ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2504

อู๋เป่ยแปลกใจอยู่บ้าง เขาไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะใจดำอำมหิตถึงเพียงนี้

กู้ชิงเหลียนขมวดคิ้วพูดว่า “คนอย่างเจ้าร้ายกาจจริงๆ ยอมให้เพื่อนตายเพื่อเอาตัวรอด!”

อู๋เป่ยถามเขา “ชื่ออะไร เป็นคนของสำนักไหน?”

ฝ่ายนั้นตอบ “ข้าน้อยหวังเฟย เป็นคนตระกูลหวังแห่งตงหลิ่งครับ!”

อู๋เป่ยรับแหวนเวทมนตร์แล้วกล่าวเสียงเรียบ “เอาเถอะ ผมจะปล่อยคุณไปครั้งนี้”

จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอแล้วถาม “แกเป็นคนฆ่าติงเหวินโหวใช่ไหม?”

หวังเฟยรู้ว่าอู๋เป่ยต้องการเก็บหลักฐานกันไม่ให้เขากลับมาใส่ร้ายในภายหลัง จึงได้แต่ตอบอย่างจนใจ “ผมเป็นคนฆ่าเองครับ”

อู๋เป่ยถาม “ทำไมถึงฆ่าเขา?”

หวังเฟยตอบตามจริงจนหมดเปลือก พออู๋เป่ยถ่ายวิดีโอเสร็จจึงพูดเสียงเรียบ “ทิ้งของมีค่าทั้งหมดไว้ แล้วไสหัวไป!”

หวังเฟยทิ้งแหวนเก็บสมบัติของตัวเอง แล้วหนีหัวซุกหัวซุนออกไป

อู๋เป่ยก็ไม่อยู่ต่อ เขาเก็บของที่ได้มา แล้วเขากับกู้ชิงเหลียนก็รีบออกจากที่เกิดเหตุ กลับไปยังตระกูลกู้ด้วยกัน

ในเรือนเล็กหลังหนึ่งของตระกูลกู้ กู้ชิงเหลียนนั่งอยู่เป็นเพื่อนอู๋เป่ยอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลากลับ

ในห้องหนังสือ อู๋เป่ยหยิบตุ๊กตาดินเหนียวสิบสองตัวออกมา เขาอยากบีบให้แตกดูว่าข้างในมีอะไรซ่อนอยู่ไหม ทว่าประหลาดยิ่งนัก ดินเหนียวพวกนี้แข็งอย่างเหลือเชื่อ บีบอย่างไรก็ไม่แตก!

ในเมื่อบีบไม่แตก เขาจึงลองแช่น้ำ แต่น่าเสียดายว่าแช่น้ำก็ไม่เป็นผล ดูเหมือนดินนี้ไม่ค่อยรับผลจากน้ำเอาเสียเลย

อู๋เป่ยเริ่มสงสัยขึ้นมา หรือว่ามันเป็นแค่ตุ๊กตาดินเหนียวธรรมดา ไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไร?

เขาวางตุ๊กตาดินเหนียวเรียงเป็นแถวยาว ไล่ดูตั้งแต่ตัวแรกไปจนตัวท้าย ดูไปได้สักพัก เขาก็พลันฉุกคิดขึ้น พูดกับตัวเองว่า “ท่าทางของตุ๊กตาเหล่านี้ดูแปลก อาจมีความลับแอบซ่อนอยู่”

คิดได้ดังนั้น เขาจึงลองทำท่าทางตามตุ๊กตาตัวแรก ฝึกทำท่าทางตามแบบของมัน ทว่าเมื่อท่าทางของเขาเหมือนกับท่าตุ๊กตาทุกกระเบียดนิ้ว เขาก็รู้สึกทรมานไปทั้งตัว ราวกับมีพลังลี้ลับที่น่าสะพรึงกลัวกำลังขัดขวางไม่ให้เขาทำท่านี้

อู๋เป่ยกัดฟัน ไม่ลังเลที่จะใช้เวทมนตร์ลับ อัดพลังขึ้นสิบเท่า แล้วจึงค่อยๆ ทำท่าแรกสำเร็จอย่างหวุดหวิด!

“แกร๊ก!”

พอทำท่านั้นสำเร็จ เขารู้สึกทันทีว่ามีพลังมหาศาลอันผ่าเผยหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกาย พร้อมกันนั้น เปลือกดินเหนียวที่เคลือบผิวตุ๊กตาก็แตกกระจาย เผยให้เห็นรูปคนโลหะตัวเล็กที่ส่องแสงวาววับ บนตัวมันมีอักขระยันต์กับมนต์คาถาเต็มไปหมด ดวงตาคู่หนึ่งทอแสงม่วงสลัวออกมา

อู๋เป่ยสะดุ้งตกใจ เขามองไปที่รูปคนเล็ก ดวงตาของมันปล่อยลำแสงสีม่วงสองสายพุ่งเข้าสู่ดวงตาของอู๋เป่ย ทันใดนั้น ในหัวของเขาก็ปรากฏความทรงจำบางอย่างที่เต็มไปด้วยความลึกล้ำ

ขณะเดียวกัน มนต์คาถากับอักขระยันต์บนตุ๊กตาทองคำตัวเล็กก็กระพือขึ้น ลอยมาประทับบนร่างของอู๋เป่ย บางส่วนประทับบนผิวหนัง บางส่วนฝังลงที่กระดูก และบางส่วนซึมลึกเข้าสู่กล้ามเนื้อ

อู๋เป่ยทั้งตกใจทั้งดีใจ แท้จริงนี่แหละคือวิธีเปิดตุ๊กตาดินเหนียวที่ถูกต้อง!

ความทรงจำเหล่านั้นมีประโยชน์อย่างยิ่ง เขาจดจำไว้ แล้วไปทำท่าทางตามตุ๊กตาตัวที่สอง เช่นเดียวกับครั้งแรก พออู๋เป่ยทำท่าสำเร็จ เปลือกดินก็แตก เผยให้เห็นตุ๊กตาทองคำขนาดเล็กภายใน จากนั้น อักขระยันต์กับมนต์คาถาบนตัวมันก็ลอยมาสู่ร่างของอู๋เป่ย พร้อมทั้งถ่ายทอดบางสิ่งบางอย่างให้เขา

สอง สาม ห้า เจ็ด เมื่ออู๋เป่ยรับมนต์คาถาและอักขระยันต์จากตุ๊กตาทองคำขนาดเล็กไปได้เจ็ดตัว เขาก็เริ่มรู้สึกถึงแรงกดดัน ตอนนั้นเองเขาเข้าใจว่า ความสามารถในการรับของคนมีขีดจำกัด เขาอาจรับมนต์คาถาและอักขระยันต์ทั้งหมดไม่ไหว!

“ลองดูสิ รับได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น!” เขาจึงเดินหน้าเปิดตุ๊กตาทองคำตัวต่อไป

แปด เก้า สิบ!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน