ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2490

อู๋เป่ยบินมาได้ระยะหนึ่ง ก็มาถึงเกาะเฟยเซียน

เกาะเฟยเซียนมีพื้นที่กว่าสองหมื่นตารางกิโลเมตร ใหญ่พอจะสร้างหมู่บ้านจัดสรรขนาดกลางได้สบาย ทั้งเกาะในตอนนี้เป็นของท่านหวงเซิ่งโดยสมบูรณ์ เขาเป็นเจ้าเกาะ จะทำสิ่งใดก็ได้ตามใจ

ท่านหวงเซิ่งอารมณ์บูดหนัก กำลังนั่งบนเก้าอี้ สีหน้าอึมครึม ตรงหน้าของเขามีสาวรับใช้ยืนเรียงอยู่สิบคน ตัวสั่นระริก กลัวจะไปสะกิดหัวใจที่กำลังขุ่นของเจ้านาย พวกนางรู้ดีว่าเมื่อไหร่ชายคนนี้อารมณ์เสีย ก็จะเอาพวกนางเป็นที่ระบาย แทบจะทุกสองสามวันต้องมีสาวรับใช้ถูกเขาตีจนตายหรือพิการ ส่วนพวกที่บาดเจ็บ เขาจะโยนลงในแม่น้ำให้ปลาแทะกินทันที!

ฮึ! นิกายชั้นหนึ่งแล้วไง ข้า หวงเซิ่ง ไม่นานต้องผงาด! อีกไม่นาน ข้าจะฆ่าแกด้วยมือตัวเอง! เขากัดฟันพูด กำหมัดขวาแน่น ราวกับจะบี้อะไรให้แหลก

สาวรับใช้ยิ่งกลัวกันใหญ่ ขณะนั้นท่านหวงเซิ่งถามขึ้นว่า “ชาอยู่ไหน?”

สาวรับใช้ที่คอยรินชาอยู่คนหนึ่ง รีบยกชาที่อุ่นได้ที่อย่างระมัดระวังมาวางตรงหน้าเขา

ท่านหวงเซิ่งรับถ้วยชามาดื่มหนึ่งอึก อุ่นกำลังดี ตามที่เขากำชับไว้เป็นประจำ ทว่าเขากลับหน้าเปลี่ยน แล้วตวาดว่า “ทำไมร้อนอย่างนี้? ไร้ค่า ตายไปซะ!”

เขาฟาดฝ่ามือออกไป สาวที่ถือชาอยู่หน้าซีดเผือด หลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง คนอื่นๆ ก็ใจหายวาบ

ทว่าเสียงกรีดร้องที่คาดว่าจะดังกลับไม่เกิดขึ้น คุณชายร่างสูงรูปงามผู้หนึ่งมายืนขวางระหว่างสาวรับใช้กับท่านหวงเซิ่ง แล้วยกมือคว้าข้อมือของท่านหวงเซิ่งไว้

ท่านหวงเซิ่งสะดุ้ง สีหน้าผันแปรรวดเร็ว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มประจบ “ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรครับ?”

อู๋เป่ย: “ที่นี่เป็นทรัพย์สินของหยวนเจีย ผมจะมาทำไมไม่ได้?”

สีหน้าท่านหวงเซิ่งบิดเบี้ยวเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มตามน้ำว่า “ถูกครับ ที่นี่ก็เป็นทรัพย์สินของหยวนเจีย เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้ ขอผมเก็บของสักหน่อย…”

อู๋เป่ย: “จะเก็บอะไร? ไปตัวเปล่านั่นแหละ เออ เจ้ามาจากสำนักไหนนะ?”

ท่านหวงเซิ่งรีบตอบ “สำนักยันต์ศักดิ์สิทธิ์”

อู๋เป่ย: “สำนักยันต์ศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหน?”

ท่านหวงเซิ่ง: “ในโลกแห่งเซียนไท่อี้”

อู๋เป่ยพยักหน้า “อ้อ อยู่ในโลกแห่งเซียนไท่อี้สินะ”

จากนั้นสีหน้าเขาเข้มขึ้น เอ่ยเย็นชา “ท่านหวงเซิ่ง แกให้จางซือลู่ไปฆ่าน้าสาวของผม หยางชิงอิน เรื่องนี้ แกคิดจะรับผิดชอบยังไง?”

ท่านหวงเซิ่งหน้าถอดสี เสียงสั่น “คุณชาย เรื่องนี้เป็นความผิดของผมจริงๆ แต่ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด ผมไม่รู้ว่าหยางชิงอินเป็นน้าสาวของท่านคุณชาย ถ้าผมรู้ ต่อให้มีกล้าอีกเป็นร้อยก็ไม่กล้าทำครับ!”

อู๋เป่ยเย้ย “ทำผิดก็ต้องชดใช้ ให้สองทางเลือก หนึ่ง สลายพลังยุทธ์ตัวเอง สอง จ่ายค่าชดเชยให้ผมพอใจ”

ท่านหวงเซิ่งแทบไม่ต้องคิด รีบว่า “ผมยินดีจ่ายเงิน!”

อู๋เป่ยฮึมหนึ่งที “จ่ายก็ได้ แล้วจะชดเชยเท่าไหร่?”

ท่านหวงเซิ่งรู้ดีว่าถ้าพูดน้อยไปอาจทำให้อู๋เป่ยเดือด เขาขบกรามแล้วว่า “หลายปีมานี้ผมมีสะสมไว้นิดหน่อย ยินดีเอามาชดเชยทั้งหมด!”

อู๋เป่ยถาม “ทั้งหมดเท่าไหร่?”

ท่านหวงเซิ่งกัดฟันพูด “ประมาณแสนกว่าเงินเซียน แล้วก็ของกระจุกกระจิกอีกนิดหน่อย”

ว่าแล้วก็ปลดเครื่องประดับที่ห้อยเอวออกมา เป็นอุปกรณ์เวทย์มนตร์สำหรับเก็บของ ของทั้งหมดของเขาอยู่ในนั้น

อู๋เป่ยรับไปดูแวบเดียว ก็เห็นว่ามีเงินเซียนอยู่แสนกว่าจริง เขาพึงใจนัก เอ่ยราบเรียบว่า “เอาล่ะ งั้นยกโทษให้ครั้งนี้ ไสหัวไป!”

ในฐานะศิษย์หัวกะทิของนิกายชั้นหนึ่ง เขาไม่จำเป็นต้องสนใจความรู้สึกของศิษย์ภายในจากสำนักระดับสามเลย ไล่อีกฝ่ายเหมือนปัดแมลงวัน

ท่านหวงเซิ่งแค้นจนแทบระเบิด แต่ไม่กล้าเผยออกมาแม้แต่น้อย ยิ้มประจบแล้วขอตัวจากไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน