ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2498

อู๋เป่ยว่า “ผมเตือนให้คุณรีบถอยไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นคุณจะไม่มีแม้แต่โอกาสให้เสียใจทีหลัง”

เส้าเหนียนหัวเราะ ยิ้มของเขาเย็นชา “มิน่าหลินจุนถึงกัดฟันเวลาพูดถึงนาย นายคนนี้ช่างน่าชังจริงๆ”

อู๋เป่ยว่า “ผมก็พูดความจริง เป็นพวกคุณเองที่ไม่กล้ารับความจริง”

เส้าเหนียนผ่อนลมหายใจ “วันนี้ผมต้องฆ่านาย ระบายความอัดอั้นในอกให้หายคาใจให้ได้”

สิ้นคำ เขายกนิ้วชี้ ปล่อยลำแสงพุ่งออกไป ลำแสงวาบดังสายฟ้าพุ่งวาบเข้าใส่อู๋เป่ย แสงไฟฟ้าทะลุผ่านร่างอู๋เป่ยไปกระแทกก้อนหินด้านหลัง ทันใดนั้น อู๋เป่ยกลับอันตรธานไป สิ่งที่ถูกโจมตีเป็นเพียงเงาเลือน

ชั่วขณะที่เหลยเตี้ยนกระทบอู๋เป่ย ฝ่ามือของอู๋เป่ยก็แทงทะลุแผ่นหลังเส้าเหนียนไปแล้ว กำหัวใจเขาไว้ บีบเต็มแรง

ปุ!

หัวใจเส้าเหนียนแตกกระจุย ดวงตาเขาแดงฉาน ร่างแข็งค้างอยู่กลางลานพิธีกรรม พึมพำถาม “นี่คือวิชาเวทย์อะไร?”

“เงาพรายย่างก้าว วิชาลับที่ผมเพิ่งฝึกสำเร็จ” อู๋เป่ยเอ่ยเรียบๆ

ร่างเส้าเหนียนค่อยๆ อ่อนยวบ เขาชักมือกลับ ศพก็ทรุดฮวบลงกับพื้น

สตรีสองคนนั้นหน้าถอดสีด้วยความกลัว คนหนึ่งกรีดร้อง “แกฆ่านายน้อยของพวกเรา แกตายแน่!”

ทั้งสองชักดาบยาวออกมาพร้อมกัน ปลายดาบจากสองด้านพุ่งแทงเข้าใส่ แท้จริงแล้ว สองสาวใช้พลังยุทธ์ยังสูงกว่าเส้าเหนียนเสียอีก มือไม้อำมหิต ทุกกระบวนหมายชีวิต

เผชิญหน้าแรงบุกอันดุดัน อู๋เป่ยตั้งจิตรวบรวมพลังทั่วกาย แล้วซัดหมัดออกไปฉับพลัน ครั้นหมัดพุ่งออก อานุภาพสังหารพุ่งทะยานเป็นยี่สิบเท่าในทันที รอยหมัดแห่งความตายสีดำพุ่งเข้ากระแทกใส่หญิงทั้งสอง

เมื่อปล่อยหมัดตราประทับออกไป ก็กลายเป็นกระแสน้ำวนแห่งห้วงเวลาอันน่าสะพรึง กลืนกินทั้งคู่ในพริบตา พอวนนั้นจางหายไป หญิงทั้งสองพร้อมดาบยาวก็พลันสูญสิ้น ทั้งกายทั้งจิตถูกทำลายล้าง!

หมัดนี้ อู๋เป่ยใช้เคล็ดจากภาพวาดราชาเซียน ระเบิดอานุภาพเหนือคาดในฉับพลัน

เขาค้นศพของเส้าเหนียน ได้แหวนเวทมนตร์วงหนึ่ง เป็นสมบัติเวทมนตร์มิติ เขาพยายามเปิดแหวน ทว่าคาถาป้องกันภายในแข็งแกร่งมาก เขายังฝ่าเข้าไปไม่ได้ตอนนี้

ทั้งรู้ว่าของในแหวนล้ำค่าเหลือคณานับ แต่เขาไม่คิดจะเก็บไว้ เพราะเข้าใจดีว่าหากพกแหวนนี้ติดตัว ครอบครัวกับอาจารย์และสหายของเส้าเหนียนย่อมตามมาถึงตัวแน่

เขาจึงฝังศพเส้าเหนียนไว้เงียบๆ จากนั้นโยนแหวนลงในทะเลสาบเทียม แล้วจึงกลับโรงแรมไปกินข้าวต่อ

อู๋เป่ยกลับถึงโรงแรม ดื่มกับสมาชิกทีมฟุตบอลจนหลายคนเมาจนล้ม จึงแยกย้าย

รุ่งเช้าอีกวัน อู๋เป่ยให้เหยียนเหลิ่งสือเตรียมบ้านพักหนึ่งหลังให้พ่อ-ลูกของโอวหยางจื้อหยวน

ตอนนี้ เหยียนเหลิ่งสือจดทะเบียนบริษัทชาสมุนไพรสำเร็จแล้ว ใบอนุญาตจำหน่ายชาสมุนไพรเองก็เรียบร้อย ภายใต้การขับเคลื่อนของโอวหยางจื้อหยวน บริษัทเริ่มทุ่มโฆษณาตามสื่อมวลชนรายใหญ่ ทำให้ชาสมุนไพรดับร้อนเป็นที่รู้จักในวงกว้าง

อย่างไรก็ดี สำหรับอู๋เป่ย ชาสมุนไพรดับร้อนเป็นเพียงธุรกิจเล็กๆ เขามอบสูตรแล้วก็ปล่อยให้ทีมจัดการ เมื่อเทียบกัน ยาแห่งความสุขที่ตระกูลกู้จัดหาให้ และธุรกิจที่เหลียงเฉิงปี้ทิ้งไว้หลังจากเสียชีวิต สำคัญยิ่งกว่า

หวังเจียผูกขาดยาสูบ เหลียงเฉิงปี้ผูกขาดแท็กซี่ สองวงการนี้ในจงโจวล้วนทำเงิน เป็นแม่ไก่วิเศษออกไข่ทองสองตัว

ขณะเดียวกัน ความคิดบางอย่างผุดขึ้นในหัวอู๋เป่ย—เขาต้องเอาเงินออกไปใช้ ทำความดีให้มาก สร้างประโยชน์แก่ประชาชน! แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมใจตนถึงคิดเช่นนี้ แต่ด้วยสัญชาตญาณ เขาตัดสินใจทำตามเสียงในใจ

เขาจึงนัดโอวหยางจื้อหยวนกับเหยียนเหลิ่งสือมานั่งจิบชา

คุยสัพเพเหระอยู่พักหนึ่ง อู๋เป่ยก็เข้าเรื่อง “พ่อบุญธรรม ผมตั้งใจจะทำการกุศล”

โอวหยางจื้อหยวนยิ้ม “ทำการกุศลก็ดี จะได้เลี่ยงภาษี ตอนนี้ประเทศเซี่ยเก็บภาษีสูงเหลือเกิน...”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน