ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2477

อู๋เป่ยยิ้มถามว่า “ถ้าผมเข้าร่วมกับพวกคุณ จะได้อะไรบ้างครับ?”

“แบ่งปันทรัพยากร” เย่หนิงปิงตอบ “พวกเราทุกคนมีปัญญาติดตัวจากอดีตชาติ รู้เรื่องลึกๆ กันคนละอย่าง ภายในกลุ่มเลยแลกเปลี่ยนกันได้ เช่น ฉันต้องการวิชายุทธของคุณ ส่วนคุณอยากได้วิชาลับของฉัน เราก็แลกกันเป็นการส่วนตัวได้ค่ะ”

อู๋เป่ยกับพวกนี้ยังไม่ค่อยสนิท เพิ่งรู้จักกัน เขาไม่อยากเข้าหาใครมากเกินไป จึงยิ้มแล้วว่า “เอาล่ะ ผมจะคิดดูก่อนครับ”

พอดียกอาหารจานหนึ่งมาเสิร์ฟ อู๋เป่ยในฐานะแขก ตามธรรมเนียมต้องคีบคำแรก แต่พอเขาหยิบตะเกียบขึ้น ดวงตาก็หรี่ลงนิดหนึ่ง ก่อนจะคีบเอาแมลงสีเทาตัวเล็กเท่าเมล็ดข้าวสารออกมาจากกับข้าว สีของมันกลมกลืนกับอาหารมาก ถ้าไม่ใช่เพราะสายตาเขาเฉียบคม คงไม่มีวันเห็น

เย่หนิงปิงเอ่ยว่า “นี่มันแมลงเหรอคะ?”

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ “เป็นแมลงพิษกู่ พิษร้ายแรง”

เขาลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “ให้คนเก็บอาหารพวกนี้ไปทิ้งให้หมด ผมขอออกไปข้างนอกสักครู่ครับ”

อู๋เป่ยเดินออกไปพลางปล่อยพลังจิตออกไปกวาดหาคนที่ลงกู่

ขณะนั้น บนหลังคาวิลล่ามังกรคู่ มีชายวัยกลางคนยืนอยู่ พอรู้ตัวว่าถูกพลังจิตของอู๋เป่ยล็อกเป้าไว้ ตัวเขาก็กระโดดลงแล้วเผ่นลงเขาทันที

ทว่าเพิ่งวิ่งได้สิบกว่าเมตร ที่เอวก็เกิดอาการชาวูบ แล้วทั้งตัวทรุดหน้าคว่ำฟาดพื้นดังโครม ฟันหน้าหัก เลือดไหลไม่หยุด

ไม่รู้ว่าอู๋เปยมายืนข้างตัวเขาตั้งแต่เมื่อไร เหยียบกลางหลัง พูดนิ่งๆ ว่า “กล้าลงกู่ใส่ผม กล้าดีนี่”

ชายคนนั้นพยายามจะหันหน้า แต่คอตึงแข็ง หันไม่ได้ ทำได้แค่มองพื้นแล้วคำรามว่า “มึงกล้ามาทำงานกูพัง กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่!”

อู๋เป่ยว่า “แกนี่แหละหมอวูที่ทำร้ายเซี่ยงเจิ้นหมิง?”

“ใช่กู! ไอ้เจ้าหนู ปล่อยกูเดี๋ยวนี้จะดีกว่า ไม่งั้น…”

อู๋เป่ยหัวเราะเย็น “ถึงเวลาแบบนี้แล้วยังปากแข็งอีก”

กร๊อบ!

อู๋เป่ยเหยียบเพียงครั้งเดียว กระดูกต้นคออีกฝ่ายก็หัก แล้วเขาก็กดจุดไม่กี่แห่ง ตัดพลังยุทธ์จนหมดสิ้น

บนหน้าของหมอวูฉายชัดด้วยความหวาดผวา จากนั้นมีฝูงแมลงนับไม่ถ้วนชอนไชออกจากร่างมันแล้วซุกกลับเข้าไป สีหน้ามันบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ดวงตาแดงฉานขึ้นชั่วพริบตา

อู๋เป่ยรู้ดีว่ามันจะถูกแมลงพิษกู่ย้อนกัดจนตาย จึงไม่สนใจอีก กลับเข้าห้องจัดเลี้ยงไปกินต่อ ไม่นานหลังจากเขาเดินจากไป หมอวูก็ถูกแทะจนเกลี้ยง เหลือแค่เสื้อผ้ากองเดียว

พอกลับมา ก็มีการยกอาหารชุดใหม่มาเสิร์ฟ เย่หนิงปิงถามว่า “อู๋เป่ย เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

อู๋เป่ยว่า “มีหมอวูจ้องเล่นงานผม แต่ผมตะเพิดไปแล้ว”

จางเจี้ยนชิวลุกขึ้นทันที พูดว่า “พี่อู๋ ผมมีธุระ ขอตัวก่อนนะ”

ต่อมาหลินจื่อต้งก็ว่า “ผมก็เหมือนกัน พี่อู๋ หนิงปิง แล้วเจอกัน”

เห็นสองคนนั้นลุกไป เย่หนิงปิงส่ายหน้า “ขี้ขลาดสองคน พอได้ยินคำว่า ‘หมอวู’ พวกเขาก็ผวาแล้ว”

อู๋เป่ยยิ้มถาม “แล้วคุณไม่กลัวเหรอ?”

เย่หนิงปิงว่า “จะกลัวอะไรล่ะ คุณออกไปแป๊บเดียวก็จัดการเรื่องเรียบร้อยแล้วค่ะ”

กินเสร็จ อู๋เป่ยให้หานปิงเหยียนกับพ่อแม่กลับโรงแรมไปพัก ส่วนเขาอยู่ที่วิลล่ามังกรคู่ต่อ

ที่ลานจอดรถของวิลล่ามังกรคู่ อู๋เป่ยเอ่ยว่า “คุณมีอะไรอยากบอกผมหรือเปล่า?”

แท้จริงแล้ว ตอนที่จางเจี้ยนชิวกับพวกยังอยู่ เย่หนิงปิงแอบสะกิดเท้าคุณสองที เหมือนจะบอกใบ้บางอย่าง

เย่หนิงปิงถอนหายใจแผ่วๆ “จางเจี้ยนชิวกับพวกกำลังเล็งจะเล่นงานคุณ”

“พวกเขาคิดจะเล่นงานผม?” อู๋เป่ยมองเธอตาไม่กะพริบ “คุณก็น่าจะร่วมด้วยใช่ไหม?”

เย่หนิงปิงว่า “พวกฉันเป็นพวกเดียวกันค่ะ แต่ว่าตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

“ทำไมถึงเปลี่ยนใจ?” อู๋เป่ยถาม

เย่หนิงปิงถอนใจแผ่วๆ “เพราะฉันรู้สึกว่าเป็นเพื่อนกับคุณน่าจะดีกว่าค่ะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน