ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2481

อู๋เป่ยฉุกคิดขึ้นในใจ เขาถามนักบวชเต๋าชราที่เพิ่งฟื้นว่า “คนนี้เกิดอะไรขึ้น?”

นักบวชเต๋าชราตอบว่า “ก่อนหน้านี้ได้ยินเขาว่าที่บ้านมีวิญญาณปีศาจร้ายอาละวาด ของหายบ่อย เด็กพอหลับก็ร้องไห้ เราไม่ได้คิดมาก ก็เลยมาช่วยไล่ ไม่คาดว่าเจอปีศาจหนูตัวหนึ่ง แปลกนะ ปกติปีศาจหนูพวกนี้กลัวคนที่สุด ตามหลักแล้วไม่น่าจะโผล่มาก่อเรื่องกลางย่านคนพลุกพล่าน”

อู๋เป่ยกลอกตา บีบเสียงให้แหลมเรียวแล้วส่งเข้าไปในหูของเฒ่าผมขาวโดยตรง เสียงนั้นทั้งแหลมทั้งเล็ก ราวกับหนูร้องจี๊ดๆ

“ตาแก่เฒ่า แกคิดว่าข้าตายแล้วรึ? ข้าเป็นเทพเซียน จะตายได้ยังไง! ของของข้าที่แกเอาไป ข้าไม่ปล่อยแกไว้แน่ คิกคิกคิก……”

เฒ่าผงะสะดุ้ง เผ่นลุกพรวดขึ้นร้องว่า “ของนั่นผมเป็นคนเจอ ไม่ใช่ของคุณ คุณแย่งไปไม่ได้! ผมจะเก็บมันไว้เป็นสมบัติตระกูล ตายก็ไม่ให้!”

อู๋เป่ยว่า “เหรอ? แต่ของนั่นข้าเอาไปแล้วนะ คิกคิกคิก……”

เฒ่าผงะลุกขึ้นอีกครั้ง หันตัววิ่งปรู๊ดไปทางลานหลังบ้าน

อู๋เป่ยไม่ได้ไล่ตาม เขาปลดปล่อยพลังจิต คอยเฝ้ามองดูจากระยะไกล เห็นเฒ่าคนนั้นพุ่งเข้าไปในห้องด้านหลัง เปิดแผ่นไม้ที่วางอยู่บนพื้น แล้วกระโดedลงไป

ใต้พื้นเป็นช่องว่างไม่ใหญ่นัก ข้างในมีหีบไม้ เขารีบเปิดหีบ หยิบห่อผ้าสีเหลืองออกมา คลี่ดู ข้างในเป็นหยกสีแดงทั้งแท่ง ขนาดเท่าฝ่ามือ รูปทรงคล้ายทารก แผ่แสงแดงดุจโลหิตออกมาในความมืด

พลังจิตของอู๋เป่ยพอแตะแสงแดง ก็รู้สึกผ่อนคลายสบายอย่างยิ่ง เขาฉุกคิดขึ้นมา ดูท่าของที่ปีศาจหนูจะหมายตาไว้ก็คือชิ้นนี้

เห็นของยังไม่หาย เฒ่าผมขาวค่อยโล่งใจ รีบซ่อนไว้ดังเดิม

ทันใดนั้น เสียงของอู๋เป่ยก็ดังก้องในหัวเขา “ลุง ของชิ้นนั้นแกไม่มีทางเก็บไว้ได้หรอก เอามันไปทำอะไร อยากได้เงินทอง หรืออยากอายุยืน?”

เฒ่ากลอกตานิดแล้วว่า “ผมอายุมากแล้ว ก็อยากอายุยืนถึงร้อยปีสิ แน่นอน ถ้าจะอยู่ให้นานขึ้น ผมก็ต้องใช้เงินด้วย!”

ปีศาจหนูว่า “อยากอายุยืนก็ง่าย อยากได้ทรัพย์ก็ไม่ยาก ข้างนอกมีเทพเซียนแซ่อู๋อยู่ผู้หนึ่ง เอาสมบัติล้ำค่านี่ไปมอบให้เขา เขาจะทำให้แกอายุยืนครบร้อยปี แถมยังให้เงินก้อนโตอีกด้วย”

แม้สติจะไม่ค่อยสมบูรณ์นัก แต่ก็ไม่ได้โง่ เขาหัวเราะเย้ย “ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง?”

อู๋เป่ยว่า “แกอยู่มาถึงปูนนี้ ก็น่าจะมีวิจารณญาณ เทพเซียนอู๋ที่อยู่นอกนั่น ฝีมือไม่ธรรมดา ลองสักครั้งก็รู้เอง”

เฒ่ายังครึ่งเชื่อครึ่งแคลง เขาถามว่า “เขาจะให้ผมเท่าไหร่?”

อู๋เป่ยว่า “แกอยากได้เท่าไหร่?”

เฒ่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง กัดฟันพูดว่า “ห้าสิบล้านบาท!”

เขาเป็นแค่คนธรรมดาในตัวเมืองเล็ก ห้าสิบล้านบาทคือจำนวนมากที่สุดเท่าที่เขากล้าคิด

อู๋เป่ยว่า “น้อยไป ขอหนึ่งร้อยห้าสิบล้านบาท เขาให้แน่”

เฒ่าตาเบิกโพลง อุทานว่า “หนึ่งร้อยห้าสิบล้านบาท!”

อู๋เป่ยว่า “รีบไป เดี๋ยวเขาจะกลับเสียก่อน!”

เฒ่าดีดตัววิ่งออกไปด้วยความตื่นเต้น พุ่งพรวดออกประตู ตะโกนถามลั่นว่า “ท่านไหนคือเทพเซียนอู๋?”

อู๋เป่ยยิ้มบางๆ แล้วว่า “ผมแซ่อู๋ ตามหาผมมีเรื่องอะไรครับ?”

เฒ่าอุ้มห่อผ้าสีเหลืองแนบอก กลืนน้ำลายหนึ่งอึก แล้วว่า “มันบอกว่า ถ้าผมมอบสิ่งนี้ให้คุณ คุณจะให้เงินผม แล้วยังทำให้ผมอายุยืนถึงร้อยปีได้ด้วยหรือ?”

อู๋เป่ยนิ่งคิดครู่หนึ่ง แล้วถาม “อยากได้เท่าไหร่?”

เฒ่ายกสามนิ้ว กัดฟันว่า “หนึ่งร้อยห้าสิบล้านบาท!”

อู๋เป่ยพยักหน้าเบาๆ “ได้ ส่งเลขบัญชีมา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน