ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2497

เคอจิ้นสงร้อนใจจริงๆ เรื่องใหญ่ที่เคอเจียวางแผนลงแรงมานาน จะให้พังเอาตอนใกล้สำเร็จไม่ได้! เขาจึงเรียกอวี้จ้าน ไม้ตายของฝ่ายเคอเจีย ออกมาทันที

ด้วยฐานะของเคอเจีย คงอุปถัมภ์ยอดฝีมืออย่างอวี้จ้านไว้ไม่ได้หรอก ทว่าเคอจิ้นสงโชคดี เมื่อสองปีก่อนเขาเคยช่วยชีวิตอวี้จ้านที่บาดเจ็บไว้ หลังจากอวี้จ้านหายดี ก็รับปากจะช่วยเขาสามเรื่อง ตอนนี้คือเรื่องที่สองที่เขาขอให้อวี้จ้านทำ

ทันทีที่อวี้จ้านปรากฏตัว อู๋เป่ยก็รับรู้ได้ว่าพลังของคนผู้นี้อยู่ในขั้นเวทลับ ระดับพลังยุทธ์เดียวกับเขา แม้ขั้นจะเท่ากัน แต่รากฐานต่างกันลิบลับ คนหนึ่งลึกดุจมหาสมุทร อีกคนตื้นราวสันทราย

อวี้จ้านเหลือบมองอู๋เป่ยเพียงแวบ กลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวที่อู๋เป่ยปล่อยออกมาทำเอาหนังศีรษะเขาชา ยิ่งไปกว่านั้น พลังเวทขั้นสูงที่อู๋เป่ยฝึกตนมา ไม่เพียงมีหลายสาย แต่ละสายยังสามารถกดข่มเขาได้ทั้งหมด!

ทว่าเคอจิ้นสงยังไม่ทันรู้ตัว เขาตวาดเสียงแข็งว่า “อวี้จ้าน ฆ่ามัน ฆ่าพวกมันให้หมด!”

อวี้จ้านถอนหายใจแผ่วๆ แล้วว่า “ขอโทษทีนะครับ ผมจนใจช่วยไม่ได้ คุณชายท่านนี้ฝีมือเหนือกว่าผมมาก”

เคอจิ้นสงอึ้งไป เขาไม่อยากเชื่อหูตัวเอง “นายก็เป็นจอมยุทธ์ขั้นลี้ลับไม่ใช่หรือ แถมระดับยังสูงด้วย!”

อวี้จ้านเอ่ยเรียบๆ “ความสามารถกระจอกๆ ของผม พออยู่ต่อหน้าท่านคุณชายก็ไม่คุ้มเอ่ยถึง คุณเคอ ดูแลตัวเองให้ดีเถอะครับ”

พูดจบเขาก็ค้อมมือคำนับให้อู๋เป่ย แล้วหมุนตัวจากไป ทิ้งให้พวกของเคอจิ้นสงยืนงงเป็นไก่ตาแตก

อู๋เป่ยสีหน้าเย็นจัด เอ่ยว่า “เคอจิ้นสง ใจกล้าไม่เบา ถึงกับคิดจะฆ่าพวกเราทุกคน!”

เคอจิ้นสงได้สติ รีบอ่อนข้อทันที “ผมผิดไปแล้ว ท่านใจกว้าง อย่าได้ถือสาผมเลยครับ!”

อู๋เป่ยหัวเราะเย็น “โทสะของผู้ฝึกพลังยุทธ์ จะให้สงบลงง่ายๆ อย่างนั้นหรือ?”

เคอจิ้นสงคิดอะไรผุดขึ้นมาในหัว ทันใดก็ชี้ไปยังชายหนุ่มข้างกายเคอลิงซือ ตวาดลั่น “ใครก็ได้! ลากมันออกไป ตีให้ตาย!”

เคอลิงซือตกใจ ร้องว่า “พ่อ ทำอะไรน่ะคะ!”

แต่ไร้ผล ทันทีมีบอดี้การ์ดสองคนลากชายคนนั้นออกไป อดีตพนักงานขายอสังหาริมทรัพย์ถึงกับตกใจจนฉี่ราด ตัวอ่อนปวกเปียก ทำได้เพียงร้องขอชีวิตอย่างอ่อนแรง

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว กำลังจะสั่งสอนเคอจิ้นสง อยู่ๆ โอวหยางจื้อหยวนก็ถอนหายใจแผ่วๆ แล้วว่า “เสี่ยวเป่ย พอเถอะนะครับ ผมอาศัยอยู่กับเคอเจียมากว่าสิบปี เรื่องนี้ให้จบแค่นี้เถอะครับ”

อู๋เป่ยว่า “ก็ได้ครับ เมื่อพ่อบุญธรรมไม่ติดใจ ผมก็ไม่อยากยุ่งกับพวกเขา ไปกันเถอะครับ”

ทั้งสองพาโอวหยางจิงออกไป ขึ้นรถคันหนึ่งหน้าประตู

อู๋เป่ยว่า “พ่อบุญธรรม ไปพักโรงแรมก่อนนะครับ พรุ่งนี้ผมจะหาห้องชุดให้พ่ออยู่”

โอวหยางจื้อหยวน “ได้ครับ เสี่ยวเป่ย วันนี้ขอบใจมาก ถ้าไม่ได้เธอช่วย ผมคงเสียท่าแน่ๆ ครับ”

อู๋เป่ยยิ้ม “คุณเป็นพ่อบุญธรรมของผม แน่นอนว่าผมต้องช่วยอยู่แล้วครับ”

โอวหยางจิงราวกับเพิ่งรู้จักอู๋เป่ยเป็นครั้งแรก แอบชำเลืองมองเขาไม่หยุด เมื่อวานตอนเจอกันครั้งแรก ใจเธอยังดูแคลนอู๋เป่ยอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ดูแล้ว เธอช่างตาถั่วเสียจริง!

“พี่เป่ย คุณเก่งจริงๆ ค่ะ ฉันเคยเห็นอวี้จ้านลงมือ รู้สึกเหมือนเซียนเทพเลย แต่พอมาอยู่ต่อหน้าคุณ เขาไม่มีแม้แต่ความกล้าจะลงมือเลยค่ะ”

อู๋เป่ยเอ่ยเรียบๆ “เราไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกัน เขาไม่มีทางเอาชีวิตมาวางกับผมหรอกครับ เขาพูดอย่างนั้น ส่วนหนึ่งก็เพราะไม่อยากถวายหัวให้เคอเจีย”

จากนั้นเขาถาม “เสี่ยวจิง เธอก็เรียนมัธยมอยู่สินะ?”

โอวหยางจิงพยักหน้า “อืม ฉันอยู่ม.5 ค่ะ เปิดเทอมฉันจะย้ายไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งจงโจว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน