ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2476

อู๋เป่ยรีบวางเธอลงทันที หน้าแดงก่ำ ไอแห้งๆ หนึ่งทีแล้วบอกว่า “ทำตามที่ผมสอนไว้นะ” พอพูดจบก็รีบเดินออกจากเรือนเล็กไป

ยาเพิ่งซื้อมาพอดี เซี่ยงเจิ้นหมิงกินยาแล้วสีหน้าดีขึ้นมาก อู๋เป่ยตรวจดูอีกครั้ง กำชับให้พักฟื้นให้ดี แล้วบอกว่าจะมาใหม่พรุ่งนี้

ลาจากเซี่ยงเจิ้นหมิง เขากลับไปที่โรงแรมหา หานปิงเหยียน ตั้งใจจะพาเธอกับพ่อแม่ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน

กำลังจะออกเดินทาง เย่หนิงปิงโทรมา “อู๋เป่ย ค่ำนี้ฉันเลี้ยงเอง ว่างมามั้ย?”

อู๋เป่ย “ได้สิครับ แต่ผมกำลังจะไปกินข้าวกับครอบครัวแฟน งั้นไปรวมกันไหม?”

เย่หนิงปิงหัวเราะ “ก็ดีเลย มากินที่ร้านที่ฉันจองไว้นะ อาหารที่นี่อร่อยมาก”

นครซีไห่, วิลล่ามังกรคู่

วิลล่ามังกรคู่เป็นร้านอาหารที่สร้างอยู่บนไหล่เขา ส่วนใหญ่ไม่เปิดให้คนนอกเข้าเพราะเป็นทรัพย์สินส่วนตัว ใครจะมาที่นี่ได้ ต้องได้รับเชิญจากเจ้าของวิลล่าเท่านั้น

เจ้าของวิลล่ามังกรคู่ลึกลับมาก คนในนครซีไห่จำนวนไม่น้อยไม่รู้แม้กระทั่งภูมิหลังของเขา ส่วนคนที่รู้ กลับให้ความเคารพอย่างยิ่ง

รถขับมาถึงหน้า วิลล่ามังกรคู่ ที่หน้าประตูมีป้อมยาม เนื่องจากป้ายทะเบียนของอู๋เป่ยถูกลงทะเบียนไว้ในระบบล่วงหน้า ไม้กั้นจึงยกเปิดอัตโนมัติ รถเลี้ยวเข้าไปได้ทันที

รถไต่ขึ้นมาถึงกึ่งกลางเขาแล้วจอดหน้าตึกสามชั้น เย่หนิงปิงเดินออกมาหา ด้านหลังเธอมีชายหนุ่มสองคน อายุราวๆ สิบเก้าถึงยี่สิบปี

เย่หนิงปิงยิ้ม “อู๋เป่ย ท่านสองท่านนี่คุณลุงกับคุณป้าใช่ไหม?”

อู๋เป่ยบอก “นี่พ่อกับแม่ผมครับ”

เย่หนิงปิงยิ้มเข้าไปทัก “คุณลุงคุณป้าคะ ฉันชื่อเย่หนิงปิง เป็นเพื่อนของอู๋เป่ยค่ะ”

อู๋ต้าซิงยิ้มตอบ “สวัสดีครับ คุณเย่”

เย่หนิงปิงชี้ไปยังสองคนด้านหลัง “อู๋เป่ย นี่เพื่อนฉัน จางเจี้ยนชิว กับ หลินจื่อต้ง ทั้งคู่เป็นคนท้องถิ่นซีไห่ พอได้ยินว่าเธอเก่งกันทั้งเมือง ก็อยากมาทักเทพบาสเกตบอลตัวจริงสักครั้ง”

คนที่ชื่อจางเจี้ยนชิวสูงราวๆ เมตรแปด รูปร่างกำยำ ดวงตาคม มือใหญ่กว่าคนทั่วไปเกือบเท่าตัว ข้อนิ้วหนาแข็ง

พอจับมือกัน อู๋เป่ยก็รู้สึกว่ามืออีกฝ่ายแน่นแข็งราวกับเหล็กหล่อ

“ได้ยินชื่อเสียงมานานครับ” จางเจี้ยนชิวยิ้มกว้าง ออกแรงบีบมือพอสมควร

ทว่าแรงเท่านี้สำหรับอู๋เป่ยไม่สะเทือน เขาหน้านิ่ง จับสลับหลวมสลับแน่น ทำให้อีกฝ่ายลงแรงไม่ถนัด

จางเจี้ยนชิวหัวเราะ “ชื่อเสียงไม่เกินจริง นับถือเลยจริงๆ”

อีกคนชื่อหลินจื่อต้ง รูปร่างไม่สูง สวมแว่น เขาดันกรอบแว่นสีดำแล้วยิ้ม “นายเล่นบาสโหดมาก ผมแทงทีมพวกนายไว้ กำไรงามเลย”

อู๋เป่ยแปลกใจนิด “นายแทงฝั่งโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งจงโจวเหรอ?”

หลินจื่อต้งพยักหน้า “แทงไปสองนัด กำไรตั้งพันห้าร้อยล้าน”

เย่หนิงปิงว่า “จื่อต้ง งั้นวันนี้นายต้องเลี้ยงแล้วล่ะ ฉันเพิ่งได้แค่ไม่กี่ล้านเอง แต่นายได้ตั้งพันห้าร้อยล้าน”

หลินจื่อต้งหัวเราะ “งั้นผมเลี้ยงเองครับ พี่อู๋ คุณลุงคุณป้า เชิญครับ”

ทุกคนถูกพาไปยังห้องจัดเลี้ยงหรูหรา พรมเป็นงานทอมือ พนักงานบริการทุกคนใส่ชุดกี่เพ้าสีแดง หุ่นดีหน้าตางามกันแทบทุกคน

ทุกคนนั่งประจำที่ เย่หนิงปิงดูเวลาแล้วพูด “ดูท่าว่าจูเก๋อจะมาสายอีกแล้ว”

อู๋เป่ย “ยังมีคนอื่นอีกเหรอ?”

เย่หนิงปิง “คนขี้มาสายนั่นชื่อจูเก๋อชวนอี๋ เราสังสรรค์กันบ่อย”

อู๋เป่ย “เขาต้องเป็นคนสนุกแน่”

จางเจี้ยนชิวหัวเราะ “สนุกจริง ครั้งแรกที่เจอ เขานั่งตกปลากลางทะเลสาบโดยไม่ใส่เหยื่อ แต่ปลากลับว่ายล้อมแล้วกระโดดลงตะกร้าปลาด้วยตัวเอง”

หลินจื่อต้ง “นั่นยังธรรมดา ครั้งแรกที่ผมเจอ เขากำลังเถียงกับเด็กอายุสามขวบ แล้วดันเถียงแพ้เด็กซะงั้น”

เย่หนิงปิงยิ้ม “ใช่ เขาไม่เหมือนคนทั่วไปจริงๆ”

อู๋เป่ยฟังแล้วครุ่นคิด “นั่นแปลว่าเขามีใจบริสุทธิ์ดุจเด็ก ปลาเลยไม่เห็นว่าเขาเป็นภัย กลับอยากเข้าใกล้ เด็กก็ชอบเขา ยอมเถียงเล่นด้วย คนแบบนี้ การบำเพ็ญเพียรต้องลึกซึ้งมาก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน