ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2503

ชายชราได้ยินราคาแล้วก็โบกมือทันที “ไม่ได้ๆ 1,500บาทมันน้อยไป อย่างนี้นะ ผมลดให้ห้าสิบ เหลือ 2,250บาท (เทียบจากเงินเซียนสี่ร้อยห้าสิบ) คุณเอาไปเลย”

เงินเซียนหนึ่งเหรียญมีอำนาจซื้อสูงลิ่วมหาศาล อู๋เป่ยเลยต่อรองอยู่อีกพักใหญ่ แต่ก็ลดไม่ได้มาก สุดท้ายซื้อก้อนหินนั้นในราคา 2,200บาท (เทียบจากเงินเซียนสี่ร้อยสี่สิบ)

เก็บหินเรียบร้อย ทั้งสองก็เดินต่อไป กู้ชิงเหลียนยิ้มถามว่า “น้องชาย นายซื้อแร่ทองคำลึกลับสามหยินไปทำอะไร จะสกัด ‘โลหะดำสามหยิน’ ออกมาจากข้างในหรือไง”

ตรงนี้คนพลุกพล่าน เดี๋ยวเป็นเป้าสายตา อู๋เป่ยไม่ได้เล่าละเอียด เพียงยิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆ

เดินผ่านไปอีกกว่าหนึ่งสิบแผง อู๋เป่ยก็หยุดอีกครั้ง ตรงหน้าเขามีโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กๆ ตั้งอยู่ บนโต๊ะมีรูปแกะสลักตุ๊กตาดินปั้นสิบสององค์ แต่ละองค์กำลังทำท่าทางลี้ลับบางอย่าง ท่าทางพวกนั้นทำให้อู๋เป่ยยิ่งดูยิ่งอึดอัดใจ แปลกพิกลอย่างบอกไม่ถูก

หลังโต๊ะมีชายหนุ่มสวมงอบยืนอยู่ มองหน้าไม่ชัด อู๋เป่ยจึงถามว่า “ขอทราบที่มาของตุ๊กตาดินปั้นพวกนี้หน่อยได้ไหม”

ชายหนุ่มสวมงอบเปิดปาก เสียงฟังดูเป็นบุรุษหนุ่ม เขาพูดว่า “พบในถ้ำจวน ท่าทางของตุ๊กตาดินปั้นมีอะไรน่าสนใจ ถ้าอยากได้ 5,000บาท (เทียบจากเงินเซียนหนึ่งพัน) เอาไปเลย”

อู๋เป่ยหยิบตุ๊กตาดินปั้นขึ้นมาหนึ่งองค์ รู้สึกหนักมือ เขาลองส่งพลังจิตซึมเข้าไป แต่แทรกเข้าไปไม่ได้ คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “2,500บาท ไหวไหม”

อีกฝ่ายส่ายหัว “ถ้าผมไม่รีบใช้เงิน ผมคงเก็บไว้ศึกษาด้วยตัวเอง 5,000บาท (เทียบจากเงินเซียนหนึ่งพัน) คือราคาต่ำสุด น้อยกว่านี้ไม่ขาย”

เห็นเขายืนกราน อู๋เป่ยก็ไม่พูดมาก ควัก 5,000บาท (เทียบจากเงินเซียนหนึ่งพัน) ซื้อตุ๊กตาดินเหนียวทั้งสิบสองตัวไปทั้งหมด

เก็บตุ๊กตาได้ไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกว่ามีคนก้าวตามมาด้านหลัง แล้วมีเสียงถามว่า “สหาย ช่วยยก ‘ตุ๊กตาดินเหนียว’ ในมือให้ผมได้ไหม”

อู๋เป่ยหันไปเห็นชายวัยราวสามสิบกว่า พูดกับเขาด้วยสายตาเปี่ยมความคาดหวัง

อู๋เป่ยตอบฉับไว “ไม่ขาย”

บุรุษยิ้ม “คุณน่าจะซื้อมาในราคา 5,000บาท (เทียบจากเงินเซียนหนึ่งพัน) ใช่ไหม เอาแบบนี้ ผมให้ 10,000บาท (เทียบจากเงินเซียนสองพัน) คุณขายตุ๊กตาดินเหนียวให้ผมเถอะ ของพวกนี้ไม่มีค่าอะไรกับคุณ แต่กับผมพอมีประโยชน์อยู่”

อู๋เป่ยถาม “มีประโยชน์อะไร”

ชายคนนั้นชัดเจนว่าไม่อยากบอก แต่ก็กลัวอู๋เป่ยไม่ขาย จึงว่า “ท่าทางของตุ๊กตาพวกนี้ช่วยแก้ปัญหาในการบำเพ็ญเพียรของผมได้”

อู๋เป่ย “ในเมื่ออย่างนั้น ทำไมหาก่อนหน้านี้ไม่ซื้อ”

ชายคนนั้นทำหน้าเก้อเขิน “ก่อนหน้านี้ผมพาเงินมาไม่พอ เลยกลับไปเอาเงิน พอผมกลับมา ท่านก็ซื้อของไปแล้ว”

อู๋เป่ย “ขอโทษนะ ถึงผมอยากช่วย แต่ของพวกนี้ก็มีประโยชน์กับผมเหมือนกัน เอาอย่างนี้ ผมให้คุณดูแบบให้เต็มที่ แล้วไปหาคนปั้นเลียนแบบอีกสิบสององค์เหมือนกัน คุณก็จะได้เรียนท่าทางของมันเมื่อไรก็ได้”

ชายคนนั้นชะงัก เพราะจริงๆ แล้วเขาพูดโกหก เขาไม่ได้ต้องการ “ท่าทาง” ใบหน้าจึงหม่นลงเล็กน้อย แล้วพูดว่า “สหาย เอื้อเฟื้อคนอื่น ก็เท่ากับเอื้อเฟื้อตัวเองนะ”

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ “ดูท่าว่าท่าทางพวกนี้ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับคุณ” ว่าแล้วก็หมุนตัวเดินทอดน่องต่อไป

ชายคนนั้นไม่ตามแล้ว หันหลังเดินจากไปทันที

กู้ชิงเหลียนที่ช่ำชองในยุทธภพพอสมควรพูดว่า “เขาไม่สำเร็จ แบบนี้ต้องคิดหาวิธีอื่นแน่ เราควรรีบออกจากที่นี่จะดีกว่า”

อู๋เป่ย “กลัวอะไร ถ้าเขากล้าเล่นไม่ซื่อ ผมจะทำให้เขาเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้!”

เขายังคงเดินเที่ยวตลาดกลางคืนอย่างไม่รีบร้อน เดินไปได้ราวครึ่งตลาดแล้ว ก็เห็นหญิงกลางคนคนหนึ่งตั้งแผงขายสมุนไพร ข้างๆ เธอมีสมุนไพรวางอยู่สิบกว่าต้น สมุนไพรพวกนี้ดูไม่น่ามีอะไรแปลกนัก เหมือนจะทั่วไป

อู๋เป่ยมองปราดเดียว ในหัวก็ผุดข้อมูลเกี่ยวกับสมุนไพรขึ้นมาเป็นพรืด รู้ทั้งชื่อและมูลค่าทันที ในจำนวนสิบกว่าต้นนั้น มีอยู่สองต้นที่หายากมาก คือ ‘หญ้ากระดูกแกร่ง’ กับ ‘หญ้าเลือดมังกร’ สมุนไพรสองชนิดนี้ไม่ใช่มีเงินแล้วจะซื้อได้ หญิงคนนี้ไม่รู้ไปได้สมุนไพรมาจากไหน แต่ดูไม่รู้คุณค่า ไม่งั้นคงไม่เอามาขายที่ตลาดกลางคืนนี้

เขาถาม “ขอทราบว่า สมุนไพรพวกนี้ใช้ทำอะไร แล้วขายยังไงครับ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน