ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2491

เรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติ แม้แต่ครูประจำชั้นก็ยังไม่รู้ จนถึงวันก่อนสอบ อู๋เป่ยเพิ่งไปบอกครู

"อะไรนะ เธอจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติเหรอ!" ครูประหลาดใจ "มั่นใจแค่ไหน?"

แม้ว่าอู๋เป่ยจะเรียนดีเยี่ยม ตอน ม.5 ก็เรียนจบเนื้อหามัธยมปลายทั้งหมดแล้ว คะแนนเป็นอันดับหนึ่งของทั้งเมือง แต่เขาก็มีเวลาทบทวนน้อยกว่าคนอื่นหนึ่งปี ตามปกติแล้วนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 6 จะใช้ปีสุดท้ายตะลุยข้อสอบเก่า สรุปเนื้อหา เพื่ออัพคะแนน แล้วค่อยทุ่มสุดตัวในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติปีถัดไป ถ้าขาดช่วงเตรียมตัวหนึ่งปีนี้ ใครก็ไม่กล้ารับปากว่าจะทำคะแนนดี

อู๋เป่ยว่า "ครูครับ ผมมั่นใจ"

ครูถาม "แล้วเธอเตรียมสมัครมหาวิทยาลัยไหน?"

ในสายตาครู นักเรียนระดับอู๋เป่ยก็ต้องยื่นสมัครมหาวิทยาลัยระดับท็อปเท่านั้น

อู๋เป่ยว่า "ครูครับ ผมตั้งใจจะสมัครมหาวิทยาลัยเสินจิง"

ครูก็ไม่แปลกใจนัก พยักหน้า "ด้วยคะแนนของเธอ สอบติดมหาวิทยาลัยเสินจิงไม่น่าจะยาก แต่ถ้ารออีกปี รับรองว่าติดชัวร์"

อู๋เป่ยยิ้ม "ไม่ต้องห่วงครับครู ปีนี้ถ้าไม่ติด ก็ยังมีปีหน้า"

ครูคิดๆ แล้วก็จริง พูดว่า "งั้นเอาอย่างนั้น ขอให้สอบได้ดีนะ!"

สำหรับการตัดสินใจของอู๋เป่ย เขาไม่ได้คัดค้านเสียทีเดียว เพราะในประวัติโรงเรียนก็เคยมีกรณีแบบนี้มาก่อน อีกอย่าง ถ้าอู๋เป่ยสอบติดมหาวิทยาลัยเสินจิงตั้งแต่ชั้นมัธยมปลายปีที่สอง ก็ถือเป็นเกียรติของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งจงโจว

พรุ่งนี้ก็จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติแล้ว โรงเรียนจัดพื้นที่เตรียมสนามสอบเรียบร้อย เจ้าหน้าที่กำลังจัดสนามสอบ อู๋เป่ยมาที่ห้องสมุดของโรงเรียน ตั้งใจทบทวนอีกวันให้ความรู้แน่นขึ้น ยังไงมหาวิทยาลัยเสินจิงก็ไม่ใช่จะสอบติดกันง่ายๆ ต่อให้ติด เขาก็อยากให้คะแนนออกมาดี

ในห้องสมุดมีคนน้อย เพราะพรุ่งนี้สอบ ผู้เข้าสอบส่วนใหญ่กลับบ้านไปพัก เอาแรงไว้รับศึกหนักวันพรุ่งนี้

อู๋เป่ยหามุมเงียบๆ แล้วเริ่มเปิดหนังสือทำข้อสอบ ตอนนี้เขาดูโจทย์ระดับมหาวิทยาลัย ซึ่งช่วยให้มองกว้างขึ้น

อีกฝั่งของโต๊ะมีนักเรียนหญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ สีหน้าดูไม่ค่อยดี หน้าซีดออกเหลือง ร่างผอมแห้ง ดูเผินๆ ก็รู้ว่ามีโรคประจำตัว

ทุกๆ ไม่กี่นาที เธอจะพยายามกลั้นไอ แต่สุดท้ายก็มีเสียงไอหลุดรอดออกมาเบาๆ เห็นชัดว่าเธอไม่อยากให้เสียงไอรบกวนคนอื่น

เด็กผู้หญิงคนนั้นน่าจะสวยมาก แต่ความป่วยทำให้เธอซูบซีด หมดความสดใสและพลังแบบวัยรุ่น

เสียงไอติดต่อกันดึงสายตาอู๋เป่ยให้มองไป นักเรียนหญิงคนนั้นน่าจะอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 6 กำลังตะลุยโจทย์ เธอสวยมาก เพียงแต่หน้าหม่นออกเหลือง และไม่ได้แต่งหน้า เลยบดบังความสวยของเธอ

พอเห็นหน้า อู๋เป่ยก็จำได้ลางๆ เด็กหญิงคนนี้ฐานะไม่ดี แต่ขยันเรียนเป็นพิเศษ ติดท็อปสิบของทั้งระดับชั้น รูปของเธอติดอยู่บนบอร์ดเกียรติยศของโรงเรียน

อู๋เป่ยก็เคยได้ยินเรื่องราวของเด็กหญิงคนนี้อยู่บ้าง เธอชื่อซูชิงกั๋ว ตอนอายุไม่กี่ขวบ พ่อก็เสียชีวิต แม่ต้องเลี้ยงเธอกับน้องสาวตามลำพัง

แต่ชะตาฟ้าไม่ค่อยปรานี ตอนอายุ 10 ขวบ เธอป่วยด้วยโรคประหลาด ร่างกายซูบผอม ผมบางเหลือง หน้าตาดูเหมือนคนป่วย ร่างกายอ่อนแอกว่าคนทั่วไปมาก

เธอห้ามหักโหม ห้ามออกกำลังกาย แต่ละมื้อกินได้เพียงน้อย ถ้ากินเยอะเกินไปจะอาเจียน ร่างกายบวม เจ็บปวดไปหมด เพราะฐานะยากจนจึงไม่มีเงินรักษา ได้แต่ทนทุกข์เงียบๆ กระนั้นเธอก็ยังตั้งใจเรียน ผลการเรียนติดแถวหน้าเสมอ

พอเห็นซูชิงกั๋ว อู๋เป่ยก็สังเกตได้ว่าร่างกายเธอมีปัญหา จึงขยับไปนั่งใกล้

ซูชิงกั๋วโดยปกติพูดน้อย เพื่อนน้อย ชอบอยู่ลำพัง พออู๋เป่ยมานั่งด้วย เธอก็เกร็งทันที ก้มหน้าอ่านหนังสือโดยอัตโนมัติ

อู๋เป่ยยิ้มถาม "ซูชิงกั๋ว เธอรู้จักผมไหม"

ซูชิงกั๋วมองเขา ใบหน้าแดงระเรื่อ แล้วพยักหน้าเบาๆ "นายเป็นคนดังของโรงเรียน ฉันก็ต้องรู้จักสิ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน