียวกัน อู๋เป่ยก็พาพ่อแม่กับหานปิงเหยียนไปยังที่เปลี่ยวข้างนอกโรงงาน คลายเชือกให้ทั้งสามแล้วพูดว่า：“ปิงเหยียน อยู่รอกันตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมมา”

เพียงชั่วพริบตาเดียว อู๋เป่ยก็ปรากฏตัวในโซนผลิตของโรงงาน。

ตอนนั้นจางเจี้ยนชิวกำลังใช้พลังจิตกวาดหาเต็มกำลัง แต่ก็ไม่พบอะไร เขากำลังฉงน ก็มีมือข้างหนึ่งกดลงบนบ่าของเขา ร่างทั้งร่างสะท้านวาบ แล้วมีกระแสพลังประหลาดไหลบ่าเข้าสู่กาย ทันทีเขาก็ไร้ความรู้สึก ที่พิลึกยิ่งกว่านั้น เขาพบว่าคนรอบข้างเหมือนไม่รู้เลยว่ามีใครควบคุมตัวเขาอยู่。

เรื่องสยองเกิดขึ้น จางเจี้ยนชิวรู้สึกว่าร่างกายตนไม่อยู่ในการควบคุม เขาหันตัวเดินเข้าหาสมาชิกคนหนึ่ง โดยที่คนรอบๆ ไม่รู้เลยว่า กลางอากาศ อู๋เป่ยขยับปลายนิ้วทั้งสิบ เส้นด้ายพลังลับสิบเส้นทอดลงมา ควบคุมการเคลื่อนไหวทั้งหมดของจางเจี้ยนชิว。

เห็นจางเจี้ยนชิวเดินเข้ามา ชายคนนั้นถามว่า：“เอาไงดี คนหายไป……”

“ฉึก!”

จางเจี้ยนชิวชูมือ ดาบสั้นในมือแทงเข้ากลางอกชายคนนั้น อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตอบโต้ เบิกตากว้าง เอ่ยได้แค่คำว่า “แก—” ก็ล้มลงสิ้นใจ。

คนที่เหลือต่างหันขวับมองจางเจี้ยนชิว หลินจื่อต้งตะโกนลั่น：“จางเจี้ยนชิว แกบ้าไปแล้วหรือ!”

จางเจี้ยนชิวตาค้าง ใจหวาดผวาแต่พูดไม่ออก เขาอ้าปากอยากพูดแต่เปล่งเสียงไม่ออก จากนั้นพลันดีดตัวพุ่งเข้าหาหลินจื่อต้ง。

หลินจื่อต้งสะดุ้งเฮือก ถอยกรูดหลบ แต่ความเร็วของจางเจี้ยนชิวร้ายกาจ ราวกับมีแรงบางอย่างผลักเขาให้พุ่งทะยาน。

“ฉัวะ!”

แสงดาบพาดผ่าน แขนข้างหนึ่งของจางเจี้ยนชิวถูกฟันขาด เลือดพุ่งกระฉูด เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด。

สีหน้าจางเจี้ยนชิวสิ้นหวัง แต่ร่างกายยังคงไล่ฆ่าต่อไปอย่างไร้การควบคุม วิชาดาบที่สำแดงออกมากลับเหนือชั้นกว่าฝีมือจริงของเขานับร้อยเท่า!

แสงดาบวูบเดียว ศีรษะของหลินจื่อต้งก็หลุดลงพื้น พลังยุทธ์ของเขาไม่สูง จะรอดพ้นคมดาบสังหารนี้ได้อย่างไร。

ถัดจากนั้น จางเจี้ยนชิวราวกับยมทูต ไล่สังหารคนทั้งกลุ่ม ผ่านไปไม่ถึงนาที ณ ที่เกิดเหตุ เหลือเพียงจางเจี้ยนชิวคนเดียว นอกนั้นถูกสังหารเรียบ ไม่เหลือรอดแม้แต่คนเดียว!

จางเจี้ยนชิวอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา มึนงงมองภาพเบื้องหน้า。

อู๋เป่ยร่อนลงมาอย่างช้าๆ ยืนตรงหน้าของเขา เอ่ยว่า：“พวกสวะอย่างพวกแก ยังกล้าคิดจะเล่นงานผมอีก ใครให้ความกล้ากัน？”

จางเจี้ยนชิวกลับมาพูดได้ เขาขบเขี้ยวถาม：“ใช่เย่หนิงปิงเป็นคนบอกทุกอย่างให้แกฟังหรือเปล่า？”

อู๋เป่ย：“เธอจะบอกหรือไม่ ก็ไม่เปลี่ยนผลลัพธ์。”

จางเจี้ยนชิวถอนหายใจยาว หลับตาลง：“จะฆ่าก็ฆ่าเลย！”

“ฆ่าเลยก็ดูจะง่ายไป” มือของอู๋เป่ยกดลงบนกระหม่อมเขา ทันใดนั้นแม้แต่ความคิดของจางเจี้ยนชิวก็ถูกควบคุม。

“ตลอดหลายปีนี้ พวกแกคงใช้วิธีนี้ทำร้ายคนไม่น้อยใช่ไหม? ตายไปกี่คนแล้ว?” เขาถาม。

จางเจี้ยนชิวทั้งๆ ที่ไม่อยากตอบ ปากกลับไม่เชื่อฟังใจ เอ่ยว่า：“ตายไปเจ็ดสิบห้าคน。”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน