ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2492

อู๋เป่ยพูดว่า “ขอโทษนะ เพื่อให้ได้ผลเร็ว ผมจำเป็นต้องใช้วิธีนี้”

จากนั้น ซูชิงกั๋วก็รู้สึกถึงพลังอบอุ่นไหลเข้าสู่ร่าง ร่างกายของเธอเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดต่อหน้าต่อตา

ผ่านไปพักใหญ่ ซูชิงกั๋วรู้สึกว่าอกของตัวเองใหญ่ขึ้นมาก เดิมทีเป็นคัพ C ตอนนี้ขึ้นเป็นคัพ D ใหญ่ขึ้นไปอีกหนึ่งไซซ์ นอกจากนี้ยังรู้สึกได้ว่ามีพลังวิ่งวนอยู่ทั่วร่าง

ท้ายสุด อยู่ๆ ภาพก็มืดวูบ แล้วเธอก็สลบไป

พอตื่นขึ้นมา ก็เป็นตอนเย็นแล้ว เธอรีบลุกนั่ง เห็นอู๋เป่ยนั่งอ่านหนังสืออยู่ไม่ไกล

เห็นเธอตื่น อู๋เป่ยยิ้มถามว่า “ซูชิงกั๋ว รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

ความรู้สึกแรกของซูชิงกั๋วคือหิว เธอลุกไปส่องกระจก พบว่าผมดำเงางามขึ้น สีหน้าก็ไม่หมองคล้ำอมเหลืองอีกต่อไป แต่กลายเป็นขาวเนียนผ่องใส ร่างกายก็ไม่ทรมานแล้ว ไม่ไอ ไม่อึดอัด ไม่คลื่นไส้ โดยรวมคือรู้สึกดีสุดๆ!

ทั้งตกใจทั้งดีใจ จึงเดินไปตรงหน้าอู๋เป่ย โค้งให้ลึกๆ แล้วบอกว่า “ขอบคุณนะคะ!”

อู๋เป่ยยิ้มว่า “เฮ้ เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ไม่ต้องเกรงใจหรอก เธอคงหิวแล้วล่ะ ไปเถอะ ผมเลี้ยงข้าวเองครับ”

ทั้งสองไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง อู๋เป่ยสั่งกับข้าวสี่อย่างกับซุปหนึ่งถ้วย กินไปคุยไป

“พรุ่งนี้นายจะไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติ ขอให้ติดมหาวิทยาลัยเสินจิงนะคะ!”

หลังรู้ว่าอู๋เป่ยตั้งใจไปสอบวันพรุ่งนี้ ซูชิงกั๋วก็กล่าวแสดงความยินดีล่วงหน้า

อู๋เป่ยว่า “ผมเห็นเธอที่ห้องสมุดก็กำลังตะลุยข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่ ไปสอบด้วยกันดีไหมครับ?”

ซูชิงกั๋วหัวเราะแล้วว่า “ฉันยังไม่ได้สมัครนี่นา จะไปสอบไม่ได้หรอกค่ะ”

อู๋เป่ยว่า “ผมช่วยสมัครให้ได้นะครับ”

ซูชิงกั๋วชะงัก “จริงเหรอคะ?”

อู๋เป่ย “จริงสิครับ”

ซูชิงกั๋วคิดอยู่ครู่หนึ่ง กัดฟันตัดสินใจ “ก็ได้ งั้นฉันก็ไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติด้วยค่ะ!”

แล้วอู๋เป่ยก็โทรออกไปหนึ่งสาย ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ซูชิงกั๋วล็อกอินเข้าเว็บไซต์ทางการ พบว่าเธอลงทะเบียนสำเร็จเรียบร้อยแล้ว

อู๋เป่ยพูดว่า “ตอนนี้สิ่งแวดล้อมไม่กระทบเธอแล้ว ฉลาดขึ้นกว่าเดิมตั้งหลายเท่า สอบไม่มีปัญหาแน่ กลับบ้านไปทบทวนให้ดี พรุ่งนี้เจอกันครับ”

ส่งซูชิงกั๋วกลับบ้านเสร็จ อู๋เป่ยก็กลับบ้านไปหาพ่อแม่ ที่บ้านรู้แล้วว่าเขาจะไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติ และต่างก็มั่นใจในตัวเขา

พอกลับถึงบ้าน อู๋เป่ยเห็นกับข้าววางเต็มโต๊ะ หานปิงเหยียนนั่งคุยหัวเราะกับหยางกุ้ยจืออยู่

เห็นเขากลับมา หยางกุ้ยจือยิ้มพูดว่า “เสี่ยวเป่ย ทำไมกลับซะดึกล่ะ ปิงเหยียนรอเธอตั้งนานแล้วนะ”

อู๋เป่ยว่า “มีธุระนิดหน่อย พวกคุณกินกันหรือยังครับ?”

หยางกุ้ยจือ “เรารอเธอกลับมานี่แหละ”

จริงๆ อู๋เป่ยอิ่มมาแล้ว แต่ก็ยังนั่งลงกินไปเล็กน้อย

หานปิงเหยียน “พี่เป่ย พรุ่งนี้ก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติแล้ว พี่ต้องผ่านแน่ๆ”

อู๋เป่ย “ก็แน่นอนสิครับ”

แต่น้ำเสียงของหานปิงเหยียนแผ่วลง เธอถอนหายใจเบาๆ “พี่เป่ย เปิดเทอมแล้วพี่ก็ต้องไปมหาวิทยาลัยเสินจิง ส่วนฉันยังต้องอยู่ที่โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งต่อ”

อู๋เป่ยปลอบว่า “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมมีเวลาก็จะกลับมาเยี่ยมเธอ เธอว่างก็ไปหาผมที่เสินจิงได้นะ”

หานปิงเหยียนว่า “พี่เป่ย ได้ยินมาว่าที่เสินจิง คนที่นั่นส่วนใหญ่เป็นคนมีอิทธิพลกันทั้งนั้น พี่ไปถึงที่โน่นแล้ว อย่าไปทำให้ใครไม่พอใจง่ายๆ นะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน