ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2480

โครม!

หน้าอกของหวงลี่ซื่อยุบฮวบจากหมัดที่ซัดเข้าไปตรงกลางหัวใจ ร่างชะงัก แล้วล้มผลึ่งลงกับพื้น หมัดเดียวสั่นสะเทือนหัวใจจนเสียหาย ทำให้เขาขยับตัวไม่ได้ชั่วคราว

เซี่ยงเจิ้นหมิงสะดุ้ง รีบพุ่งเข้าไปดู ก็พบว่าอู๋เป่ยไม่ได้ลงมือเอาชีวิต ไม่งั้นหมัดเมื่อกี้คงฆ่าคนไปแล้ว

เขารีบยกมือคำนับต่ออู๋เป่ยว่า: “คุณชายอู๋ ได้โปรดเมตตา ปล่อยศิษย์น้องของข้าสักครั้งเถอะครับ!”

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ ว่า: “ถ้าผมไม่ยั้งมือ เขาตายไปแล้ว”

“ใช่ๆ ท่านเมตตาจริงๆ ครับ” เซี่ยงเจิ้นหมิงรีบเอ่ยรับ

อู๋เป่ยว่า: “เรื่องภายในบ้านของพวกเจ้า ผมไม่คิดจะยุ่ง ขอตัวก่อน”

เสวี่ยอู่เหลือบมองเซี่ยงเจิ้นหมิง แล้วรีบวิ่งตามออกไป

ออกจากสำนักราชาเซียนได้ไม่นาน เสวี่ยอู่ก็ตามทัน พูดว่า: “คุณชาย อย่าไปถือสาพวกเขาเลยนะคะ พวกเขาไม่รู้อะไรจริงๆ”

อู๋เป่ยหยุดเท้า บอกว่า: “ไม่ต้องตามผมมาแล้ว สำนักราชาเซียน ผมจะไม่กลับไปอีก”

ใจของเสวี่ยอู่หายวาบ ในจังหวะที่อู๋เป่ยกำลังจะหันตัวไป เธอก็คว้าแขนเขาไว้ บอกว่า: “คุณชายจะไปที่ไหน ฉันก็จะไปที่นั่น!”

อู๋เป่ยชะงัก มองเธอแล้วถามว่า: “แล้วเธอไม่ห่วงอาจารย์ของเธอหรือ?”

ดวงตางามของเสวี่ยอู่เอ่อไปด้วยน้ำตา: “ฉันจะทำอะไรได้ล่ะคะ”

อู๋เป่ยยิ้มมุมปากมองเธอ: “ทำไมถึงอยากตามผมล่ะ?”

“ฉัน…” เสวี่ยอู่พูดไม่ออก ทั้งเขินทั้งงอน

อู๋เป่ยหัวเราะ ฮ่าๆ จูงเธอเดินไปข้างหน้า บอกว่า: “ไม่ต้องลำบากใจ ผมไม่ใช่คนใจแคบหรอก”

เสวี่ยอู่ค่อยโล่งใจ รีบถาม: “คุณชายจะไปที่ไหนคะ?”

อู๋เป่ย: “ก็ต้องไปหาที่เงียบๆ สักแห่ง แล้วผมจะสอนเธอฝึกต่อ”

เสวี่ยอู่ดีใจจนลิงโลด: “ดีจังเลย! ขอบคุณนะคะคุณชาย!”

อู๋เป่ย: “ถึงผมจะไม่สนใจสำนักราชาเซียนนัก แต่สิ่งบนภาพวาดราชาเซียนกลับเกี่ยวเนื่องกับพวกเธอ ช่วงนี้ผมจะถ่ายทอดสิ่งที่ผมเรียนรู้ให้บ้าง ก็ถือว่าได้มีคำชี้แจงต่ออาจารย์ของเธอด้วย”

เสวี่ยอู่นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงว่า: “คุณชาย ฉันมีที่เงียบๆ สำหรับฝึกอยู่แห่งหนึ่ง เราไปที่นั่นกันไหมคะ?”

เดิมทีอู๋เป่ยตั้งใจจะไปโรงแรม แต่พอได้ยินดังนั้นก็ว่า: “ก็ได้”

ทั้งสองจึงขับรถมุ่งหน้าเข้าภูเขา

ขับไปราวสี่สิบนาที ก็ถึงบริเวณกึ่งกลางไหล่เขา บนเชิงเขามีสำนักเต๋าแห่งหนึ่ง ประตูเปิดอยู่ เห็นเงาร่างไหวๆ อยู่ข้างใน

อู๋เป่ย: “อ้อ เป็นสำนักเต๋านี่เอง”

เสวี่ยอู่ว่า: “ตอนเด็กๆ ฉันเติบโตอยู่ที่สำนักเต๋าแห่งนี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ที่มาของตัวเอง แต่บรรดาคุณลุงทั้งหลายในสำนักดูแลฉันอย่างดี ถ้าไม่ใช่พวกท่าน ฉันคงอดตายตั้งแต่เด็กแล้ว”

อู๋เป่ย: “ที่แท้เธอโตที่นี่นี่เอง”

ทั้งสองมาถึงสำนักเต๋า ชายชราสวมชุดเต๋าสีเทากำลังกวาดลาน พอเห็นเธอ ดวงตาก็สว่างวาบ ยิ้มพลางว่า: “เสี่ยวอู่ วันนี้มีเวลามาหาเราด้วยหรือ?”

เสวี่ยอู่ยิ้ม: “ลุงรอง ฉันคิดถึงทุกคนมาก แล้วต้าเป๋ยเป๋ยล่ะ อยู่ไหน?”

เฒ่าเต๋ายิ้มตอบ: “พวกเขาลงเขาไปทำพิธีขจัดสิ่งอัปมงคลให้ชาวบ้าน ต้องค่ำๆ ถึงจะกลับ”

แล้วหันมามองอู๋เป่ย: “เจ้าหนุ่มดูมีสง่าดี เป็นแฟนของหนูหรือเปล่า?”

แก้มเสวี่ยอู่แดงวาบ กำลังจะเอ่ยอะไร แต่อู๋เป่ยพูดเสียก่อน: “ท่านเต๋า สวัสดี ผมชื่ออู๋เป่ย”

เฒ่าเต๋าพยักหน้าพลางยิ้ม: “เชิญเข้าไปนั่งข้างใน ข้าเพิ่งเก็บผลไม้มาสดๆ ไปชิมกัน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน