ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2484

อู๋เป่ยมีน้าสาวคนหนึ่งชื่อหยางชิงอิน อายุเพียง 25 ปี อ่อนกว่าหยางกุ้ยจือมาก เอาจริงๆ น้าคนนี้เป็นเด็กที่ยายของอู๋เป่ยรับมาเลี้ยงช่วงปลายชีวิต ไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่กลับได้รับความเอ็นดูสุดๆ แม้แต่พี่สาวอย่างหยางกุ้ยจือก็รักน้องคนนี้มากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะหลังจากพ่อแม่เสียไป หยางกุ้ยจือยิ่งคอยดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง ช่วงไม่กี่ปีก่อนนั้น เธอเองก็ลำบากสุดๆ แต่ก็ยังกัดฟันส่งน้องไปเรียนต่างประเทศ

เมื่อไม่กี่ปีก่อน น้าสาวเคยพักอยู่ที่บ้านอู๋เป่ย เหมือนเป็นพี่สาวอีกคนของเขา

อู๋ต้าซิง: อืม กลับมาได้กี่วันแล้วล่ะครับ ก็คุณยายที่บ้านวุ่นวายอยู่ ฉันเลยให้แม่แกกับคุณยายไปพักที่โรงแรมก่อนครับ

อู๋เป่ย: พักโรงแรมอะไรกันล่ะครับ เดี๋ยวผมไปรับแม่กับน้ากลับบ้านตอนนี้เลยครับ

ถามที่อยู่โรงแรมเสร็จ อู๋เป่ยก็ขับรถมุ่งหน้าไปโรงแรม หานปิงเหยียนไปด้วย

พอมาถึงโรงแรม หยางกุ้ยจือกับหยางชิงอินกำลังรออยู่ในล็อบบี้

อู๋เป่ยร้องว่า: น้าสาว! แล้วพุ่งเข้าไปกอดเธอแน่น

อู๋เป่ยพูด: ว้าว น้าก็ยังอวบเหมือนเดิมเลยนะครับ

หยางชิงอินหยิกเขาเบาๆ: เจ้าหนูตัวแสบ ฉันจะไปอ้วนตรงไหนกัน! ก็หนักแค่ราวๆ 72–73 กิโลเอง!

หยางกุ้ยจือยิ้ม: เอาล่ะๆ เจอกันก็เริ่มแหย่กันเลย ชิงอิน เดี๋ยวฉันแนะนำให้รู้จักนะ นี่คือหานปิงเหยียน แฟนของเสี่ยวเป่ย

หานปิงเหยียนรีบทักว่า: สวัสดีค่ะน้าสาว ฉันชื่อปิงเหยียนค่ะ

หยางชิงอินมองสำรวจหานปิงเหยียนตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางเอ่ยอย่างอิจฉา: อุ๊ย หน้าตาสวยไม่พอ หุ่นยังเพรียวอีก ถ้าฉันหุ่นได้แบบเธอบ้างก็ดีสิคะ!

อู๋เป่ย: น้าสาววางใจเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดยาสมุนไพรให้สองสามชุด รับรองหุ่นกลับมาเพรียวครับ

สองคนนี้ชอบหยอกกันมาตั้งแต่เด็ก หยางชิงอินเลยไม่คิดจริงจัง คิดว่าอู๋เป่ยพูดเล่น

ทุกคนขึ้นรถ อู๋เป่ยกำลังต่อคิวรอออกจากหน้าโรงแรม ทันใดนั้นมีรถหรูคันหนึ่งขับมาข้างหลัง คนขับบีบแตรยาวไม่เลิก

อู๋เป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ด้านหน้ามีรถคันหนึ่งจอดติด เขาก็จะให้รถบินข้ามไปได้ยังไงกัน

ทีแรกเขาไม่อยากสนใจ แต่รถหลังบีบแตรไม่หยุด จนหยางชิงอินยังโมโหพูดว่า: คนข้างหลังนี่ไม่มีมารยาทเอาซะเลย บีบอะไรนักหนา โคตรหนวกหูเลย!

อู๋เป่ยว่าเสียงเรียบ: เขาคงอยากให้รถมันบินละมั้ง

พูดจบ เขาเปิดประตู เดินไปที่หน้าต่างฝั่งคนขับของรถหรูคันนั้น แล้วเคาะกระจก

กระจกเลื่อนลง เผยให้เห็นชายหัวโล้นใส่สร้อยทองเส้นโต ตัวใหญ่บึกบึน เขากระโชกเสียง: เคาะอะไรนักวะ?

อู๋เป่ยยิ้ม: ถ้าพี่รีบ ก็บินข้ามไปเลยสิครับ

ชายหัวโล้นชะงัก “บินข้ามไป?” จากนั้นหน้าตาแข็งกร้าว: เจ้าหนู แกอยากตายรึไง! รู้ไหมว่ากูเป็นใคร!

อู๋เป่ย: ผมพูดจริงครับ ถ้าพี่รีบ เดี๋ยวผมจัดให้บินเอง

ชายหัวโล้นทำท่าจะเปิดประตู แต่ถัดมาเขารู้สึกว่ารอบข้างเงียบกริบ พอมองออกไปนอกหน้าต่างก็หน้าถอดสี เพราะข้างนอกกลายเป็นทะเลเมฆกว้างใหญ่กับท้องฟ้าสีน้ำเงินสุดลูกหูลูกตา!

นี่มันอะไรกัน? เขามองอู๋เป่ยที่ยังยืนอยู่ข้างนอก ถามเสียงสั่น: คุ—คุณ...

อู๋เป่ย: เห็นไหม ผมช่วยให้คุณ “บิน” ได้ อยากไปไหน เดี๋ยวผมไปส่งสักหน่อย

ชายหัวโล้นรู้ทันทีว่าเจอผู้มีฝีมือสูงเข้าให้แล้ว ถึงคนทั่วไปจะไม่ค่อยได้เห็นผู้ฝึกพลังยุทธ์กับตา แต่ตำนานเรื่องผู้ฝึกพลังยุทธ์น่ะได้ยินกันถมไป เขารีบร้อง: ท่านผู้มีฝีมือสูง โปรดไว้ชีวิต ผมผิดไปแล้ว ผมผิดจริงๆ ครับ!

อู๋เป่ย: รู้ไหมว่าบีบแตรไล่หลังคนอื่นตลอดมันหนวกหูมาก?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน